Η Αριστερά και η Κρίση

Ένα εξαιρετικό άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου

στην Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Ιουνίου 2010:

Η ευθύνη της Αριστεράς στη σημερινή κρίση

Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν' αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης.

Ετσι, ο αρχηγός της «χούντας» ήδη γουχαΐζεται στις δημόσιες εμφανίσεις του σε αστικά κέντρα -σύνηθες βέβαια φαινόμενο σε χώρες όπως η Βρετανία, όπου το γιουχάισμα των επαγγελματιών πολιτικών (συνοδευόμενο συνήθως με κάποια ζαρζαβατικά, αβγά κ.λπ.) είναι παράδοση. Ομως τα ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» μας φροντίζουν να μη μας ενημερώνουν για παρόμοια συμβάντα, ενώ οι στημένες δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν να μη χάνει σε δημοτικότητα, «προφανώς» γιατί ο ελληνικός λαός είναι ηλίθιος και -αντίθετα με τον ισπανικό, όπου η δημοτικότητα Θαπατέρο για ανώδυνα, σχετικά με τα δικά μας, μέτρα έχει κατακρημνιστεί- επιδοκιμάζει μαζοχιστικά τη «χούντα» του! Παρ' όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρίζα και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι τώρα βγήκε το κύριο όργανο της υπερεθνικής ελίτ, οι «New York Times», να πλέξει το εγκώμιο για το θάρρος του «να διαλύσει το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που ίδρυσε ο πατέρας του»,1 μόλις κρύβοντας τον ενθουσιασμό τους για την επιτυχία του protege τους!

Το διαγραφόμενο επομένως τη στιγμή αυτή σενάριο -αν δεν αλλάξουν ριζικά οι κανόνες του παιχνιδιού- είναι ότι τα βάρβαρα μέτρα θα περάσουν και μόνο εάν αργότερα διαπιστωθεί ότι ούτε με αυτά μπορεί να ξεπληρωθεί το χρέος, θα γίνει μια συμφωνημένη επαναδιαπραγμάτευσή του για επιμήκυνση, η οποία θα αφήσει όμως ανέπαφες τις θεσμικές αλλαγές που καταστρέφουν τις οποιεσδήποτε κοινωνικές κατακτήσεις στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στην παιδεία κ.λπ. Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων. Η έγκριση του αιτήματος για απόσυρση θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στη Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και, δεύτερον, στις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς.

Το ζητούμενο όμως είναι με ποια δέσμευση θα αναλάμβανε την εξουσία παρόμοια κυβέρνηση. Και εδώ, η παραδοσιακή Αριστερά (ρεφορμιστική αλλά και αντισυστημική -δηλαδή η Αριστερά που αμφισβητεί ρητά το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») βασικά δεν έχει να προτείνει ένα συνεπές πρόγραμμα που όχι μόνο θα ξεπερνούσε τη σημερινή κρίση, αλλά και θα έβαζε τις προϋποθέσεις για το οριστικό ξεπέρασμα της χρόνιας κρίσης της ελληνικής οικονομίας. Ετσι, η ρεφορμιστική Αριστερά ουσιαστικά δέχεται τη θεωρία του μονόδρομου και απλά διαφωνεί με την πρακτική αντιμετώπισής του, προτείνοντας ανοησίες του τύπου Νιου Ντιλ, ή της παρωδίας κεϊνσιανής πολιτικής που υιοθετεί ο Ομπάμα με τα «ξένα κόλλυβα» των κινεζικών καταθέσεων στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Και αυτό, γιατί η απόρριψη του μονόδρομου προϋποθέτει την κατάρριψη των δύο πυλώνων της αναπτυξιακής φούσκας στους οποίους στηριζόταν το εξωστρεφές οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που υιοθέτησαν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο: την ένταξή μας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ και τη συνακόλουθη απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας.

Αλλά και στην αντισυστημική Αριστερά δεν λείπουν οι αντιφατικές θέσεις, που μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό προκαλούν. Ετσι, ανάγοντας σε «επαναστατική» πανάκεια τη στάση πληρωμών, ομάδα οικονομολόγων και επιστημόνων2 (Μπιτσάκης, Ρούσης, Καζάκης κ.ά.) αλλά και άλλοι οικονομολόγοι του ίδιου χώρου (Λαπαβίτσας3 κ.ά.) ζητούν την έξοδο από την ΟΝΕ και το ευρώ, καθώς και απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων. Δεν ζητούν δηλαδή ούτε την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά ούτε και μόνιμους κοινωνικούς ελέγχους στην αγορά κεφαλαίων και τις άλλες αγορές, που θα ήταν βέβαια ασύμβατοι με την Ε.Ε., τη συμμετοχή μας στην οποία παίρνουν δεδομένη! Το ίδιο αντιφατικές με τη συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι οι προτάσεις τους για (πραγματικές, σε αντίθεση με τις σημερινές εικονικές) κρατικοποιήσεις των τραπεζών και την επανεθνικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων (ΟΤΕ, Ολυμπιακή κ.ά.)! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι αντί να απαιτούν την αποπληρωμή του χρέους από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, κάποιοι από αυτούς μιλούν για πλήρη διαγραφή του χρέους, «ξεχνώντας» ότι παρόμοια μέτρα έχουν ληφθεί μόνο σε επαναστατικές συνθήκες (και όχι βέβαια μέσα στην Ε.Ε.!), που δεν έχουν όμως σχέση με τις σημερινές συνθήκες όπου κινδυνεύουμε ακόμη και τα μέτρα με τα οποία θα πτωχεύσουν τα λαϊκά στρώματα να περάσουν «αβρόχοις ποσί» για τις ελίτ...

