Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Η Κίνηση του Ευρωσυστήματος προς την Διάλυση


Εξαιρετικό  το άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη, (καθηγητή οικονομικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), με τίτλo «Δελτίον Κρίσης:09.12.11»   που δημοσιεύτηκε στο protagon  χθες αναφορικά με τις πρόσφατες εξελίξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία φαίνεται να κινείται ακάθεκτη προς την  κατάρρευση της:

«Καθώς οι ηγέτες μας πηγαίνουν από την μία "σωτήρια" Σύνοδο Κορυφής στην επόμενη, και το τέλος της ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο ορατό με κάθε "τελική λύση" που εφευρίσκουν, τόσο λιγότερα έχω να σας γράψω. Ό,τι ήταν να πούμε, επί της ουσίας, το έχουμε πει από καιρό.

Όσο η Ευρώπη αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και να του πει την αλήθεια (ότι δηλαδή το πρόβλημά της είναι δομικό και σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόβλημα ελλειμμάτων ή χρέους), τόσο πιο κοντά στο τέλος του πειράματος της ευρωζώνης ερχόμαστε.

Όσο οι ευρωπαϊκές αρχές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποσπασματικά (ως εάν να ήταν ζήτημα κάποιων υπερχρεωμένων κρατών, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με περισσότερα διμερή δάνεια), τόσο πλησιάζει η μετα-ευρώ εποχή - μια εποχή εξ ίσου δυστοπική για πλεονασματικούς και ελλειμματικούς.

Όσο οι πλεονασματικές χώρες θεωρούν ότι τα πλεονάσματά τους αποκτήθηκαν δικαιωματικά και κατακρίνουν τους ελλειμματικούς για τα ελλείμματά τους (χωρίς να κατανοούν ή να παραδέχονται πως χωρίς τα ελλείμματα των ελλειμματικών θα ήταν αδύνατον να παραχθούν τα πλεονάσματα που τους κρατούν προς το παρόν "εκτός Κρίσης"), τόσο η Κρίση θα βαθαίνει.

Όσο η Ευρώπη παραμένει πιασμένη στην ιδέα ότι η λύση θα έρθει από μια διαδικασία ομοσπονδοποίησης που θα ξεκινήσει από την αλλαγή των Συνθηκών με στόχο την εισαγωγή πιο σφικτών κανόνων και μέσω πειθάρχησης των ελλειμματικών, τόσο πιο αδύνατη θα είναι η δημιουργία της σκιαγραφόμενης Ομόσπονδης Ευρώπης - καθώς η διαδικασία αναθεώρησης των Συνθηκών θα αφήσει την κατάρρευση του ευρώ ανενόχλητη, δημιουργώντας τα συντρίμμια που θα απομείνουν προς... ομοσπονδοποίηση.

Τι να περιμένουμε λοιπόν από την Σύνοδο αυτή; Ελάχιστα, από ό,τι φαίνεται. Γιατί; Επειδή, άλλη μία φορά, η μόνη χώρα που τολμά να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Επίλυσης (η Γερμανία) είναι εκείνη που δεν θέλει να προτείνει ένα (πραγματικό) Σχέδιο Επίλυσης αλλά, αντίθετα, πασχίζει να καθυστερήσει την Επίλυση ελπίζοντας κάποια στιγμή να μπορέσει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Δηλαδή; Δηλαδή να βρει έναν τρόπο να επιλύσει την Κρίση διατηρώντας για τον εαυτό της, για την Γερμανία, την δυνατότητα εξόδου από το ευρώ. Δυστυχώς, τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει...

Όπως έχω πει και ξαναπεί, η τραγωδία της Ευρώπης είναι πως η μόνη χώρα που έχει την ισχύ να επιλύσει την Κρίση είναι εκείνη που κρίνει πως, αν χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να πετύχει αυτόν τον καλό και αγαθό σκοπό, θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος της εντός των μελλοντικών Συνόδων Κορυφής καθώς θα πρέπει να θυσιάσει την δυνατότητά της να εξέλθει από την νομισματική ένωση - μια δυνατότητα που δεν θέλει μεν να χρησιμοποιήσει αλλά και την οποία, εξ ίσου, δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει (τουλάχιστον άνευ σκληρών όρων που η Γαλλία δεν αποδέχεται).

Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως θα αποφύγουμε τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις τύπου 25ης Μαρτίου (θυμάστε τον κ. Παπανδρέου να δηλώνει περιχαρής πως "Η Ευρώπη σήμερα έπραξε το καθήκον μας και τώρα πρέπει εμείς να κάνουμε αυτό που πρέπει για να σωθεί η χώρα";), 21ης Ιουλίου (που πάλι μας έσωσε η Ευρώπη), 26ης Οκτωβρίου (όταν ξανα-ματα-σωθήκαμε). Είμαι σίγουρος ότι κάτι βαρύγδουπο θα ανακοινωθεί σήμερα-αύριο, οι αγορές θα κάνουν ότι αναπτερώνονται (καθώς κάποιοι θα στοιχηματίσουν ότι για μερικές ώρες ή μέρες κάποιοι άλλοι θα στοιχηματίσουν πως κάποιοι τρίτοι θα στοιχηματίσουν πως οι αγορές θα ανέβουν - πριν όλοι τους αφεθούν στο αναπόφευκτο της επόμενης πτώσης) και η κατεστημένη δημοσιογραφία μας θα κάνει και πάλι το καθήκον της ανακράζοντας, άλλη μία φορά, με τον ίδιο ενθουσιασμό, το γνωστό "εσωθήκαμεν". Τι θα είναι αυτό το βαρύγδουπο νέο;

Αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι πρόκειται για το Σενάριο Β΄ στο οποίο είχα αναφερθεί στο περασμένο Δελτίο Κρίσης που θέλει τη χρηματοδότηση της Ιταλίας (και λιγότερο της Ισπανίας) από την ΕΚΤ αλλά μέσω του ΔΝΤ (ώστε να κρατιούνται τα προσχήματα που θέλουν την ευρωζώνη να ξορκίζει την χρήση τυπωμένου από την ΕΚΤ χρήματος για την χρηματοδότηση κράτους-μέλους). Το γεγονός ότι μόλις πριν από λίγο ο (κατ' εμέ) Πρίγκηπας του Σκότους (βλ. το λήμμα που έχω συμπεριλάβει για αυτόν τον κύριο στο "Λεξιλόγιο Κρίσης"), ο Larry Summers, με άρθρο του στους Financial Times καλεί το ΔΝΤ να αναλάβει, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, την χρηματοδότηση της Ιταλίας, λέει πολλά.  Όταν ο Summers δημοσιεύει κάτι τέτοιο την ώρα που οι ηγέτες μας διαβουλεύονται κεκλεισμένων των θυρών (και δεδομένης της σχετικής πρόβλεψής μου την περασμένη Παρασκευή εδώ), τολμώ να πω πως οι πιθανότητες να ανακοινώσουν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση μεγάλωσαν θεαματικά.

Συμπερασματικά, φαντάζομαι ότι θα ακούσουμε πολλές ανοησίες περί νέων σκληρών πειθαρχικών κανόνων, δήθεν δημοσιονομικής ενοποίησης μέσω συνταγματικών αναθεωρήσεων που θα απαγορεύουν δια ροπάλου έλλειμμα μεγαλύτερο από κάποιο σφικτό όριο (αλήθεια: αν είναι να απαγορεύει το Σύνταγμα τα ελλείμματα γιατί δεν προσθέτουμε και μια απαγόρευση για την φτώχεια, την ανεργία, ακόμα και την τριχόπτωση βρε παιδιά;) κλπ. Επί της ουσίας όμως το μόνο χειροπιαστό μέρος της επικείμενης συμφωνίας θα αφορά περί τα €150 με €200 δισ που θα διατεθούν στην Ιταλο-ισπανία μέσω, και πάλι διμερών, δανείων τα οποία θα "ξεπλυθούν" μέσω ΔΝΤ. [Την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ η ιδέα θα διατεθούν στο ΔΝΤ από τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης περί τα €150 δισ και άλλα περίπου €50 δισ από χώρες εκτός ευρωζώνης (π.χ. Δανία, Κίνα, Βραζιλία).]

