Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Σχετικά με τη δυναμική του Κινήματος των Πλατειών


Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία της δυναμικής του Κινήματος των Αγανακτισμένων αναδημοσιεύουμε δύο χρήσιμα κείμενα που προωθούν κατά τη γνώμη μας τον δημιουργικό  προβληματισμό γύρω από τον ονομαζόμενο «Ελληνικό Μάη». Το ένα με τίτλο «Απολίτικο ή ριζοσπαστικό;» του Γιώργου Ρακκά (Εφημερίδα Ρήξη τ.75) και το δεύτερο  με τίτλο «Αγανακτισμένοι Εμψυχωμένοι Ενωμένοι - Τα θέλουμε όλα» δημοσιευμένο στο ιστολόγιο Τηλέπλαγκτοι Πλάναι.

v     Απολίτικο ή ριζοσπαστικό;

του Γιώργου Ρακκά

Όλοι όσοι, καθημερινά, κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα και τις υπόλοιπες πλατείες της Ελλάδας, δεν κατανοούμε το βάθος και τη σημασία όσων συμβαίνουν σήμερα. Θα περάσει αρκετός καιρός ώσπου το νέο που γεννιέται αυτή τη στιγμή να δώσει καρπούς –και τότε θα καταλάβουμε ότι ζήσαμε μια μεγάλη πολιτιστική και ιδεολογική, τουλάχιστον, επανάσταση.

Π ολλοί της οργανωμένης αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, όλοι όσοι μέχρι χθες αποτελούσαν το κατεστημένο της αμφισβήτησης, σκίζουν τα ρούχα τους με την πεισματική άρνηση των αγανακτισμένων να δεχθούν στις πλατείες τα υπογεγραμμένα πανό, τις οργανώσεις με τις προκηρύξεις, ή να πραγματοποιηθεί επίσημη πρόσκληση συμμετοχής στα συνδικάτα. Αυτό το στοιχείο, υποστηρίζουν, σε συνδυασμό με την παρουσία της ελλληνικής σημαίας και τα απλοϊκά, και καμιά φορά ρηχά, συνθήματα, καταδεικνύουν την επιδερμικότητα του κινήματος.

Κι όμως! Αυτό που τους διαφεύγει είναι ότι μπροστά στα μάτια τους πραγματοποιείται μια τεράστια ανατροπή – κι ότι μάλιστα αυτή τη φορά, όσοι την επικαλούνται, έχουν βρεθεί σε λάθος όχθη.

Η ύστερη μεταπολίτευση υπήρξε μια οργουελιανή κοινωνία. Οι λέξεις βιάσθηκαν και κατάντησαν να σημαίνουν το αντίθετό τους. Τα συνδικάτα, τα οποία τόσο ενθέρμως επικαλείται η επίσημη αριστερά, στα μυαλά όλων των ανθρώπων συμβολίζουν τους εργατοπατέρες και το ξεπούλημα των εργαζομένων. Οι πορείες και οι διαδηλώσεις –όλοι οι χώροι που μονοπωλούσαν τον λόγο σ’ αυτές τα τελευταία χρόνια, κατέληξαν συχνά να εχθρεύονται τον ίδιο τον ελληνικό λαό, μέσα από τον εθνομηδενισμό, την κοσμοπολίτικη καρικατούρα, τον φετιχισμό της βίας, ή, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα από έναν ελιτισμό που καθύβριζε τον «καθημερινό άνθρωπο». Μέσα από αυτή την αντιστροφή είναι που αυτοί οι χώροι μεταβλήθηκαν σε κατεστημένα, ή σε λάιφστάιλ και μόδα, που μεταλλάχθηκαν, από φορείς αμφισβήτησης του συστήματος, σε φορείς διαμαρτυρίας εντός του συστήματος.

Γι’ αυτό και μέχρι πριν λίγες μέρες, οι δυνάμεις που μιλούσαν στ’ όνομα των κινημάτων ήταν μέρος του προβλήματος κι όχι η λύση τους, κι αυτό αποδεικνυόταν σε κάθε κινητοποίηση, από την τραγική 5η Μαΐου 2010 και τη Μαρφίν, μέχρι κάθε αποτυχημένη απεργία,  κάθε αγωνιστικό μνημόσυνο με τις τρύπιες σημαίες της αριστεράς.