Το κυριότερο όμως είναι ότι τα μέτρα αυτά ουσιαστικά στοχεύουν μόνο στο ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης, ενώ το ζητούμενο είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικό μοντέλο, που θα στηρίζεται στην οικονομική αυτοδυναμία και στην τελική εξάλειψη της ανάγκης δανεισμού. Παρόμοιο εγχείρημα ήταν αδύνατο ακόμη και πριν από 2-3 χρόνια, όταν η ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ήταν δεδομένη στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Σήμερα όμως τίποτα δεν είναι πια δεδομένο και επομένως ούτε η ένταξή μας στην Ε.Ε./ΟΝΕ, που έφερε την κατάλυση κάθε εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο, ούτε η απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας), που έφεραν τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις και την αγοραιοποίηση του ασφαλιστικού, της παιδείας, της υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών, καθώς και την καταστροφή της παραγωγικής μας δομής. Αυτό δεν σημαίνει «κλείσιμο των συνόρων», όπως διαστρεβλώνουν πολλοί τη διαδικασία αυτή, αλλά ανάκτηση του κοινωνικού ελέγχου στην οικονομία που σήμερα είναι αδύνατος με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές. Το ποια μορφή θα πάρει τελικά ο κοινωνικός έλεγχος στην οικονομία είναι θέμα που θα αποφασιστεί από την ίδια την κοινωνία, και κυρίως, εάν οι αγορές είναι ο καλύτερος τρόπος κατανομής των οικονομικών πόρων και κατά πόσον είναι συμβατές με μια πραγματική οικονομική δημοκρατία.

 

Εάν δεχτούμε τα παραπάνω, τα υπόλοιπα μέτρα είναι αυτονόητα: υποτίμηση της «νέας δραχμής», που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγόμενων ειδών πρώτης ανάγκης, χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας, δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος, κοινωνικοποίηση των τραπεζών για ν' αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών καταθέσεων κ.λπ. Αφού έχει θωρακιστεί η οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέση ισχύος, μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους α) τη δραστική μείωσή του (για να πληρώσουν οι ξένες ελίτ) και β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από έναν άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας, μετά από καταγραφή/εγγραφή (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!4) - για να πληρώσουν οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.

1. Suzanne Daley, «Greek Leader Finds Balm for Deficit: Straight Talk», New York Times, 15/6/2010

2. Πρωτοβουλία οικονομολόγων - επιστημόνων: «Παύση πληρωμών - έξοδος από το ευρώ», 15/5/2010

 

3. βλ. Ερευνα για την Αριστερά και την Κρίση, «Ε», 19/5/2010

 

4. Πρωτοβουλία οικονομολόγων, ό.π.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

.

Κατάργηση του μεταπολιτευτικού Εργατικού Δικαίου

"Εντός του καλοκαιριού θα επέλθουν οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, που θα ανατρέψουν το υπάρχον καθεστώς λειτουργίας της ελληνικής αγοράς εργασίας.

Με αιχμή τη μείωση της αποζημίωσης απόλυσης των υπαλλήλων και την αύξηση του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων, το σχέδιο ΠΔ που γνωστοποίησε χθες ο υπουργός Εργασίας κ. Α. Λοβέρδος έχει ήδη προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις.

Ο υπουργός Εργασίας παρεμβαίνει και στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, καθιστώντας ουσιαστικά απαγορευτική την προσφυγή στη διαδικασία της διαιτησίας αν δεν συναινέσουν και τα δύο μέρη. Από την άλλη θεσπίζονται μέτρα μείωσης του κατώτατου μισθού για νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας (νέους έως 25 ετών), αλλά και προστατευτικές διατάξεις ώστε να εξασφαλιστεί η ομαλή συνταξιοδότηση όσων είναι άνω των 57 ετών.

Ριζικές ανατροπές στα εργασιακά επέρχονται με το σχέδιο Προεδρικού διατάγματος που παρουσίασε χθες ο υπουργός Εργασίας κ. Ανδρέας Λοβέρδος, με σημαντικότερη εκείνην που αφορά τις αποζημιώσεις απόλυσης, οι οποίες μειώνονται κατά πολύ εμμέσως με τον δραστικό περιορισμό του χρόνου προειδοποίησης. Οπως προκύπτει από τις αλλαγές που εμπεριέχονται στο ΠΔ που προωθεί προς έκδοση ο κ. Λοβέρδος, οι μειώσεις στην αποζημίωση απολύσεως ως μέσος όρος αγγίζουν το 50%.