Αρχικά, η ιδέα ήταν αυτά τα χρήματα να μπουν σε ειδικό λογαριασμό του ΔΝΤ για χρήση αποκλειστικά εντός της ευρωζώνης. Όμως, η Γερμανία (και ειδικά η Κεντρική της Τράπεζα, η Bundesbank) διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως έτσι θα φανεί ότι η Γερμανία  χρηματοδοτεί την Ιταλία. Μα, θα πείτε (σωστά), αυτός δεν είναι ο σκοπός; Ναι, αλλά δεν πρέπει να φαίνεται κιόλας! Οπότε, οι ηγέτες μας κλίνουν προς την ιδέα να βάλουν τα χρήματα αυτά στον γενικό κορβανά του ΔΝΤ, υπό την κάλυψη προηγούμενων αποφάσεων την Συνόδου των χωρών μελών του ΔΝΤ περί αύξησης των κεφαλαίων που διαθέτουν στο ΔΝΤ για την καταπολέμηση εστιών της Κρίσης παγκοσμίως (και χωρίς αναφορά στην ευρωζώνη γενικότερα και στην Ιταλία πιο συγκεκριμένα), με την σιωπηλή συμφωνία πως τα χρήματα αυτά θα διατεθούν βεβαίως-βεβαίως (σε συνεργασία με την ΕΚΤ η οποία, κακά τα ψέμματα, θα τα τυπώσει για να τα δώσει, εκ μέρους των πλεονασματικών της ευρωζώνης, στο ΔΝΤ) σε... Ιταλία και Ισπανία.

Το μόνο πρόβλημα με αυτό το μεγαλειώδες πλάνο είναι οι... ΗΠΑ. Βλέπετε, ως το πιο σημαντικό μέλος του ΔΝΤ (ουσιαστικά ο ιδιοκτήτης του), οι ΗΠΑ κανονικά θα πρέπει (σε μια αύξηση των κεφαλαίων που διαθέτει το ΔΝΤ) να συνεισφέρουν και αυτές. Έτσι γίνεται κανονικά: Όταν οι βασικές χώρες που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ αυξάνουν την χρηματοδότησή τους προς αυτό, συνεισφέρουν όλες μαζί αναλογικά. Όμως το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο δεν θα συναινέσει, εν μέσω μάλιστα Προεδρικών εκλογών που παλεύει να κερδίσει αποκαθηλώνοντας τον Obama. Για αυτό τον λόγο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Πέμπτη μετά τα μεσάνυκτα) γίνονται πυρετώδεις διαβουλεύσεις ώστε να επιτραπεί στους ευρωπαίους, εκ μέρους της Washington, να συνεισφέρουν κεφάλαια στο ΔΝΤ (Α) χωρίς οι Αμερικανοί να πρέπει να πληρώσουν κι αυτοί και (Β) χωρίς να μειωθεί το ποσοστό επιρροής των ΗΠΑ στο ΔΝΤ. Δύσκολα θα αποτύχουν να τα βρουν σε κάτι τόσο απλό, ιδίως όταν οι Αμερικανοί δεν κολλάνε στα προσχήματα αν είναι να γίνει η "δουλειά".

Εν κατακλείδι, τίποτα από αυτά που, όπως φαίνεται, θα αποφασιστούν δεν θα ανακόψουν (για περισσότερες από μερικές ημέρες) την πορεία του ευρωσυστήματος προς την διάλυση. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η διάλυση δεν μπορεί να αποφευχθεί. Όπως οι συχνοί αναγνώστες γνωρίζουν καλά, είμαι από τους αιθεροβάμονες που πιστεύουν ακράδαντα ότι λύσεις απλές και άμεσα εφαρμόσιμες υπάρχουν (αν θέλετε δείτε εδώ τις ομιλίες του Stuart Holland και εμού στην Ευρωβουλή, πριν μερικές μέρες, όπου, άλλη μία φορά, εξηγήσαμε την πρότασή μας). Δυστυχώς, όπως έγραψα πιο πάνω, οι πραγματικές λύσεις συγκρούονται με την λογική της διατήρησης της ισχύος εκείνων που μπορούν να τις εφαρμόσουν. Από μία άποψη, πρόκειται για μία αρχαία τραγωδία προβεβλημένη στη μεγάλη οθόνη της ευρωπαϊκής Ηπείρου, με τους κεντρικούς χαρακτήρες εγκλωβισμένους σε ατραπούς και συμπεριφορές που και ο τελευταίος θεατής γνωρίζει ότι τους οδηγούν στην Πτώση».

.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Η Λύση στην Κρίση Χρέους:1 Δραχμή=1000 Ευρώ

Ένα πολύ σημαντικό άρθρο του Πάνου Παναγιώτου (επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής), δημοσιεύτηκε χθες στο xrimanews.gr με τίτλο «Ηλύση στην κρίση χρέους: 1 ΔΡΧ = 1000 ευρώ» το οποίο και αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια:


Η "ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.

Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.

