Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Αποδομώντας τη Μυθολογία γύρω από τη Κρίση του Ελληνικού Χρέους

O Στέργιος Σκαπέρδας (Καθηγητής Οικονομικών στο University of California, Irvine) δημοσίευσε στις 28 του Οκτώβρη μια εξαιρετική εργασία με τίτλο «ΕΠΤΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ», όπου αναλύει τεκμηριωμένα  με ακλόνητα επιχειρήματα και αποδομεί με τρόπο καταλυτικό ολόκληρο το σαθρό σύστημα της «ψευδούς συνείδησης» αναφορικά  με το ελληνικό χρέος, ήτοι τους εξής επτά  μύθους :

- Μύθος 1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα.

-Μύθος 2ος: Ο στόχος της τρόικας είναι να «σώσει» την Ελλάδα.

-Mύθος 3ος: Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η διαφθορά των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους.

-Μύθος 4ος: Αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανή, οι στόχοι του Μνημονίου δεν θα αποτύγχαναν.

-Μύθος 5ος: Ακολουθώντας τις συνταγές της τρόικας η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δρόμο της ευημερίας.

-Μύθος 6ος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.

-Μύθος 7ος: Στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ μικρή διαπραγματευτική ισχύ.

Διαβάστε όλο το κείμενο του καθηγητή Στέργιου Σκαπέρδα: 


.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Η Ολιγαρχία του Ερέβους

Στην πρόσφατη αρθρογραφία των ημερών ξεχωρίσαμε δύο  ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις που  αναδημοσιεύουμε παρακάτω α) από το ιστολόγιο Τηλέπλαγκτοι Πλάναι,  ένα απόσπασμα από το εκτεταμένο άρθρο του Γ.Κ. στις 16 Οκτώβρη 2011 με τον τίτλο: «Ιχναίης σήμα: ούτοι δ' ερεβοδιφώσιν υπό τον Τάρταρον» και β) ολόκληρο το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου στην Ελευθεροτυπία στις 5 Νοέμβρη 2011 με τον τίτλο «Οι απατεώνες των ελίτ και η ανάγκη για παλλαϊκό Μέτωπο»:
…………….
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε βαθιά δομική και υπαρξιακή κρίση. Η ώρα της διάψευσης των ψευδαισθήσεων

Οι μασκαρεμένες μέρες του εκμεταλλευτικού συστήματος της Ευρωπαϊκής και Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης έδωσαν τη θέση τους στις «Άγριες Νύκτες» του. Τα φανταχτερά του πέπλα τραβήχτηκαν για να αποκαλύψουν πλέον μια αποτρόπαιη συστημική κατασκευή της οποίας τα αφεντικά και οι αρχιτέκτονες είχαν ξεπηδήσει από τις ποικίλες άρχουσες συνομαδώσεις της «ατλαντιστικής» οικονομικοκοινωνικής παρασιτικής μηχανικής της ιστορίας.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες (και περισσότερο αυτές της ευρω-περιφέρειας) υφίστανται τώρα τις τρομαχτικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, υλικών / άϋλων εμπορευμάτων και εργασιακής δύναμης, τη κατάλυση του οικονομικού επιχειρηματικού ρόλου του κράτους και της στέρησης της εθνικής κυριαρχίας στο επίπεδο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής στους τομείς του νομίσματος, της πίστης, του συναλλάγματος, του εξωτερικού εμπορίου, των τιμών / εισοδημάτων (κερδών και μισθών), των δημοσίων επενδύσεων και των ζωτικών υποδομών. Λόγω των πανίσχυρων μεγαεταιριών και της υψηλής τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου ο γερμανοκρατούμενος ευρω-βορράς εξ αρχής διασφάλιζε μια καθοριστική απόκλιση στην παραγωγικότητα και στην ανταγωνιστική δυναμικότητα, το όφελος της οποίας μεταφραζόταν στα πλεονασματικά εμπορικά του ισοζύγια σε βάρος του ελλειμματικού ευρω-νότου. ‘Όλα αυτά μαζί και μέσα στο βαλτώδες παρασιτικό περιβάλλον μιας δομικά κρισιογενούς αρχιτεκτονικής της ΟΝΕ, γέννησαν και πολλαπλασίασαν την δημοσιονομική αποσταθεροποίηση και την ξέφρενη υπερχρέωση (με το συνολικό χρέος της Ευρωζώνης να κινείται γύρω στα 6,5 τρις. ευρώ) ενώ τώρα πάλι ξεπροβάλει απειλητική στον ορίζοντα μια ανεξέλεγκτη ευρωπαϊκή τραπεζική κρίση.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν υποταχτεί στη δεσποτική πολιτική διαχείριση και επιτροπεία των εντολοδόχων της τραπεζικής, χρηματιστικής και ολιγοπωλιακής άρχουσας συμμορίας που έχει αντικαταστήσει από χρόνια την παλιά παραδοσιακή αστική τάξη. Αυτή η ολιγαρχική συμμορία διατηρεί μέχρι στιγμής μια μορφή αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για λόγους ιδεολογικής χειραγώγησης ενώ ουσιαστικά έχει καταλύσει έμπρακτα τις λειτουργίες της μέσω μιας διαρκούς πραξικοπηματικής εκτελεστικής εξουσίας «εκτάκτου ανάγκης» η οποία υποστηρίζεται από την ολοκληρωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ αλλά και των εταιριών Δημοσκόπησης που υποκαθιστούν τη λαϊκή κυριαρχία μέσω των στατιστικών «κοινής γνώμης». Και είναι αυτή η ίδια ολιγαρχική κλίκα των ευρω-ληστών που «πίσω από πόρτες κλειστές» προγραμματίζει το καινούργιο της μέγα-πραξικόπημα. Ορμώμενοι από την πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την κατακτητική Εποπτεία τους στις κατεστραμμένες από τους ίδιους χώρες της ευρωπεριφέρειας όπως η Ελλάδα, σκοπεύουν την κατάργηση των εθνοκρατών μέσα στο Χρηματοδεσποτικό Υπερκράτος των τραπεζών. Δηλαδή την «Κεντρική Διακυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ολοκλήρωσης.