Μέχρι τώρα με βάση τη νομοθεσία ο εργοδότης μπορούσε αντί να απολύσει έναν εργαζόμενό του να τον προειδοποιήσει ότι επίκειται η απόλυσή του. Με αυτόν τον τρόπο η αποζημίωσή του μειωνόταν στο μισό. Ωστόσο, αυτό που καθιστούσε απαγορευτική τη διάταξη για τους εργοδότες είναι το διάστημα της προειδοποίησης, αφού ισούταν με τους μήνες που δίνονταν ως ποσό αποζημίωσης.

Για παράδειγμα αν κάποιος είχε 20 έτη εργασίας στον ίδιο εργοδότη το ποσό της αποζημίωσης ισούταν με 16 μισθούς. Ετσι, αν ο εργοδότης ήθελε να απολύσει τον εργαζόμενο θα έπρεπε να τον προειδοποιήσει 16 μήνες πριν, γεγονός που καθιστούσε απαγορευτική μία τέτοια κίνηση. Πλέον, το δικαίωμα προειδοποίησης συρρικνώνεται, αφού για όσους εργάζονται από 2 μήνες ως 10 χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση 1 μήνα πριν την απόλυση.

Αντίστοιχα:

- Για εργασία από 10 χρόνια συμπληρωμένα έως 15 χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση 2 μηνών.

- Για εργασία από 15 χρόνια συμπληρωμένα έως 20 χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση 3 μηνών.

- Για εργασία από 20 χρόνια συμπληρωμένα και άνω, απαιτείται προειδοποίηση 4 μηνών.

 

Το ΠΔ παρεμβαίνει στις συλλογικές διαπραγματεύσεις αλλάζοντας εκ βάθρων τη διαδικασία προσφυγής στον ΟΜΕΔ.

5% ΟΙ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Με βάση το τωρινό καθεστώς στη διαδικασία των ομαδικών απολύσεων μπορούσαν να ενταχθούν οι επιχειρήσεις που απασχολούν από 20-200 ανθρώπους (4 εργαζόμενοι τον μήνα) και οι επιχειρήσεις άνω των 200 ατόμων (2% μηνιαίως). Στο προς έκδοση ΠΔ προβλέπεται:

- Μέχρι 6 εργαζόμενους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν 20 έως 150 εργαζόμενους.

- Ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις, που απασχολούν πάνω από 150 εργαζόμενους.

 

Στο ΠΔ επίσης περιλαμβάνονται μέτρα αποτροπής απολύσεων εργαζομένων μεγάλης ηλικίας, καθορίζονται οι όροι απασχόλησης και η αμοιβή νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας, ηλικίας κάτω των 25 ετών, ενώ θεσμοθετείται και η σύμβαση μαθητείας.

Πάντως, η ΓΣΕΕ σε μία πολύ σκληρή ανακοίνωση χαρακτηρίζει ως αντισυνταγματικό και απαράδεκτο το ΠΔ και προαναγγέλλει οξείες κοινωνικές αντιδράσεις".

Το πλήρες κείμενο του σχεδίου ΠΔ έχει ως ακολούθως

ΑΡΘΡΟ 1

Σκοπός

Σκοπός του παρόντος Προεδρικού Διατάγματος είναι η θέσπιση των αναγκαίων ρυθμίσεων για την εφαρμογή της παραγράφου 9 του δεύτερου άρθρου του Ν. 3845/2010, «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη ως ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

ΑΡΘΡΟ 2

Πεδίο εφαρμογής

Το παρόν Προεδρικό Διάταγμα εφαρμόζεται στους εργαζομένους με σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, καθώς και στους απασχολούμενους με ειδική σύμβαση μαθητείας.

ΑΡΘΡΟ 3

Διαδικασία προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας

Η διαδικασία προσφυγής στις υπηρεσίες Μεσολάβησης και Διαιτησίας του ΟΜΕΔ καθορίζεται ως ακολούθως:

A) Μεσολάβηση

1. Τον ορισμό μεσολαβητή μπορεί να ζητήσει οποιοδήποτε από τα ενδιαφερόμενα μέρη.

2. Η διαδικασία της μεσολάβησης αρχίζει με την κατάθεση σχετικής αίτησης από τα ενδιαφερόμενα μέρη, που υποβάλλεται από κοινού ή χωριστά οπότε και κοινοποιείται στο άλλο μέρος και στην οποία αναφέρονται τα στοιχεία των μερών και των οριζόμενων εκπροσώπων τους, τα αιτήματα, οι λόγοι που τα δικαιολογούν ή οι λόγοι που καθιστούν αδύνατη την ικανοποίησή τους, οι τυχόν εναλλακτικές προτάσεις και αντιπροτάσεις και οποιοδήποτε στοιχείο το οποίο διευκολύνει τις διαπραγματεύσεις.

3. Ο μεσολαβητής και ο αναπληρωτής του επιλέγονται από τα μέρη από ειδικό κατάλογο μεσολαβητών, σε περίπτωση δε ασυμφωνίας τους ορίζονται με κλήρωση.