Οι αποκαλύψεις στο συγκεκριμένο άρθρο προκάλεσαν αίσθηση αλλά δεν ήταν παρά δεκαπέντε μήνες αργότερα που το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις, όταν σε μία σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων στο XrimaNews.gr παρουσιάστηκαν στοιχεία που υποδείκνυαν πως η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στη μετατροπή του δικαίου που ρυθμίζει τα ελληνικά ομόλογα από το ελληνικό στο αγγλικό, ως αντάλλαγμα για την εξασφάλιση του PSI+ που περιλαμβάνει κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%.

Στην έκκληση μου για βοήθεια στην ενημέρωση της Βουλής για το τί θα σήμαινε μία τέτοια παραχώρηση προς τους δανειστές για την Ελλάδα, ανταποκρίθηκε, πρώτος, ο ανεξάρτητος βουλευτής κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον οποίο διέγραψε ο κύριος Παπανδρέου όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο), ο οποίος και κατέθεσε στη Βουλή στις 07 Νοεμβρίου την πρώτη σχετική επίκαιρη ερώτηση στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ευάγγελο Βενιζέλο (δεν έχει δοθεί ακόμη απάντηση). Ακολούθησαν δύο ακόμη σχετικές επίκαιρες ερωτήσεις, η μία εξ αυτών στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο, από τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Τσίπρα ενώ στη συνέχεια στο θέμα αναφέρθηκε στην ομιλία του στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Ι.Μουρμούρας.

Στο τρέχον άρθρο, θα αναδειχθεί μία νέα διάσταση του θέματος η οποία έχει να κάνει με τη δυνατότητα της Ελλάδας, αν εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της και επιστρέψει στη δραχμή, να πληρώσει, τουλάχιστον, τα 206 δις ευρώ κρατικού χρέους που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών με 206 εκ. δραχμές ή ακόμη και τα 330 δις ευρώ ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο με 330 εκ δραχμές.

Ας δούμε πώς μπορεί νομικά να γίνει αυτό με τη βοήθεια διεθνών εκθέσεων και ενός ειδικού δικηγόρου από τη Βρετανία, συνεταίρου διεθνούς εταιρίας στην Ελβετία και δικηγόρου τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο Παρίσι, ο οποίος έχει εκπονήσει μελέτες για την ευρωζώνη και το δίκαιο των ομολόγων των κρατών μελών της για περισσότερο από δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα ασχολείται εκτενώς με την περίπτωση της Ελλάδας.

Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο στην Αθήνα).

Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.

Έτσι, η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει, αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα, κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1 ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή ανατίμηση και όχι υποτίμηση του νομίσματος της. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να πληρώσει το σύνολο του χρέους που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο σε νέες δραχμές, δηλαδή να καταβάλει 330 εκ δραχμές για να αποπληρώσει χρέος ύψους 330 δις ευρώ. Έτσι, θα έμεναν μόνο τα 35 δις ευρώ σε ομόλογα που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, τα οποία και θα αποτελούσαν χρέος λιγότερο από το 15% του ελληνικού ΑΕΠ.

Αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το οποίο έχει γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να προστατευτεί και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει.

“Τα νέα νομίσματα έχουν εκδοθεί χωρίς μεγάλες νομικές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της ιστορίας” αναφέρει ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος στους Financial Times , προσθέτοντας ότι αν οι ομολογιούχοι ελληνικών ομολόγων που ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο (το 90% του χρέους, δηλαδή 330 δις ευρώ, υπάγεται σε αυτήν την κατηγορία παρά το Μνημόνιο καθώς αυτό δεν έχει περάσει απ' τη Βουλή – Με τους πιο επιφυλακτικούς υπολογισμούς και αν δε συμπεριλάβουμε τα ομόλογα της Τρόικας και της ΕΚΤ, τουλάχιστον 206 δις ευρώ ομολόγων ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο) προσπαθήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας υποστηρίζοντας ότι η ισοτιμία είναι άδικη, τα ελληνικά δικαστήρια δε θα έχουν άλλη επιλογή από το να εφαρμόσουν το δίκαιο της Ελλάδας και να απορρίψουν το αίτημα των ομολογιούχων δικαιώνοντας τη χώρα.

Μα και αν ακόμη οι ομολογιούχοι επιχειρήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας σε διεθνή δικαστήρια “πέρα από το θέμα της δικαιοδοσίας (το οποίο μάλλον δε θα ξεπεράσουν) θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ καλά τεκμηριωμένες νομολογίες για τα ομόλογα της Σερβίας και της Βραζιλίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο” αναφέρει στους Financial Times ο ειδικός δικηγόρος.