Η ΟΝΕ μπροστά σε τρία διαφορετικά ενδεχόμενα

Παρά τα όποια όμως μεγαλεπήβολα σχέδια η Ευρωζώνη βρίσκεται τώρα μπροστά σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή αντιμετωπίζοντας τρία διαφορετικά ενδεχόμενα:

Το 1ο ενδεχόμενο είναι η Διάσπαση-Αναδιαμόρφωση της ΟΝΕ. Με ανασχεδιασμό διαδικασιών και μεθόδων αποένταξης χωρών της ευρω-περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.ο.κ.) και νέες θεσμοποιήσεις «σχέσεων μεταβλητής γεωμετρίας» γύρω από τον ευρω –βορρά υπό Γερμανική ηγεμονία.

Το 2ο ενδεχόμενο μεσοπρόθεσμα είναι η Διάλυση της ΟΝΕ και κατ΄ επέκταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια εξέλιξη που μεταξύ των άλλων ενέχει και τον κίνδυνο να ξανανοίξει το ιστορικό κεφάλαιο των ενδοευρωπαϊκών πολεμικών συγκρούσεων. Είναι σαφές πως καμιά επικοινωνιακή γαλλογερμανική θεατρικότητα περί «διαρκούς ετοιμότητας» και καμιά ημι-ανάταξη της Ευρωζώνης δεν θα μπορούσε τελικά να εγγυηθεί τις συσσωρευμένες συνθλιπτικές υποχρεώσεις και την σωτηρία από την οικονομικο-κοινωνική καταστροφή των χωρών-μελών της. Δεν υπάρχει ασφαλής «πόρτα εξόδου» από την αυξανόμενη κρίση χρέους-δανεισμού, την επερχόμενη τραπεζική κρίση και την συθέμελη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μέσω μιας γιγάντιας χρηματικής ευρω-επιταγής. Ικανής να υπηρετεί τις χρηματαγορές διασώζοντας στο διηνεκές τις αδηφάγες τράπεζες και ξοφλώντας το χρεωστικό τσουνάμι της Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Γαλλίας κ.ο.κ. Με αντάλλαγμα μια κοινωνική Ευρώπη = Ινδία/Κίνα. Τέτοια επιταγή μάλλον θα μείνει ανεξόφλητη. Γι αυτό και οι προϋποθέσεις αποσάθρωσης της ΟΝΕ / Ε.Ε. ολοένα και φουσκώνουν.