Για τον σκοπό αυτό, ύστερα από 48 ώρες από την υποβολή της αίτησης, καλούνται τα μέρη να προσέλθουν σε καθορισμένη ώρα για την επιλογή μεσολαβητή και αναπληρωτή και, σε περίπτωση διαφωνίας, για την ανάδειξή του με κλήρωση.

Με τον ορισμό του μεσολαβητή και του αναπληρωτή του συντάσσεται πρακτικό ανάληψης της μεσολάβησης.

4. Ο μεσολαβητής καλεί τα μέρη σε συζητήσεις, προβαίνει σε κατ' ιδίαν ακρόαση των μερών, σε εξετάσεις προσώπων, σε πραγματογνωμοσύνη ή σε οποιαδήποτε έρευνα σχετική με τους όρους εργασίας ή την οικονομική κατάσταση της επιχείρησης, συνεπικουρούμενος από πραγματογνώμονες της επιλογής του.

5. Ο εργοδότης και κάθε αρμόδια υπηρεσία έχουν την υποχρέωση να δώσουν στον μεσολαβητή κάθε πληροφορία και να υποβοηθήσουν το έργο του.

Ειδικότερα για τους εργοδότες ισχύουν όσα περιγράφονται στην παρ. 4 του άρθρου 4 του Ν. 1876/1990.

6. α) Αν τα μέρη δεν καταλήξουν σε συμφωνία μέσα σε προθεσμία είκοσι (20) ημερολογιακών ημερών, ο μεσολαβητής έχει δικαίωμα να κοινοποιήσει σ' αυτά δική του πρόταση.

β) Αν τα μέρη δεν αποδεχτούν την πρόταση του μεσολαβητή μέσα σε πέντε (5) ημέρες από την κοινοποίησή της, θεωρείται ότι την απέρριψαν.

Η αποδοχή ή η απόρριψη της πρότασης κοινοποιείται και στο άλλο μέρος.

Η πρόταση του μεσολαβητή είναι δυνατό να δημοσιεύεται από αυτόν στον ημερήσιο και τον περιοδικό τύπο.

γ) Εφόσον η πρόταση γίνεται δεκτή, καλούνται τα ενδιαφερόμενα μέρη από τον μεσολαβητή να την υπογράψουν, οπότε αυτή εξομοιώνεται με συλλογική σύμβαση εργασίας και εφαρμόζονται κατ' αναλογία όλες οι διατάξεις για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

B) Διαιτησία

1. Προσφυγή στη διαιτησία μπορεί να γίνεται:

α) Σ΄ οποιοδήποτε στάδιο των διαπραγματεύσεων με κοινή συμφωνία των μερών.

β) Μονομερώς από οποιοδήποτε μέρος, εφόσον το άλλο αρνήθηκε τη μεσολάβηση.

2. Η απόφαση του διαιτητή εξομοιώνεται με συλλογική σύμβαση εργασίας και ισχύει από την επομένη της υποβολής της αίτησης για μεσολάβηση.

3. Ο διαιτητής επιλέγεται με κοινή συμφωνία των μερών από ειδικό κατάλογο διαιτητών και, σε περίπτωση ασυμφωνίας, με κλήρωση και οφείλει να αναλάβει τα καθήκοντά του εντός πέντε (5) ημερών το αργότερο.

4. Ο διαιτητής μελετά όλα τα στοιχεία και πορίσματα που συγκεντρώθηκαν στο στάδιο της μεσολάβησης και έχει τα ίδια δικαιώματα με τον μεσολαβητή.

5. Η διαιτητική απόφαση εκδίδεται σε δέκα (10) ημέρες από την ανάληψη των καθηκόντων του διαιτητή, αν προηγήθηκε μεσολάβηση και σε διάστημα τριάντα (30) ημερών αν δεν προηγήθηκε.

ΑΡΘΡΟ 4

Αύξηση ορίου ομαδικών απολύσεων

1. Τα όρια, των εδαφίων (α) και (β) της παραγράφου 2 του Ν. 1387/83 (Α΄110), όπως ισχύει, πέρα από τα οποία οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές, καθορίζονται ως εξής:

α) Μέχρι έξι (6) εργαζομένους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν είκοσι (20) έως εκατόν πενήντα (150) εργαζομένους.

β) Ποσοστό πέντε (5) τοις εκατό του προσωπικού και μέχρι τριάντα (30) εργαζομένους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις, που απασχολούν πάνω από εκατόν πενήντα (150) εργαζομένους.

ΑΡΘΡΟ 5

Υψος και τρόπος καταβολής αποζημίωσης

1. Σύμβαση μισθωτού με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, διάρκειας πέραν των δύο μηνών, δύναται να καταγγελθεί κατόπιν προηγούμενης έγγραφης προειδοποίησης του εργοδότη, ως εξής:

α) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από δύο (2) μήνες ως δέκα (10) χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση ένας (1) μήνας πριν από την απόλυση.

β) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από δέκα (10) χρόνια συμπληρωμένα ως δεκαπέντε (15) χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση δύο (2) μηνών πριν από την απόλυση.