Αφού η Ελλάδα πληρώσει τους δανειστές της και αποτάξει τα δεσμά του χρέους της, θα μπορούσε να επιτρέψει την ελεύθερη διακύμανση της δραχμής έναντι των υπολοίπων νομισμάτων κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα την υποτίμηση της, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να πιστέψει ότι τα παραπάνω αποτελούν μία πρόχειρη προσέγγιση ενός πολύ σημαντικού ζητήματος. Υπάρχουν μελέτες κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών που επιβεβαιώνουν την ισχύ όσον αναφέρονται εδώ και οι οποίες είναι στη διάθεση όποιου βουλευτή ή δημοσιογράφου θέλει να βοηθήσει στην ανάδειξη του θέματος. Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να θεωρήσει πως όλα τα παραπάνω είναι εύκολα στην υλοποίηση τους και δε θα είχαν πολύ σοβαρές συνέπειες για την Ελλάδα.

Έτσι, αυτό που, πρωταρχικώς, πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η Ελλάδα έχει στα χέρια της μία σειρά πλεονεκτημάτων και επιλογών εξαιτίας του γεγονότος πως το δίκαιο του 90% των κρατικών ομολόγων είναι το ελληνικό και όσο δεν παραχωρεί αυτό το νομικό της πλεονέκτημα και δεν αποδέχεται τη μετατροπή του δικαίου στο αγγλικό δε μπορεί κανείς, ούτε η Τρόικα ούτε οι δανειστές της να την εκβιάσουν ουσιαστικά, γιατί είναι η ίδια που είναι 100% νομικά καλυμμένη και οι υπόλοιποι που είναι απολύτως ακάλυπτοι.

Η νομική διάσταση της ελληνικής κρίσης φανερώνει πως οι Έλληνες αξιωματούχοι απέκρυψαν την αλήθεια από τη Βουλή και τον ελληνικό λαό και ποτέ δεν τους γνωστοποίησαν τα πραγματικά νομικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας και το γεγονός πως στην πραγματικότητα δε μπορεί κανείς να την εκβιάσει για τίποτα, παρά μόνο να επιχειρήσει να συνεργαστεί μαζί της. Και όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα, ό,τι ισχύει για την Ελλάδα ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία κλπ δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου τόσο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν δανείσει περί τα 9 τρις στις χώρες της Ευρωζώνης όσο και για τις αμερικανικές τράπεζες που έχουν ασφαλίσει αυτό το χρέος.

Αν, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση παραχωρήσει το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων στους τραπεζίτες για να πετύχει τη συμφωνία του PSI+ ή αν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο επιτρέψει τη μετατροπή του δικαίου των ομολόγων από το ελληνικό στο αγγλικό, θα έχει στερήσει από την Ελλάδα το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί και το μοναδικό νομικό πλεονέκτημα το οποίο θα μπορούσε να τη σώσει στην περίπτωση που δει τους εταίρους της να την εγκαταλείπουν.

(Με πληροφορίες από τους Financial Times - Ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος είναι ο: By Gilles Thieffry, Solicitor (England and Wales), Member of the New York bar, Avocat au Barreau de Paris, and Partner at GTLaw, Geneva)

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Αποδομώντας τη Μυθολογία γύρω από τη Κρίση του Ελληνικού Χρέους

O Στέργιος Σκαπέρδας (Καθηγητής Οικονομικών στο University of California, Irvine) δημοσίευσε στις 28 του Οκτώβρη μια εξαιρετική εργασία με τίτλο «ΕΠΤΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ», όπου αναλύει τεκμηριωμένα  με ακλόνητα επιχειρήματα και αποδομεί με τρόπο καταλυτικό ολόκληρο το σαθρό σύστημα της «ψευδούς συνείδησης» αναφορικά  με το ελληνικό χρέος, ήτοι τους εξής επτά  μύθους :

- Μύθος 1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα.

-Μύθος 2ος: Ο στόχος της τρόικας είναι να «σώσει» την Ελλάδα.

-Mύθος 3ος: Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η διαφθορά των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους.

-Μύθος 4ος: Αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανή, οι στόχοι του Μνημονίου δεν θα αποτύγχαναν.

-Μύθος 5ος: Ακολουθώντας τις συνταγές της τρόικας η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δρόμο της ευημερίας.

-Μύθος 6ος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.

-Μύθος 7ος: Στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ μικρή διαπραγματευτική ισχύ.