Το 3ο ενδεχόμενο είναι η Επιβίωση της ΟΝΕ. Μια τέτοια εξέλιξη συγκεντρώνει μικρές πιθανότητες πραγματοποίησης. Και για να επιτευχθεί αυτό προϋποθέτει τεράστιας κλίμακας πολιτικές αλλαγές στην ιστορία της ευρωπαϊκής συγκρότησης. Χρειάζονται θεσμικές μεταρρυθμίσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, των Συνθηκών και των Συνταγμάτων των χωρών-μελών και βέβαια αφαίρεση της δημοσιονομικής κυριαρχίας των εθνοκρατών υπέρ της δημοσιονομικής συνένωσης, ώστε να προχωρήσουν οι διαδικασίες Αποεθνοποίησης και Ολοκλήρωσης. Ταυτόχρονα, μέσω ενός «κοινού Υπουργείου Οικονομικών», απαιτείται μια πελώρια «πυροσβεστική» συγκέντρωση και διαχείριση χρηματοοικονομικών πόρων και κοινών εγγυήσεων ύψους 2 έως 3 τρις. ευρώ όπου κατ΄ αρχήν γύρω στα 400 δις. θα αφορούσαν την αρχική «ζώνη πυροπροστασίας» ως προς την υπό χρεοκοπία Ελλάδα, 1 τρις. θα πήγαιναν προς τη «ζώνη» των τοξικών Τραπεζών και άλλο 1 τρις. προς τη «ζώνη» της υπό κίνδυνο Ιταλίας και έπεται συνέχεια.

-Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Οι διαδικασίες θεσμικής Ολοκλήρωσης μεταξύ των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν το θεμελιώδες, πολύπλοκο και δυσεπίλυτο πρόβλημα «Ενοποίησης της Άμυνας και της Ασφάλειας». Αυτό ενόσω στο ευρωπαϊκό πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο παρακολουθούμε την ίδια την πραγματική κίνηση των τάσεων Διαφοροποίησης λόγω των διαφορετικών περιφερειακών απειλών και των ειδικών εθνικών συμφερόντων. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε 5 γεωπολιτικές περιοχές:

>Την προνομιούχα, υπό γερμανική ηγεμονία, κεντροδυτική ευρωπαϊκή περιοχή (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Σλοβενία, Κροατία). Στο πυρήνα αυτής τη περιοχής είναι η νέο-αποικιοκρατική και πλεονασματική Γερμανία. Η χώρα αυτή θέτει εμπόδια όχι μόνο στις απαιτούμενες χρηματο-οικονομικές αλλά και στις  στρατιωτικο-πολιτικές προϋποθέσεις ενοποίησης και ολοκλήρωσης. Η Γερμανία επενδύει στη θετικότητα της διασύνδεσης της με τη Ρωσία και προσβλέπει στη μεγαλύτερη πύκνωση των σχέσεων μαζί της πορευομένη όμως με βήματα αργά και προσεκτικά λαμβάνοντας υπ΄ όψη τα όρια των γεωστρατηγικών ισορροπιών και τις αμερικανικές και ενδοευρωπαϊκές αντιδράσεις.

>Την Βρετανική περιοχή. Εδώ το Ηνωμένο Βασίλειο ισορροπεί λειτουργώντας σε δύο σφαίρες: εντός του αγγλοσαξονικού πολεμικο-πολιτικού άξονα και του χρηματοοικονομικού μπλοκ της Wall Street και του City και ταυτόχρονα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου διαμορφώνει ειδικότερες σχέσεις με τη σκανδιναβική περιοχή αλλά και τη Γαλλία (στρατιωτική επιμαχία).

>Την σκανδιναβική περιοχή (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία, Ισλανδία και χώρες Βαλτικής) που αναπτύσσει σχέσεις οικονομικής συνεργασίας αλλά και ανταγωνισμού προς την Γερμανία, ενώ αντιτίθεται σημαντικά στη ρωσική «ολική επαναφορά».

>Την κεντροανατολική ευρωπαϊκή περιοχή (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία) που ορίζεται σε αντιπαράθεση προς την «ρωσική απειλή».