γ) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από δεκαπέντε (15) χρόνια συμπληρωμένα ως είκοσι (20) χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση τριών (3) μηνών πριν από την απόλυση.

δ) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από είκοσι (20) χρόνια συμπληρωμένα και άνω, απαιτείται προειδοποίηση τεσσάρων (4) μηνών πριν από τη λύση της σύμβασης ή της σχέσης εργασίας.

Εργοδότης, ο οποίος δεν κάνει χρήση της δυνατότητας έγγραφης προειδοποίησης καταβάλλει στον απολυόμενο την αποζημίωση που προβλέπεται από τις οικείες διατάξεις των νόμων 2112/20 και 3198/55.

Εργοδότης που προειδοποιεί εγγράφως τον εργαζόμενο κατά τα ανωτέρω, καταβάλλει στον απολυόμενο την αποζημίωση, που προβλέπεται από τις οικείες διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας για τα χρόνια εργασίας που έχει συμπληρώσει ο απολυόμενος, σε περίπτωση καταγγελίας κατόπιν προειδοποίησης.

2. Οταν η αποζημίωση λόγω καταγγελίας της σύμβασης εργασίας υπερβαίνει τις αποδοχές δύο (2) μηνών, ο εργοδότης υποχρεούται να καταβάλει κατά την απόλυση μέρος της αποζημίωσης που αντιστοιχεί στις αποδοχές δύο μηνών. Το υπόλοιπο ποσό καταβάλλεται σε διμηνιαίες δόσεις κάθε μία από τις οποίες δεν μπορεί να είναι κατώτερη από τις αποδοχές δύο μηνών, εκτός και αν το ποσό που υπολείπεται για την εξόφληση του συνόλου της αποζημιώσεως είναι μικρότερο. Η πρώτη δόση καταβάλλεται την επομένη της συμπλήρωσης διμήνου από την απόλυση. Κάθε άλλη ρύθμιση που είναι αντίθετη με την παρούσα καταργείται.

ΑΡΘΡΟ 6

Μέτρα αποτροπής απολύσεων εργαζομένων μεγάλης ηλικίας

1. Εργαζόμενοι μεγάλης ηλικίας των οποίων η σύμβαση εργασίας καταγγέλλεται και βρίσκονται σε στάδιο πριν από τη συνταξιοδότηση, ανεξάρτητα αν πρόκειται για ομαδικές ή μεμονωμένες απολύσεις, εφόσον είναι αδύνατη η τοποθέτησή τους σε θέση εργασίας κατά τη διάρκεια της επιδότησης ανεργίας από τον ΟΑΕΔ, έχουν το δικαίωμα της αυτασφάλισης, στην οποία υποχρεούται ο εργοδότης να συμμετέχει με:

α) Το πενήντα (50) τοις εκατό του κόστους για ασφαλισμένους 57-60 ετών.

β) Το ογδόντα (80) τοις εκατό του κόστους για ασφαλισμένους 60-64 ετών.

2. Με απόφαση του διοικητή του ΟΑΕΔ, ύστερα από γνώμη της Επιτροπής Διαχείρισης του ΛΑΕΚ, ο ΟΑΕΔ μπορεί να καλύπτει το λοιπό κόστος αυτασφάλισης των ασφαλισμένων της παρ. 1.

3. Με σκοπό τη διατήρηση των θέσεων εργασίας των εργαζομένων ηλικίας 57-64 ετών, ο ΟΑΕΔ με απόφαση του διοικητή του, ύστερα από γνώμη της Επιτροπής Διαχείρισης του ΛΑΕΚ, μπορεί να επιδοτεί έως είκοσι (20) τοις εκατό του κόστους των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών.

4. (α) Στις περιπτώσεις του άρθρου 2 του παρόντος, ο αριθμός των απολυομένων ηλικίας 55 έως 64 ετών, δεν μπορεί να υπερβαίνει το δέκα (10) τοις εκατό του συνολικού αριθμού των απολυομένων. Τυχόν κλάσμα στρογγυλοποιείται στον πλησιέστερο ακέραιο.

(β) Στις περιπτώσεις του άρθρου 2 του παρόντος θα πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα, ώστε μεταξύ των απολυομένων να μην παραβιάζεται η αρχή της ίσης μεταχείρισης λόγω ηλικίας.

5. Με απόφαση του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης ρυθμίζεται κάθε αναγκαία λεπτομέρεια εφαρμογής του παρόντος άρθρου.

ΑΡΘΡΟ 7

Οροι απασχόλησης και αμοιβή νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας, ηλικίας κάτω των 25 ετών.

1. Το κατώτατο ημερομίσθιο και ο κατώτατος μισθός, των νέων ηλικίας κάτω των 25 ετών, που εισέρχονται στην αγορά εργασίας για πρώτη φορά, καθορίζονται ως εξής:

α) Για τους νέους ηλικίας έως είκοσι ενός (21) ετών ποσοστό ογδόντα (80) τοις εκατό του κατώτατου ορίου μισθού ή ημερομισθίου της οικείας συλλογικής ρύθμισης και σε περίπτωση που δεν υφίσταται τέτοια της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ).