Διαβάστε όλο το κείμενο του καθηγητή Στέργιου Σκαπέρδα: 


.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Η Ολιγαρχία του Ερέβους

Στην πρόσφατη αρθρογραφία των ημερών ξεχωρίσαμε δύο  ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις που  αναδημοσιεύουμε παρακάτω α) από το ιστολόγιο Τηλέπλαγκτοι Πλάναι,  ένα απόσπασμα από το εκτεταμένο άρθρο του Γ.Κ. στις 16 Οκτώβρη 2011 με τον τίτλο: «Ιχναίης σήμα: ούτοι δ' ερεβοδιφώσιν υπό τον Τάρταρον» και β) ολόκληρο το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου στην Ελευθεροτυπία στις 5 Νοέμβρη 2011 με τον τίτλο «Οι απατεώνες των ελίτ και η ανάγκη για παλλαϊκό Μέτωπο»:
…………….
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε βαθιά δομική και υπαρξιακή κρίση. Η ώρα της διάψευσης των ψευδαισθήσεων

Οι μασκαρεμένες μέρες του εκμεταλλευτικού συστήματος της Ευρωπαϊκής και Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης έδωσαν τη θέση τους στις «Άγριες Νύκτες» του. Τα φανταχτερά του πέπλα τραβήχτηκαν για να αποκαλύψουν πλέον μια αποτρόπαιη συστημική κατασκευή της οποίας τα αφεντικά και οι αρχιτέκτονες είχαν ξεπηδήσει από τις ποικίλες άρχουσες συνομαδώσεις της «ατλαντιστικής» οικονομικοκοινωνικής παρασιτικής μηχανικής της ιστορίας.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες (και περισσότερο αυτές της ευρω-περιφέρειας) υφίστανται τώρα τις τρομαχτικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, υλικών / άϋλων εμπορευμάτων και εργασιακής δύναμης, τη κατάλυση του οικονομικού επιχειρηματικού ρόλου του κράτους και της στέρησης της εθνικής κυριαρχίας στο επίπεδο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής στους τομείς του νομίσματος, της πίστης, του συναλλάγματος, του εξωτερικού εμπορίου, των τιμών / εισοδημάτων (κερδών και μισθών), των δημοσίων επενδύσεων και των ζωτικών υποδομών. Λόγω των πανίσχυρων μεγαεταιριών και της υψηλής τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου ο γερμανοκρατούμενος ευρω-βορράς εξ αρχής διασφάλιζε μια καθοριστική απόκλιση στην παραγωγικότητα και στην ανταγωνιστική δυναμικότητα, το όφελος της οποίας μεταφραζόταν στα πλεονασματικά εμπορικά του ισοζύγια σε βάρος του ελλειμματικού ευρω-νότου. ‘Όλα αυτά μαζί και μέσα στο βαλτώδες παρασιτικό περιβάλλον μιας δομικά κρισιογενούς αρχιτεκτονικής της ΟΝΕ, γέννησαν και πολλαπλασίασαν την δημοσιονομική αποσταθεροποίηση και την ξέφρενη υπερχρέωση (με το συνολικό χρέος της Ευρωζώνης να κινείται γύρω στα 6,5 τρις. ευρώ) ενώ τώρα πάλι ξεπροβάλει απειλητική στον ορίζοντα μια ανεξέλεγκτη ευρωπαϊκή τραπεζική κρίση.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν υποταχτεί στη δεσποτική πολιτική διαχείριση και επιτροπεία των εντολοδόχων της τραπεζικής, χρηματιστικής και ολιγοπωλιακής άρχουσας συμμορίας που έχει αντικαταστήσει από χρόνια την παλιά παραδοσιακή αστική τάξη. Αυτή η ολιγαρχική συμμορία διατηρεί μέχρι στιγμής μια μορφή αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για λόγους ιδεολογικής χειραγώγησης ενώ ουσιαστικά έχει καταλύσει έμπρακτα τις λειτουργίες της μέσω μιας διαρκούς πραξικοπηματικής εκτελεστικής εξουσίας «εκτάκτου ανάγκης» η οποία υποστηρίζεται από την ολοκληρωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ αλλά και των εταιριών Δημοσκόπησης που υποκαθιστούν τη λαϊκή κυριαρχία μέσω των στατιστικών «κοινής γνώμης». Και είναι αυτή η ίδια ολιγαρχική κλίκα των ευρω-ληστών που «πίσω από πόρτες κλειστές» προγραμματίζει το καινούργιο της μέγα-πραξικόπημα. Ορμώμενοι από την πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την κατακτητική Εποπτεία τους στις κατεστραμμένες από τους ίδιους χώρες της ευρωπεριφέρειας όπως η Ελλάδα, σκοπεύουν την κατάργηση των εθνοκρατών μέσα στο Χρηματοδεσποτικό Υπερκράτος των τραπεζών. Δηλαδή την «Κεντρική Διακυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ολοκλήρωσης.