>Την ευρωμεσογειακή περιοχή (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Ελλάδα, Κύπρος). Μια περιοχή που όλες οι κοινωνίες της βιώνουν έντονα τις συνέπειες των αλλεπάλληλων κυμάτων της λαθρομεταναστευτικής πίεσης από την Ασία και την Αφρική, ορισμένες χώρες τις εθνοτικές αντιθέσεις και άλλες όπως Ελλάδα- Κύπρος την εξωτερική εθνική απειλή της Τουρκίας. Κεντρικός παίκτης αυτής της περιοχής είναι η Γαλλία η πολιτική της οποίας μοχθεί ολοένα περισσότερο να διατηρήσει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μες στην Ευρωζώνη συμμετέχοντας σε διμερή οικονομικο-πολιτικό άξονα υπό Γερμανική διαφέντευση και σε στρατιωτικό άξονα με το Ηνωμένο Βασίλειο για λόγους αντιστάθμισης. Παράλληλα αντιλαμβάνεται πως έχει ζωτικά συμφέροντα σε ολόκληρη τη μεσογειακή περιοχή και προσπαθεί εδώ να μεγαλώσει τη σφαίρα επιρροής της σε διασύνδεση με τον αγγλοσαξονικό κόσμο κάτι που δεν περιορίζεται μόνο στην ατζέντα συζήτησης περί της «Μεσογειακής Ένωσης» αλλά και στην ενεργή συμμετοχή της στους νεοαποικιακούς πολέμους (όπως τελευταία στη Λιβύη).

-Η κατεύθυνση που κινείται ο ολοένα και πιο προβληματικός και αναξιόπιστος Γερμανο-Γαλλικός Άξονας είναι πρώτα-πρώτα η επιδεικτική άσκηση ρόλων θαυματοποιών των Μέρκελ –Σαρκοζί και η επικοινωνιακή διαχείριση ψεύτικων ελπίδων. Στόχος ο κατευνασμός των κοινωνιών των οποίων οι υποτελείς λαοί αρχίζουν να βιώνουν την καινούργια εξοντωτική κατάσταση της μετανεωτερικής δουλοπαροικίας. Με τις παραινέσεις των ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία υποτίθεται πως προετοιμάζουν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου του 2011 την επέκταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ( EFSF ) ενώ βρίσκονται σε σοβαρή σύγκρουση μεταξύ τους για τα όρια δικαιοδοσίας του ως προς τις αγορές κρατικών ομολόγων. Γι αυτούς πάντως αρχικά προέχει η «ανώδυνη απομόνωση» των 246,5 δις. ευρώ του ελληνικού δημόσιου χρέους που υπάρχει εκτός Ελλάδας, ενώ αναζητούν εναγωνίως τρόπους διασφάλισης των δυτικών μεγατραπεζών και των χωρών τους από το επαπειλούμενο ντόμινο της επερχόμενης χρεοκοπίας των κρατών. Μια διαδικασία που εξελίσσεται εδώ και 2 χρόνια ομολογουμένως πολύ αποτελεσματικά για τα συμφέροντα τους τουλάχιστον σε ότι αφορά το ελληνικό οιονεί προτεκτοράτο.

Κυβέρνηση Ελλάδας. Όλα στους Banksters

Από το τέλος του 2009, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό της Ελλάδας τον Γιώργο Παπανδρέου, οι ξένες μεγατράπεζες άδραξαν την ευκαιρία που τους προσφέρθηκε από του εντολοδόχους της Τρόικα απλόχερα ώστε να μπορέσουν να απαλλαγούν σταδιακά μέσα σε δύο χρόνια από το συνολικό ελληνικό χρέος. Αυτές, ενώ κατείχαν ως τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 γύρω στα 208 δις, στη συνέχεια ξεφορτώθηκαν πάνω από τα μισά ελληνικά ομόλογα και σήμερα στα χέρια τους βρίσκονται κάτω των 90 δις ευρώ. Εδώ πρωτοστάτησαν τα γαλλικά και γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με ρευστοποιήσεις άνω των 55 δις ευρώ . Έτσι στο Α εξάμηνο του 2011 η έκθεση στο ελληνικό χρέος των τραπεζών της Γαλλίας έφτανε πια στα 9,4 δις, της Γερμανίας στα 8,0 δις, του Βελγίου στα 4,1 δις, της Ολλανδίας στα 3,2 δις ευρώ. (πηγές: BIS, UBS, Guardian). 