β) Για τους νέους ηλικίας από είκοσι ενός (21) ετών έως είκοσι πέντε (25) ετών ποσοστό ογδόντα πέντε (85) τοις εκατό του κατώτατου ορίου μισθού ή ημερομισθίου της οικείας συλλογικής ρύθμισης και σε περίπτωση που δεν υφίσταται τέτοια της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ).

Το υπολειπόμενο ποσό αναπλήρωσης του κατώτατου ορίου μισθού ή ημερομισθίου των εδαφίων (α) και (β) και το αντίστοιχο ποσό ασφάλισης, δύναται να καταβάλλεται από τον Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ).

2. Στους ανωτέρω εργαζομένους καταβάλλονται και τα επιδόματα που προβλέπονται κάθε φορά από την οικεία συλλογική ρύθμιση ή από την εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας (ΕΓΣΣΕ).

3. Κατά τα λοιπά εφαρμόζονται οι διατάξεις της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας.

4. Με απόφαση του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης καθορίζονται η διαδικασία, ο τρόπος καταβολής του ποσοστού αναπλήρωσης που χορηγείται από τον ΟΑΕΔ, η κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών του ποσοστού αναπλήρωσης και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια.

ΑΡΘΡΟ 8

Σύμβαση μαθητείας

Μεταξύ εργοδοτών και ατόμων που έχουν συμπληρώσει το 15ο έτος μέχρι και το 18ο έτος της ηλικίας τους, δύνανται να καταρτίζονται ειδικές συμβάσεις μαθητείας, μέχρι ενός (1) έτους, με σκοπό την απόκτηση δεξιοτήτων. Οι εν λόγω μαθητευόμενοι λαμβάνουν το εβδομήντα (70) τοις εκατό του κατώτατου ημερομισθίου ή μισθού της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και ασφαλίζονται στον κλάδο ασφάλισης ασθενείας σε είδος και 1% κατά του κινδύνου ατυχήματος. Οσοι δεν έχουν συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας τους, καθώς και όσοι φοιτούν σε γυμνάσια, λύκεια κάθε τύπου ή τεχνικές επαγγελματικές σχολές δημόσιες ή ιδιωτικές αναγνωρισμένες από το κράτος, δεν μπορεί να μαθητεύουν περισσότερο από έξι (6) ώρες την ημέρα και τριάντα (30) ώρες την εβδομάδα. Για τους έχοντες συμπληρώσει το 16ο έτος η μαθητεία δεν μπορεί να υπερβαίνει τις οκτώ (8) ώρες την ημέρα και τις σαράντα (40) την εβδομάδα. Απαγορεύεται η μαθητεία να πραγματοποιείται από την 22α ώρα μ.μ. έως και την 6η π.μ. Τα άτομα αυτά, με εξαίρεση τις διατάξεις για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, δεν υπόκεινται στις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας.

ΑΡΘΡΟ 9

Εναρξη ισχύος

Η ισχύς του παρόντος αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

(Πηγή: Τζώρτζης Ρούσσος, Κέρδος 17-6-2010)

Νέα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή

Η τουρκο-ισραηλινή αντιμαχία αλλάζει το μεσανατολικό σκηνικό.

Μέχρι την ανάληψη της τουρκικής διακυβέρνησης από το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην ευρύτερη μεσοανατολική σκακιέρα συγκρουόταν δύο κυρίαρχα συγκροτημένα στρατηγικά σχέδια: Το ισραηλινοαμερικανικό και το ιρανικό σχέδιο. Αυτά καθόριζαν και μορφοποιούσαν την αρνητική ή θετική πολικότητα στο δυναμικό των επί μέρους δράσεων στη περιοχή. Eξαιρουμένης της διακριτής παρεμβατικότητας της σουνιτικής φονταμενταλιστικής αντίστασης στο αραβικό τερραίν και πρωταρχικά στο πεδίο του ιρακινού πολέμου.

Αυτά τα δεδομένα από καιρό έχουν αρχίσει να αλλάζουν κάτω από την εμφάνιση και την επενέργεια του «Τρίτου Κατεργάρη» ήτοι μιας καινούργιας δυναμικής εκπορευομένης από το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου. Στο κέντρο του «ισλαμοδημοκρατικού» προγράμματος τους είναι όχι απλώς ο στόχος για έναν αναβαθμισμένο και με δυτική υποστήριξη διαμεσολαβητικό νεοθωμανισμό αλλά ένα ευρύτερο γεωστρατηγικό όραμα. Και είτε πρόκειται για την μωροφιλόδοξη αιθεροβασία είτε για την μεγαλεπήβολη πρόσβλεψη μιας τουρκικής μεγάλης δύναμης με ρόλο αυτεξούσιο και ηγετικό σε διεθνές επίπεδο, είναι αυτό που τελικά εμπνέει και καθοδηγεί τις επιμέρους δράσεις της Άγκυρας στην ανατολικομεσογειακή και μεσοανατολική περιοχή για την περιφερειακή ηγεμονία. Δράσεις που ξεδιπλώνονται σε ορισμένους βασικούς άξονες:

1-Καταρχήν η Τουρκία οργανώνει με τρόπο μεθοδικό - σε πολιτικό, στρατιωτικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο - τη λαβίδα προσπέλασης και ελέγχου του ανατολικομεσογειακού και βαλκανικού χώρου προσβλέποντας στην εξουδετέρωση και δορυφοροποίηση της Ελλάδας καθώς και των άλλων χωρών κάτω από το βάρος μιας εξελισσόμενης «υποδεκτικής» τουρκικής ισχύος.