Υπό αυτή την έννοια, η άρνηση των αγανακτισμένων να ταυτιστούν με αυτούς τους χώρους, αυτές τις σημαίες και αυτά τα συνθήματα, είναι δείκτης ωριμότητας και αυθεντικότητας του κινήματος. Γιατί βέβαια, όλοι το ξέρουν ότι υπό την αιγίδα της κατεστημένης αμφισβήτησης δεν θα μαζευόταν γάτος στις πλατείες, πέρα από τους φανατικούς και τους επαγγελματίες του είδους. Και γιατί, επίσης, όλοι ξέρουν, ότι ακόμα και να μαζεύονταν, σύντομα η κινητοποίηση θα φυλλορροούσε από τις αγκυλώσεις τους και τις εμμονές τους.
Σήμερα, στις πλατείες, αυτοί που μιλούν για πατρίδα και άμεση δημοκρατία είναι οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, που μέχρι χθες όλοι τους χλεύαζαν και τους σνόμπαραν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καμία διαμεσολάβηση, πόσο μάλλον από χώρους που, όσο κι αν χειροκροτούν, ιδεολογικά είναι ξένοι, και επί της ουσίας αντίθετοι, μ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα στις πλατείες της χώρας.

Κάθε επανάσταση πιάνει το νήμα από την αρχή. Στις πλατείες όλα συζητούνται εκ νέου και τίποτε δεν είναι δεδομένο –πόσο μάλλον τα τοτέμ της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Η αντίθεση των αγανακτισμένων, λοιπόν, με τον κόσμο της χθεσινής, κατεστημένης αμφισβήτησης, δεν είναι απολίτικη. Είναι ριζοσπαστική, γιατί αξιώνει να δοθεί ένα τέλος σε εξαντλημένα και ενσωματωμένα πολιτικά ρεύματα. Αν ευοδωθεί, θα γεννήσει νέους χώρους, νέες τάσεις και ρεύματα αμφισβήτησης των κατεστημένων, στην πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό. Νέες μορφές εκπροσώπησης του δίκαιου των εργαζομένων και του λαού.

Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης μεταξύ του παλιού και του νέου –στις πλατείες και τις συνελεύσεις, και όχι τα απολίτικα αντανακλαστικά της μάζας, όπως θέλουν να παρουσιάζουν όσοι επιθυμούν να καπελώσουν αυτό το πλατύ κίνημα, για να το χαντακώσουν, όπως τόσα άλλα στο πρόσφατο παρελθόν.

---.---

v     Αγανακτισμένοι Εμψυχωμένοι Ενωμένοι –Τα θέλουμε όλα


-Η ΠΡΩΤΗ νικηφόρα «μάχη του Συντάγματος» είναι η αυθεντική εισβολή και εδραίωση με αξιώσεις κραταιότητας στο πολιτικό σκηνικό μιας ΝΕΑΣ ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ. Του μεγαλειώδους μαζικού κινήματος που συγκροτείται από το σαρωτικό «κυκλοτρόνιο» της συλλογικότητας των Αγανακτισμένων. Συλλογικότητας που μέσα από γόνιμες αντιφάσεις εφευρίσκει και προωθεί τις διαδικασίες αυτεξουσιότητας,  μαζικότητας, οργάνωσης, αυτοδυναμίας και προοπτικής του λαϊκού κινήματος ως εσωτερική υπόθεση αυτού του κινήματος [1].

-Η ΔΕΥΤΕΡΗ νικηφόρα  «μάχη του Συντάγματος» με πολλαπλά πλέον αποτελέσματα αφορά τις ισχυρότατες καταλυτικές και αποσταθεροποιητικές παρενέργειες της νέας  συλλογικής υποκειμενικότητας μέσα στις εδραίες βεβαιότητες της πολιτικής κουλτούρας,  των δομών συνείδησης και αυτοκατανόησης σύμπαντος του πολιτικού κατεστημένου. Προκαλώντας την πιο έκρυθμη αταξία στις ορίζουσες συνοχής, στις στιβάδες σθένους και στα φορτία  προσανατολισμού της δράσης  εκεί στο «όλον πεδίον» των γερασμένων και  παρακμιακών πολιτικών μορφωμάτων (και της αριστεράς συμπεριλαμβανόμενης).