 Γερμανία και Γαλλία σχεδιάζουν και υλοποιούν μέσα από αντιθέσεις την νεοαποικιοποίηση της ευρωπεριφέρειας. Ειδικότερα ως προς το «ελληνικό πειραματόζωο» απεργάζονται μεθοδικά μέσω Μνημονίου / Δανειακής σύμβασης / Μεσοπρόθεσμου καθώς και με σχεδιασμούς τύπου «EURECA project» την εργασιακή και κοινωνική «πακιστανοποίηση» καθώς και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας της χώρας. Ο πρώτος στόχος του σχεδίου «EURECA» είναι μέσω της δημιουργίας μιας Μητρικής Εταιρείας Συμμετοχών να περάσουν ελληνικά λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι , ακίνητα κλπ, συνολικού ύψους 125 δισ. ευρώ στα χέρια ενός Θεσμικού Φορέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αντάλλαγμα μια μελλοντική υποθετική, εικονική «ελάφρυνση» του ολοένα αυξανόμενου εξωτερικού δημοσίου χρέους της Ελλάδας ώστε να αποφευχθεί τυχόν δυσμενής αναδιάρθρωση / haircut για τους τοκογλύφους δανειστές μας [8].

Η Ελλάδα το Μάρτιο του 2011 εμφανίζεται να έχει συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 346,4 δις ευρώ. Περίπου το ένα τρίτο (36,35 %) αυτού του χρέους κατέχεται από ξένους ιδιώτες κερδοσκόπους, άλλο ένα τρίτο (34,82 %) ανήκει σε ΔΝΤ/ ΕΚΤ/κράτη ΕΕ και το υπόλοιπο (28,83 %) βρίσκεται εντός Ελλάδας και Κύπρου.
…………
Κάτοχοι  Ελληνικού Δημοσίου Χρέους (σε ευρώ):  ΔΝΤ 17,90  (5,17%), ΕΚΤ  55 δις.  (15,88%), Διμερή Ευρωκρατικά Δάνεια 47,7 δις. (13,77%), Χρηματοκατόχοι Ξένοι  Ιδιώτες 125,9 δις. (36,35%), Ελληνικά Συνταξιοδοτικά Ασφαλιστικά Ταμεία και Ασφαλιστικές Εταιρίες 26 δις. (7,5%), Ελληνικές Τράπεζες  56 δις. (16,17%), Κυπριακές Τράπεζες 17,9    δις. (5,16%) –(Πηγές: BIS, IMF, UBS, Guardian, Bloomberg Στοιχεία Μαρτίου 2011).

Γι αυτό είναι πλέον βέβαιο πως σήμερα πια ένα «κούρεμα» του ελληνικού δημοσίου χρέους (των 346,4 δις ευρώ) της τάξης του 50% - το οποίο δεν περιλαμβάνει τις οφειλές προς ΔΝΤ, κράτη ΕΕ, ΕΚΤ - θα απέδιδε ένα ασήμαντο «όφελος μείωσης» γύρω στα 25% για τη χώρα λόγω των μεγάλων αναγκών υποστήριξης των Συνταξιοδοτικών μας Ταμείων και της επανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία κατέχουν ομόλογα κοντά στα 25 δις ευρώ και ο Βενιζέλος, σε σύσκεψη του ΟΔΔΗΧ είχε ήδη αποδεχτεί την συμμετοχή τους στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων ( PCI ) της 21 Ιουλίου του 2011. Λαμβανομένων όλων αυτών υπόψη, για να επέλθει μια πραγματική ελάττωση κατά 50% του δημόσιου χρέους της, η Ελλάδα θα έπρεπε να υποστεί ένα Haircut 80% περίπου (συμπεριλαμβανομένων των χρεών της προς την ΕΚΤ) ή αυτό να πλησιάσει το 100% (δίχως την ΕΚΤ).
……..
Βέβαια είναι περιττό να τονιστεί πως ακόμα και σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση το πρόβλημα της χρεωστικής (και όχι μόνο) δουλείας της χώρας και του λαού της, θα παρέμενε εκρηκτικό όχι μοναχά γιατί η πραγματική οικονομία της εξαρθρώνεται πλήρως και σπρώχνεται στην Άβυσσο αλλά γιατί επίσης και το άλλο διατηρούμενο 50 % του χρέους θα ήταν άχθος αβάσταχτο και συντριπτικό. Ήδη μέσα στο Φθινόπωρο του 2011 η υπερχρέωση καλπάζει στα 370 δις ευρώ περίπου και το 2012 αυτή θα έχει εκτιναχθεί στο 189 % του ελληνικού ΑΕΠ  (ΔΝΤ, 20-9-2011).