2-Παράλληλα ανεγείρει το γεωπολιτικό προφίλ της «μεγάλης προστατευτικής μητέρας» του παλαιστινιακού και γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου. Προς τούτο εγκαλεί σταθερά το Ισραήλ να διανοίξει την εδαφική φυλακή-Γάζα. Ο Ερντογάν ζει στιγμές ηρωποίησης στο εξωτερικό στις πόλεις των Αράβων και στο εσωτερικό μέσα στην ίδια τη Τουρκία.

3-Προχωρεί σε στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία στον πολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό τομέα.Σε αυτά τα πλαίσια και η μεγάλη συμφωνία της 12 Μαΐου 2010 που υπογράφεται από τον αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκόρ Σέτσιν και τον Τούρκο υπουργό Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ (κατά την επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ στην Άγκυρα) για την κατασκευή από τη ρωσική εταιρεία Atomstroiexport του πρώτου τουρκικού πυρηνικού σταθμού με τέσσερις πυρηνικούς αντιδραστήρες στις τουρκικές ακτές της Μεσογείου.

 

4-Υπό την επίδραση των αρνητικών εξελίξεων για τις ΗΠΑ σε Ιράκ-Αφγανιστάν την προϊούσα αποσταθεροποίηση του Πακιστάν και την καθήλωση της Σαουδικής Αραβίας, η Τουρκία αντιλαμβάνεται πως της παρουσιάζεται η ιστορική ευκαιρία να καλύψει το κενό ηγεσίας του σουνιτικού Ισλάμ. Και ως επίδοξος κηδεμόνας του να υποβοηθηθεί και να επωφεληθεί από τη διαχείριση μιας περιφερειακής διπολικής συνεννόησης με τον ηγεμονικό αντιπρόσωπο του σιιτικού μουσουλμανισμού, το Ιράν. Σε αυτή την κατεύθυνση κινεί τις μαραθώνιες διαβουλεύσεις με Βραζιλία και Ιράν που έχουν ως αποτέλεσμα τη συμφωνία ανταλλαγής πυρηνικών καυσίμων της 17 Μαΐου που προβλέπει τη μεταφορά 1.200 κιλών ουρανίου χαμηλού εμπλουτισμού (3,5%) στη Ρωσία και στη Γαλλία, όπου θα παράγεται καύσιμο για ένα ερευνητικό πυρηνικό αντιδραστήρα της Τεχεράνης. Η δε ανταλλαγή θα γίνει στη Τουρκία. Μετά τη συμφωνία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στέλνει ένα προκλητικό «ping» τονίζοντας ότι δεν είναι πλέον απαραίτητες οι κυρώσεις κατά του Ιράν συναντώντας την δυσφορία των ΗΠΑ-Ε.Ε και βέβαια του Ισραήλ που αναπτύσσει το σχεδιασμό και τη προετοιμασία ενός τακτικού πυρηνικού πολέμου ενάντια στο Ιράν.

5-Η αμερικανοατλαντική εισβολή και κατοχή του Ιράκ μεταξύ των άλλων γέννησε ένα βλαπτικό εθνοτικό χάος για την μεγαλοκρατική ακεραιότητα και τα συμφέροντα του τουρκικού κοινωνικού σχηματισμού. Η δημιουργία του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν με τη μόνιμη στρατιωτική παρουσία ισραηλινών συμβούλων και εκπαιδευτών δημιουργεί ένα διαρκή πονοκέφαλο στο τουρκικό καθεστώς σχετικά με τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες εντός της τουρκοκρατούμενης εδαφικής περιοχής των Κούρδων στην Ανατολία. Η αμφισβήτηση της πολιτικο-στατιωτικής δραστηριότητας του Ισραήλ ξεκινά λοιπόν ως ένας εσωτερικός όρος για την ίδια την επιβίωση και τη συνοχή της Τουρκίας.

Εδώ και καιρό στην ανατολικομεσογειακή θάλασσα έχει διαφανεί η καινούργια πραγματικότητα της τουρκο-ισραηλινής αντιμαχίας. Για την ασφάλεια και την επεκτατική πολιτική ελέγχου της Τουρκίας η εκφοβιστική στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ σε αυτή τη θάλασσα συνιστά σημαντικό εμπόδιο και ως τέτοιο θα έπρεπε να παραμεριστεί. Το γεωστρατηγικό παιχνίδι αντιπαράθεσης ήταν ως ένα βαθμό προβλέψιμο και από τις δύο πλευρές καθώς κατανοούσαν πως δύσκολα θα απέφευγαν μια μορφή «θερμού επεισοδίου». Στις ειδικές συνθήκες που διαμόρφωναν τα δεδομένα της διεθνούς αποστολής των 700 ακτιβιστών του «Στολίσκου της Ελευθερίας» προς την Γάζα-Φυλακή, η αντιμαχία αυτή με την εκδίπλωση της σιωνιστικής ανθρωποσφαγής πάνω στο τουρκικό πλοίο «Mavi Marmara» πέρασε πλέον στην πλήρη ανταγωνιστική της ανάπτυξη.