-Η ΤΡΙΤΗ νικηφόρα «μάχη του Συντάγματος» είναι αυτή που άρχισε να διαδραματίζεται από   προχτές στις 15 του Ιούνη, στριμώχνοντας στη πιο πανικόβλητη άμυνα ολάκερο το κατοχικό καθεστώς: τοκογλύφους και  τροϊκανούς, κυβέρνηση και κομματικό σύστημα, ΜΜΕ και ολιγάρχες και όλους τους κάθε λογής και ποικιλοτρόπως δρώντες προσεταιρισμένους για λογαριασμό τους [2].

-Τούτη η πρωταρχική Τριάδα των μαχών της νίκης ας γίνει λοιπόν το ζωογόνο  εφαλτήριο για τις επόμενες καθοριστικές μεγάλης κλίμακας κοινωνικοπολιτικές μάχες - της Επιβίωσης, της Αξιοπρέπειας και της Ελπίδας -  που  στη συνέχεια θα ακολουθήσουν:

1.-Στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ επίπεδο για : α) την ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΛΥΣΗ της ανέγκριτης, δίχως πια καμιά λαϊκή δικαιοδοσία, συναίνεση ή ανοχή, κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από τον θώκο της κρατικής εξουσίας αλλά και την συντριβή όλων των διαπλεκομένων από τη δυτική χρηματοδεσποτεία δικτυώσεων όπου απεργάζονται τις εναλλακτικές μονοκομματικές, συμμαχικές, οικουμενικές κ.ο.κ. μορφές της κατοχικής δικτατορίας. β) την παραδειγματική τιμωρία των αξιόμεμπτων συνωμοτών εντολοδόχων  της κατάκτησης, της καταλήστευσης και της καταστροφής της Ελλάδας από τα δυτικά τοκογλυφικά κέντρα, τις μεγατράπεζες, τις πολυεθνικές και τους ντόπιους ολιγάρχες συνεταίρους τους  γ) την κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων, των ΜΚΟ κλπ καθώς και των πάσης φύσεως  χαριστικών παροχών και μεταβιβάσεων  στις οικονομικές, εκδοτικές, πολιτικές και ιδεολογικές ελίτ. δ) την επιβολή της αυθεντικής εκδοχής του ελληνικού λαού ως Νέας Μεταπολίτευσης, ο οποίος και θα συγκαλέσει ως καθοριστικό κομβικό σταθμό της πρωταγωνιστικής και αδέσμευτης δράσης του τη δική του ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ αρνούμενος τα αναθεωρητικά ή συντακτικά εκτρωματικά  υποκατάστατα των αντιδημοκρατών ελιτιστών  που απεργάζονται στα παρασκήνια την εκ νέου παγίδευση του. Ώστε να επιβάλλει στο Νέο Καταστατικό Χάρτη της Ελλάδας μεταξύ των άλλων και πρωταρχικά 3 απαράβατες ΑΡΧΕΣ - ΠΡΟΝΟΙΕΣ : την πρόνοια του θεμελιώδους δικαιώματος της εργασίας  για όλους τους έλληνες και Ελληνίδες ως υποχρέωσης του κοινωνικού κράτους - την πρόνοια της συνταγματικής κατοχύρωσης του οικονομικού (εθνικού και  λαϊκού) ρόλου του κράτους και του αποφασιστικού εθνικού και κοινωνικού ελέγχου σε κρίσιμης στρατηγικής σημασίας τραπεζικές,  οικονομικές και εκδοτικές (ΜΜΕ) επιχειρήσεις – την πρόνοια των θεσμών του άμεσου δημοκρατικού ελέγχου στα σημαντικά ζητήματα τόσο στην κεντρική βαθμίδα (όπως τακτικά δημοψηφίσματα υπό όρους  ισηγορίας, λογοδοσία και ανακλητότητα  βουλευτών και διοικούντων κλπ) όσο και στις περιφερειακές, τοπικές και επιχειρησιακές βαθμίδες. 

