«Πρώτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί δεν είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Στις εκλογές οι πολίτες εμπιστεύονται πρώτα και κύρια πολιτικές και δευτερευόντως πρόσωπα και κομματικούς μηχανισμούς. Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι καλλιστεία. Απαιτεί συμβόλαιο με τον λαό. Το προεκλογικό συμβόλαιο της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει παραβιασθεί απολύτως. Στη σημερινή της πολιτική δεν διαθέτει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Είναι μια παράνομη κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο που δεν τολμά να θέσει σε δημοψήφισμα την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο εφαρμόζει κατά γράμμα, για να ζητήσει έστω εκ των υστέρων έγκριση για την πολιτική της.
Δεύτερο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι πραγματική κυβέρνηση της χώρας. Οικειοθελώς παραιτήθηκε από τον ρόλο της. Είναι σκιώδης. Την Ελλάδα την κυβερνά ο Μπαρόζο, ο Τρισέ, ο Όλι Ρεν, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί. Το Υπουργικό Συμβούλιο λειτουργεί υπό τις εντολές τους. Με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας, τα άρθρα 121 παρ. 9 και 124 παρ. 6 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών, χωρίς καν την ψήφο της Ελλάδας, αποφασίζει για τα μέτρα που θα πάρει. Μια κυβέρνηση που έχει παραχωρήσει σε άλλους την εξουσία, που έχει αναβιώσει τις χειρότερες ιστορικές στιγμές της ξενοκρατίας, δεν χρειάζεται να παριστάνει ότι κυβερνά.
Τρίτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί έχει ταπεινώσει σε απίστευτο βαθμό την Ελλάδα. Η λέξη «Έλληνας» και «Ελληνίδα» γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο συνώνυμο του διεφθαρμένου, του καθυστερημένου, του παράσιτου, του τεμπέλη. Από τη μια πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης του ευρωπαϊκού κατεστημένου μας κατηγορούν ασύστολα, δεν παίρνουν απάντηση και ο Πρωθυπουργός συζητάει δημόσια μαζί τους γιατί δεν πρέπει να πουλήσουμε ακόμη τα νησιά. Από την άλλη μοντέλα, ηθοποιοί, αστέρες της ενημέρωσης κάνουν δηλώσεις συμπάθειας και ελεημοσύνης. Ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο εξευτελισμού η πατρίδα μας.
Τέταρτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει, γιατί ο Γ. Παπανδρέου διατελεί, σε πλήρη σύγχυση ανάμεσα στις πολιτικές του υποχρεώσεις και τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Ποτέ, από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου, έλληνας ηγέτης δεν είχε τόσο σημαντικές συναντήσεις, από τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου μέχρι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και των Ινδιών. Ποτέ όμως η προβολή και οι επαφές κορυφής δεν ήταν τόσο αυτοκαταστροφικές και γελοίες. Με τον πρωθυπουργικό «πολιτικό τουρισμό» έβαλε τη χώρα ακόμα πιο βαθιά μέσα στη φάκα του «αδύναμου κρίκου» της Ευρώπης. Ο πρωθυπουργός, ασφαλώς, χωρίς πρόθεση, κατάφερε να συμβάλει στη δυσφήμιση της Ελλάδας σε τέτοιο βαθμό που δεν θα το έκαναν ούτε οι αντίπαλοι της.
Πέμπτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί δεν υπερασπίστηκε τη χώρα. Δεν έθεσε το θέμα της μη εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας, που ήδη έχει παραβιασθεί από όλα σχεδόν τα κράτη , συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Δεν έθεσε το θέμα των ευθυνών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την βαριά χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη και τους αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης που προκάλεσε. Δεν έθεσε το θέμα των ευθυνών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αρνήθηκε για την Ελλάδα τις ευνοϊκές ρυθμίσεις που είχε καθιερώσει για τις ιδιωτικές τράπεζες και έριξε την Ελλάδα στην περιπέτεια των spread. Έφερε την Ελλάδα στην κατάσταση όπου οι αντιφάσεις, οι συγκρούσεις, οι ασυναρτησίες, τα αδιέξοδα της ευρωζώνης να λύνονται στις πλάτες της.
Έκτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί παρέδωσε τη χώρα μας στα χέρια των πιο ακόρεστων, και αναίσχυντων τοκογλύφων. Τεράστιος πλούτος, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, δημιουργήθηκε από την κερδοσκοπία τραπεζών, hedge funds, ασφαλιστικών εταιρειών πάνω στα ελληνικά ομόλογα. Λάτρης των Ολυμπιακών Αγώνων ο Πρωθυπουργός κατέκτησε το χρυσό ρεκόρ των υψηλότερων επιτοκίων για ομόλογα αναπτυγμένης υποτίθεται χώρας, της υψηλότερης ανόδου 2% του επιτοκίου μέσα σε μια μέρα, της χειρότερης πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, που έφτασε μέχρι την κατηγορία του Ιράκ. Και στο τέλος, ο ίδιος, προκάλεσε την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Έβδομο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί η πολιτική της είναι όχι ο μόνος δρόμος που υπάρχει, αλλά και ο μόνος δρόμος που οδηγεί την οικονομία και την κοινωνία σε αδιέξοδο, που μπορεί να τις σφραγίσει για όλον τον 21ο αιώνα. Η δημοσιονομική θεραπεία με απότομη μείωση των δαπανών οδηγεί σε μείωση της ζήτησης , αρνητική ανάπτυξη, μείωση της φορολογικής βάσης, επανεμφάνιση του οξυμένου δημοσιονομικού προβλήματος πάνω μάλιστα σε μια πολύ πιο σαθρή οικονομική βάση. Η νέα γενιά καταδικάζεται για χρόνια να ζήσει σε καθεστώς ανεργίας και ματαίωσης, οι οικογένειες των ώριμων εργαζόμενων σε ανασφάλεια, η Τρίτη ηλικία σε αγωνία και πίκρα.
Όγδοο : Πρέπει να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου γιατί είναι προϋπόθεση να αρθούν όλα τα επώδυνα για δημόσιους και ιδιωτικούς εργαζόμενους μέτρα. Οι ισχυροί συνδικαλιστικοί αγώνες μπορούν να επιφέρουν την ανάκληση ή τροποποίηση κάποιων ακραίων ρυθμίσεων - και δεν είναι αυτό χωρίς σημασία. Η υποταγή όμως στο Σύμφωνο Σταθερότητας και η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή διαπερνά την εισοδηματική, την ασφαλιστική, την αγροτική, την αναπτυξιακή, την εκπαιδευτική, την πολιτική για την υγεία, για την τεχνολογία. Διαπερνά τα πάντα. Πολιτική λύση στην υπόθεση της κατάργησης των Μέτρων ως πρώτη προϋπόθεση έχει την αποχώρηση της σημερινής κυβέρνησης.
Ένατο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου οφείλει να φύγει ακριβώς γιατί υπάρχει σαφής, συγκεκριμένη, ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική που θα συνεγείρει την κοινωνία, θα την ενεργοποιήσει, θα πυροδοτήσει ένα κίνημα αλληλεγγύης και δράσης. Θα αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση με ένα μελετημένο χρονοδιάγραμμα που θα μειώνει τις αντιπαραγωγικές δαπάνες, όπως οι εξοπλισμοί, και τις δαπάνες για εισαγωγές. Θα επιδιώξει τον έλεγχο της κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων και της διαφθοράς. Θα ενισχύσει την ενεργό ζήτηση. Θα απαιτήσει την άμεση λήξη της καταλήστευσης της Ελλάδας μέσω του δανεισμού, μη διστάζοντας μπροστά σε μονομερείς αποφάσεις, με τη στήριξη του λαού – όπως έγινε στην Ισλανδία με το δημοψήφισμα. Θα κάνει σαφές προς πάντες ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν είναι δεδομένη με οιοδήποτε τίμημα. Θα θέσει σε κίνηση τους πλουτοπαραγωγικούς τομείς της οικονομίας : από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέχρι την αγροτική οικονομία και τον τουρισμό. Θα θέσει τις βάσεις για μια μακρόχρονη τομή στο παραγωγικό μοντέλο με έμφαση στην Παιδεία και Τεχνολογία. Θα χρησιμοποιήσει ως κεντρικό μοχλό ένα ριζικά νέο δημοκρατικό δημόσιο τομέα, ξεκινώντας από τη δημιουργία ενός ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πόλου.
Δέκατο : Τέλος, η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει το γρηγορότερο δυνατό γιατί δεν έχει καμία απολύτως βάση η άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη κυβερνητική εκδοχή. Ασφαλώς και δεν υπάρχει άλλη για όσους βλέπουν τις εξελίξεις εγκλωβισμένοι μέσα στο πλαίσιο και στην αριθμητική του παρακμασμένου σημερινού πολιτικού συστήματος. Η Ελλάδα όμως βρίσκεται μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της. Σε τέτοιες συνθήκες πάντα γινόταν μια πλήρης ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, είτε μετά από τη χρεοκοπία και την ήττα στις αρχές του 20ου αιώνα, είτε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είτε μετά την πτώση της δικτατορίας. Η αλλαγή είναι αναγκαία και δυνατή μέσα από την Ανατροπή του πολιτικού συστήματος με ένα Μέτωπο ποταμό, που θα ενώνει τον αριστερό με τον σοσιαλιστικό χώρο, με τη νεολαία, με κάθε πολίτη, ανεξάρτητα από την προηγούμενη κομματική του ένταξη, που πιστεύει στην Αλληλεγγύη, στη Λαϊκή Κυριαρχία, στην Ανεξαρτησία, στην Προκοπή για την πατρίδα μας.»
(Από την εισήγηση του Α. Αλαβάνου στην εκδήλωση της πρωτοβουλία του «Μετώπου Αλληγεγγύης» στα ΠΑΤΗΣΙΑ στις 12 Απριλίου 2010).
Πηγή: http://enosy.blogspot.com/
.