 

Στη πρώτη φάση αυτής της σύγκρουσης η Τουρκία φαίνεται πως είναι η κερδισμένη και αυτό όχι μόνο στο «επικοινωνιακό-προπαγανδιστικό» και στο «ηθικο-πολιτικοδιπλωματικό» επίπεδο.Αντίθετα για το Ισραήλ θα υπάρξουν σημαντικές γεωπολιτικές επιπτώσεις πέρα από το συμβολισμό της καταδικαστικής γι αυτό απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ενδεχόμενο μιας νέας «Ιντιφάντα» στα παλαιστινιακά εδάφη είναι στην ημερήσια διάταξη παρά την ενσωμάτωση της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική όχθη. Επίσης το Ισραήλ δεν έχει να αντιμετωπίσει μοναχά ένα νέο ισχυρό περιφερειακό αντίπαλο το τουρκικό κράτος (πλάι σε Ιράν, Συρία, Λίβανο κλπ), αλλά ταυτόχρονα έχει τεθεί στο στόχαστρο των ίδιων των οργισμένων λαϊκών μαζών της τουρκικής κοινωνίας. Υπό αυτή την εξέλιξη θα ήταν μέγα λάθος να ερμηνεύσει κανείς τις δηλώσεις του δίδυμου Ερντογάν-Νταβούτογλου ως ανέξοδους λεονταρισμούς.«Ακόμα και όλοι να σωπάσουν, εμείς δεν θα γυρίσουμε την πλάτη στην Παλαιστίνη και την Γάζα…Εάν το Ισραήλ κάνει το λάθος να νομίσει πως η Τουρκία είναι σαν κάποιους άλλους, το κόστος θα είναι βαρύ» δηλώνει ο πρώτος. «το Ισραήλ χάνει το δικαίωμα να είναι αναγνωρισμένο μέλος της παγκόσμιας κοινότητας» προσθέτει ο δεύτερος μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η νέα τουρκο-ισαηλινή αντιπαράθεση διαμορφώνει ένα πρόσθετο αδιέξοδο στη μεσοανατολική πολιτική των ΗΠΑ και θέτει σε κρίσιμη δοκιμασία τις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις. Είναι δεδομένο πως η δολοφονική επίθεση του σιωνιστικού κράτους απέναντι στο «Στολίσκο της Ελευθερίας» και στο «Mavi Marmara» προϋπόθετε την ενημέρωση της αμερικανικής κυβέρνησης. Η συγκατάθεση της μπορεί να πιθανολογηθεί καθώς θα μπορούσε να την αποτρέψει. Εξ άλλου στη συνέχεια μετά τα γεγονότα με τη στάση τους οι ΗΠΑ πρόσφεραν διπλωματική κάλυψη στο Ισραήλ.

-Η πρόκριση του μακελειού πάνω στο πλοίο Mavi Marmara ώστε να νουθετηθεί δια του «μηνύματος του αίματος» η Άγκυρα με σκοπό να πάψει το παιχνίδι υπόσκαψης του αμερικανο-ισραηλινού σχεδίου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο.Τουρκικά μέσα ενημέρωσης μιλάνε για έγγραφο που αποδεικνύει πως μια λίστα θανάτου είχε προετοιμαστεί εκ των προτέρων από τους Ισραηλινούς, με ονόματα και φωτογραφίες ατόμων προς εκτέλεση και όταν οι ισραηλινοί κομάντο επιτέθηκαν πειρατικά στο «Στολίσκο της Ελευθερίας» και στο Mavi Marmara είχαν αντίγραφα του καταλόγου θανάτου.

-Ταυτόχρονα η επίθεση αποτελεί μια τρομοκρατική-πολεμική κίνηση της ατλαντικο-σιωνιστικής συμμαχίας στα πλαίσια του γενικότερου στρατιωτικού προγραμματισμού που δρομολογεί μια τακτική πυρηνική επίθεση εναντίον του Ιράν. Η εγκληματική επιδρομή συνέπεσε με την προετοιμασία απόπλου τριών ισραηλινών υποβρύχιων γερμανικής κατασκευής εξοπλισμένων με πυρηνικούς πυραύλους Κρουζ προς τον Κόλπο πλησίον των ιρανικών ακτών (πηγή: Sunday Times). Καθώς επίσης με την ισραηλινο-ελληνική πολεμική άσκηση «Μίνωας 2010» πάνω από το Αιγαίο.

Μια ενδιαφέρουσα δημοσίευση στο ιστολόγιο:

http://tileplagktoiplanai.blogspot.com/

.