2.-Στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ επίπεδο για : α) την έξοδο από την Ε.Ε – ΟΝΕ, την επιστροφή στη Δραχμή. β) την μη αναγνώριση – και την άμεση μονομερή παύση πληρωμών του τοκογλυφικού Χρέους. γ) την άμεση απαίτηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και της εξόφλησης του κατοχικού δανείου δ) την χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση και την εθνικοποίηση των σημαντικότερων τραπεζών (στη ιδιωτική Τράπεζα Ελλάδας η συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου είναι 8,93% !) για ελληνικό δημόσιο  έλεγχο στην κυκλοφορία του χρήματος, στη πίστη και  στη διαχείριση-διακίνηση των κεφαλαίων καθώς και το μετασχηματισμό της οικονομίας σε παραγωγική και δημοκρατική κατεύθυνση. Την κοινωνικοποίηση όσων οικονομικών μονάδων είναι στρατηγικής σημασίας για την αυτοδύναμη και ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας. ε) την καθολική αντικλεπτοκρατική και ουσιαστική άμεση προοδευτική φορολόγηση των εισοδημάτων και της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με την επιβολή αποτελεσματικού γενικού κοινωνικού ελέγχου  «πόθεν έσχες» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (τραπεζικοί λογαριασμοί,  ακίνητα κλπ). Ιδιαίτερη μέριμνα για την  επί των εσόδων (και όχι επί των κερδών)  ουσιαστική φορολόγηση των πολυεθνικών ολιγοπωλίων και ισχυρότερα αυτών του τριτογενή τομέα. στ) την συγκρότηση μιας νέας παραγωγικής δημοκρατικής κοινωνικής  συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης σε  αντιολιγαρχική, αντιπαρασιτική   κατεύθυνση. Προτεραιότητα η τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση  του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα, ο αντιπαρασιτικός δυναμισμός εμπορίου και  υπηρεσιών και η πρόκριση των χρήσιμων εισροών επενδύσεων εκείνων που εξυπηρετούν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί των αχρήστων παρασιτικών στο τομέα μόνο του εμπορίου και των υπηρεσιών που προωθούν ΕΕ/ΟΝΕ.

3.-Στο ΕΘΝΙΚΟ επίπεδο: α) η ανάγκη της συγκροτημένης, μεθοδικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των εθνικών απειλών σήμερα διασυνδέεται στενά με β) τα ειδικότερα μεγάλα ζητήματα της αποτίναξης της τριπλής κατοχής της Χώρας (δυτικές «μεγάλες δυνάμεις» - κλεπτοκρατική ολιγαρχία - λαθρομεταναστευτικός εποικισμός) και με γ) την αναγκαιότητα του αυτόνομου - πολυμερούς προσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών  οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών σχέσεων της χώρας [3].

Και μπορεί ο «λύχνος» ν΄ ανάψει και ν΄ αστράφτει και πάλι. Φέγγοντας τα βήματα αυτών που αντέχουνε να προχωράνε ακόμα και όταν ξαναβλέπουνε «τη λιποταξία των προσώπων των προορισμένων να χαθούνε μες στη νύχτα»…Τη νύχτα την «πρόσφορη για τους κιβδηλοποιούς» (P.Michon). Ο  «λύχνος» εκείνος μπορεί να οδηγεί ξανά  τις επικείμενες μάχες σημασιοδοτώντας τες  με την πιο άφθαρτη ελπίδα της κατάργησης του πιο βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού κοινωνικού συστήματος της ιστορίας: Αυτού της χρηματοδεσποτείας και της πολιτικής του μορφής της ολιγαρχικής δειμοκρατίας [4]. Ο «λύχνος» της  οριστικής αναγέννησης και της επικράτησης του αυτεξούσιου ελληνικού λαού στον μεγάλο παρατεταμένο κοινωνικό, πολιτισμικό και εθνικό πόλεμο της Ανεξαρτησίας, της ριζικής Δημοκρατίας  και του δημοκρατικού Κοινοτισμού.

[1]-Κατάληψη των Κεντρικών Πλατειών των Πόλεων.

[2]-Το ετοιμόρροπο κατοχικό καθεστώς ρίχνει στη «μάχη του Συντάγματος» τις νεοταγματασφαλίτικες εφεδρείες του.

[3]-Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό.

[4]-Η Χρηματοδεσποτεία των Banksters.  Μέρος Ι και Μέρος Ι Ι.

.