( Γ. Κ. - 16 Οκτώβρη 2011 )

_.__



του Τάκη Φωτόπουλου


Οι δυο Χούντες που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, δηλαδή η εσωτερική κοινοβουλευτική Χούντα και η υπερεθνική ελίτ / χούντα (όπως αυτή εκφράζεται στη Χώρα μας με την Τρόικα) κατέφυγαν, τις τελευταίες μέρες, σε ένα όργιο εξαπάτησης για να περάσουν την αποικιοκρατική «δανειακή σύμβαση» της 26ης Οκτωβρίου. Δηλαδή, την ελεγχόμενη από την Τρόικα πτώχευση, η οποία καταργεί κάθε υπόλειμμα οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας της χώρας, μετατρέποντάς την και τυπικά σε προτεκτοράτο[1], ενώ καταδικάζει τα λαϊκά στρώματα σε μια πρωτόγνωρη φτώχεια, όμοια της οποίας γνώρισαν μόνο σε μια άλλη Κατοχή, στη διάρκεια του πολέμου! Έτσι με το πρόσχημα του δήθεν δημοψηφίσματος, όχι μόνο δόθηκε ευκαιρία στην υπερεθνική χούντα να δείξει καθαρά ποιος είναι το αφεντικό μας, όταν π.χ. με τελεσίγραφα και με ιταμό ύφος ο Γαλλοσιωνιστής εγκληματίας πολέμου Σαρκοζί και η Μέρκελ «απειλούσαν» να μας κόψουν την προσεχή δόση εάν δεν δεχόμασταν ασυζητητί τη σύμβαση αυτή, αλλά και   δόθηκε η αφορμή (και μόνο!) στο άλλο κόμμα εξουσίας, την ΝΔ, να αφήσει τις ψευτο-αντιρρήσεις του για τα Μνημόνια και να προσχωρήσει ουσιαστικά στην κοινοβουλευτική Χούντα, η οποία τώρα περιλαμβάνει όλο το πολιτικό φάσμα της εξουσίας.

Έτσι, μέσα σε ένα πρωτόγνωρο όργιο ασύστολης ψευδολογίας και διαστρεβλώσεων ο «άνθρωπός (τους) στην Αθήνα» και ο εξίσου απατεώνας πολιτικάντης που παριστάνει τον Υπ. Οικονομικών δεν δίστασαν να βαφτίσουν την παράδοση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, που καμιά άλλη κυβέρνηση στην Ιστορία δεν έκανε χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτική καταστροφή, ως…εθελοντική (δήθεν για ν αποφευχθεί η δραματοποίηση των επισκέψεων της τρόικας)! Και αυτό, ενώ βέβαια είναι γνωστό ότι αυτός ήταν απαραίτητος όρος για την «σωτηρία» μας, δηλαδή την ελεγχόμενη χρεοκοπία που απλά στοχεύει στο να περισώσουν οι ιδιωτικοί δανειστές αυτά που μπορούν να αρπάξουν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Έτσι, ξέροντας ότι οι αγορές έχουν ήδη υποτιμήσει  σε κάτω από το μισό την αξία των Ελληνικών ομολόγων στα χέρια τους, μας... χάρισαν ανάλογο «κούρεμα» του Χρέους, αφού όμως είχαν πάρει απόλυτες εγγυήσεις για το υπόλοιπο της αξίας των νέων ομολόγων που θα ανταλλάξουν με τα παλιά! Φυσικά, με το αζημίωτο πάλι, αφού η σύμβαση υποχρεώνει τους δωσίλογους της κοινοβουλευτικής μας Χούντας να ξεπουλήσουν  (δυνητικά στους ίδιους!) τον κοινωνικό μας πλούτο (που, σήμερα, διατίθεται σε εξευτελιστικές τιμές), ενώ έχουν ήδη εξασφαλίσει συνθήκες Κινεζοποίησης της εργασίας για τις μελλοντικές «επενδύσεις» τους.

Όλη αυτή η ληστεία γίνεται βέβαια χωρίς την παραμικρή λαϊκή έγκριση , όπως κανένας δεν ρώτησε τον λαό στη «δημοκρατία» μας για την ένταξή μας στην ΕΕ και, στη συνέχεια, στην Ευρωζώνη, την οποία τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν τόσο ακριβά σήμερα--ενώ τα «παιδιά του Πολυτεχνείου» στην εξουσία την ονομάζουν  «κεκτημένο» και, μαζί με την υπερεθνική Χούντα, επικαλούνται την έξοδο από αυτή σαν μπαμπούλα! Όμως, η εσωτερική αυτή Κατοχή δεν στηρίζεται μόνο στις ψήφους 150 τόσων επαγγελματιών πολιτικάντηδων που «θα πούλαγαν και τη μάνα τους» για να μη χάσουν το επικερδές βουλευτιλίκι, ούτε απλά στην υποστήριξη της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ στην ΕΕ και της δικής μας οικονομικής ελίτ. Βασίζεται επίσης στην άμεση στήριξη (παρά τη ρητορική τους για ψηφοθηρικούς λόγους) της ΝΔ, του ΛΑΟΣ, της Δημοκρατικής Συμμαχίας και της Δημοκρατικής  Αριστεράς, που προτιμούν να φτωχοποιήσουν τον λαό για να παραμείνουμε στην ΕΕ/Ευρωζώνη, και υιοθετούν επίσης όλες τις «θεσμικές αλλαγές» που απαιτούν οι ελίτ: για την «απελευθέρωση» των αγορών (ώστε να μπορούν να τις αλώσουν οι ξένες εταιρείες), για το πετσόκομμα του δημοσίου Τομέα και των κοινωνικών Δαπανών (ώστε να εισβάλλουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις), καθώς και για το ξεπούλημα του κοινωνικού Πλούτου. Και φυσικά η Χούντα διαθέτει τον εσωτερικό στρατό Κατοχής (ΜΑΤ) που στην ανάγκη μπορεί να ενισχυθεί και από ένα εξωτερικό στρατό κατοχής (Ευρω-στρατοχωροφυλακή) .

Τέλος, η Χούντα αυτή εξακολουθεί να υπάρχει, παρά την ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση εναντίον της που πήρε μεγαλειώδεις διαστάσεις τελευταία, διότι σημαντικό τμήμα της Αριστεράς μας (ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) δεν θέτει θέμα εξόδου από την ΕΕ/Ευρωζώνη, δυσχεραίνοντας έτσι τη δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου εθνικό-κοινωνικής απελευθέρωσης ενάντια στις δυο Χούντες. Έτσι, από τη μια μεριά, υποστηρίζει ανοησίες όπως της Λογιστικής Διαχείρισης του Χρέους, ώστε να επιτύχουμε σημαντικό «κούρεμά» του (που ήδη το έκαναν οι ελίτ από μόνες τους, όπως είχαμε προβλέψει!) Και, από την άλλη, διάφοροι «Μαρξιστές» οικονομολόγοι[2] στον ίδιο χώρο θεωρούν ανάθεμα  την έξοδο από το Ευρώ, τη στιγμή μάλιστα που σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας διεθνής, ανεξάρτητος (από ερευνητικά κονδύλια της ΕΕ κ.λπ.), οικονομολόγος, που να συζητά καν την περίπτωση αποτροπής της συνεχώς επιδεινούμενης κρίσης, χωρίς την αναγκαία (αλλά όχι και επαρκή) έξοδο από την ευρωζώνη. Όμως για το θέμα του Μετώπου θα πρέπει να επανέλθουμε.

[1] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος,
Νοεμ. 2010).
 [2] Βλ. πχ. Κ. Βεργόπουλο, Γ. Μηλιό και, τελευταίο παράδειγμα, Γ. Σταθάκη, «Ε»,
26/10/2011.

.