Η ΟΝΕ μπροστά σε τρία διαφορετικά ενδεχόμενα

Παρά τα όποια όμως μεγαλεπήβολα σχέδια η Ευρωζώνη βρίσκεται τώρα μπροστά σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή αντιμετωπίζοντας τρία διαφορετικά ενδεχόμενα:

Το 1ο ενδεχόμενο είναι η Διάσπαση-Αναδιαμόρφωση της ΟΝΕ. Με ανασχεδιασμό διαδικασιών και μεθόδων αποένταξης χωρών της ευρω-περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.ο.κ.) και νέες θεσμοποιήσεις «σχέσεων μεταβλητής γεωμετρίας» γύρω από τον ευρω –βορρά υπό Γερμανική ηγεμονία.

Το 2ο ενδεχόμενο μεσοπρόθεσμα είναι η Διάλυση της ΟΝΕ και κατ΄ επέκταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια εξέλιξη που μεταξύ των άλλων ενέχει και τον κίνδυνο να ξανανοίξει το ιστορικό κεφάλαιο των ενδοευρωπαϊκών πολεμικών συγκρούσεων. Είναι σαφές πως καμιά επικοινωνιακή γαλλογερμανική θεατρικότητα περί «διαρκούς ετοιμότητας» και καμιά ημι-ανάταξη της Ευρωζώνης δεν θα μπορούσε τελικά να εγγυηθεί τις συσσωρευμένες συνθλιπτικές υποχρεώσεις και την σωτηρία από την οικονομικο-κοινωνική καταστροφή των χωρών-μελών της. Δεν υπάρχει ασφαλής «πόρτα εξόδου» από την αυξανόμενη κρίση χρέους-δανεισμού, την επερχόμενη τραπεζική κρίση και την συθέμελη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μέσω μιας γιγάντιας χρηματικής ευρω-επιταγής. Ικανής να υπηρετεί τις χρηματαγορές διασώζοντας στο διηνεκές τις αδηφάγες τράπεζες και ξοφλώντας το χρεωστικό τσουνάμι της Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Γαλλίας κ.ο.κ. Με αντάλλαγμα μια κοινωνική Ευρώπη = Ινδία/Κίνα. Τέτοια επιταγή μάλλον θα μείνει ανεξόφλητη. Γι αυτό και οι προϋποθέσεις αποσάθρωσης της ΟΝΕ / Ε.Ε. ολοένα και φουσκώνουν.

Το 3ο ενδεχόμενο είναι η Επιβίωση της ΟΝΕ. Μια τέτοια εξέλιξη συγκεντρώνει μικρές πιθανότητες πραγματοποίησης. Και για να επιτευχθεί αυτό προϋποθέτει τεράστιας κλίμακας πολιτικές αλλαγές στην ιστορία της ευρωπαϊκής συγκρότησης. Χρειάζονται θεσμικές μεταρρυθμίσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, των Συνθηκών και των Συνταγμάτων των χωρών-μελών και βέβαια αφαίρεση της δημοσιονομικής κυριαρχίας των εθνοκρατών υπέρ της δημοσιονομικής συνένωσης, ώστε να προχωρήσουν οι διαδικασίες Αποεθνοποίησης και Ολοκλήρωσης. Ταυτόχρονα, μέσω ενός «κοινού Υπουργείου Οικονομικών», απαιτείται μια πελώρια «πυροσβεστική» συγκέντρωση και διαχείριση χρηματοοικονομικών πόρων και κοινών εγγυήσεων ύψους 2 έως 3 τρις. ευρώ όπου κατ΄ αρχήν γύρω στα 400 δις. θα αφορούσαν την αρχική «ζώνη πυροπροστασίας» ως προς την υπό χρεοκοπία Ελλάδα, 1 τρις. θα πήγαιναν προς τη «ζώνη» των τοξικών Τραπεζών και άλλο 1 τρις. προς τη «ζώνη» της υπό κίνδυνο Ιταλίας και έπεται συνέχεια.

-Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Οι διαδικασίες θεσμικής Ολοκλήρωσης μεταξύ των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν το θεμελιώδες, πολύπλοκο και δυσεπίλυτο πρόβλημα «Ενοποίησης της Άμυνας και της Ασφάλειας». Αυτό ενόσω στο ευρωπαϊκό πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο παρακολουθούμε την ίδια την πραγματική κίνηση των τάσεων Διαφοροποίησης λόγω των διαφορετικών περιφερειακών απειλών και των ειδικών εθνικών συμφερόντων. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε 5 γεωπολιτικές περιοχές:

>Την προνομιούχα, υπό γερμανική ηγεμονία, κεντροδυτική ευρωπαϊκή περιοχή (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Σλοβενία, Κροατία). Στο πυρήνα αυτής τη περιοχής είναι η νέο-αποικιοκρατική και πλεονασματική Γερμανία. Η χώρα αυτή θέτει εμπόδια όχι μόνο στις απαιτούμενες χρηματο-οικονομικές αλλά και στις  στρατιωτικο-πολιτικές προϋποθέσεις ενοποίησης και ολοκλήρωσης. Η Γερμανία επενδύει στη θετικότητα της διασύνδεσης της με τη Ρωσία και προσβλέπει στη μεγαλύτερη πύκνωση των σχέσεων μαζί της πορευομένη όμως με βήματα αργά και προσεκτικά λαμβάνοντας υπ΄ όψη τα όρια των γεωστρατηγικών ισορροπιών και τις αμερικανικές και ενδοευρωπαϊκές αντιδράσεις.

>Την Βρετανική περιοχή. Εδώ το Ηνωμένο Βασίλειο ισορροπεί λειτουργώντας σε δύο σφαίρες: εντός του αγγλοσαξονικού πολεμικο-πολιτικού άξονα και του χρηματοοικονομικού μπλοκ της Wall Street και του City και ταυτόχρονα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου διαμορφώνει ειδικότερες σχέσεις με τη σκανδιναβική περιοχή αλλά και τη Γαλλία (στρατιωτική επιμαχία).

>Την σκανδιναβική περιοχή (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία, Ισλανδία και χώρες Βαλτικής) που αναπτύσσει σχέσεις οικονομικής συνεργασίας αλλά και ανταγωνισμού προς την Γερμανία, ενώ αντιτίθεται σημαντικά στη ρωσική «ολική επαναφορά».

>Την κεντροανατολική ευρωπαϊκή περιοχή (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία) που ορίζεται σε αντιπαράθεση προς την «ρωσική απειλή».

>Την ευρωμεσογειακή περιοχή (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Ελλάδα, Κύπρος). Μια περιοχή που όλες οι κοινωνίες της βιώνουν έντονα τις συνέπειες των αλλεπάλληλων κυμάτων της λαθρομεταναστευτικής πίεσης από την Ασία και την Αφρική, ορισμένες χώρες τις εθνοτικές αντιθέσεις και άλλες όπως Ελλάδα- Κύπρος την εξωτερική εθνική απειλή της Τουρκίας. Κεντρικός παίκτης αυτής της περιοχής είναι η Γαλλία η πολιτική της οποίας μοχθεί ολοένα περισσότερο να διατηρήσει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μες στην Ευρωζώνη συμμετέχοντας σε διμερή οικονομικο-πολιτικό άξονα υπό Γερμανική διαφέντευση και σε στρατιωτικό άξονα με το Ηνωμένο Βασίλειο για λόγους αντιστάθμισης. Παράλληλα αντιλαμβάνεται πως έχει ζωτικά συμφέροντα σε ολόκληρη τη μεσογειακή περιοχή και προσπαθεί εδώ να μεγαλώσει τη σφαίρα επιρροής της σε διασύνδεση με τον αγγλοσαξονικό κόσμο κάτι που δεν περιορίζεται μόνο στην ατζέντα συζήτησης περί της «Μεσογειακής Ένωσης» αλλά και στην ενεργή συμμετοχή της στους νεοαποικιακούς πολέμους (όπως τελευταία στη Λιβύη).

-Η κατεύθυνση που κινείται ο ολοένα και πιο προβληματικός και αναξιόπιστος Γερμανο-Γαλλικός Άξονας είναι πρώτα-πρώτα η επιδεικτική άσκηση ρόλων θαυματοποιών των Μέρκελ –Σαρκοζί και η επικοινωνιακή διαχείριση ψεύτικων ελπίδων. Στόχος ο κατευνασμός των κοινωνιών των οποίων οι υποτελείς λαοί αρχίζουν να βιώνουν την καινούργια εξοντωτική κατάσταση της μετανεωτερικής δουλοπαροικίας. Με τις παραινέσεις των ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία υποτίθεται πως προετοιμάζουν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου του 2011 την επέκταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ( EFSF ) ενώ βρίσκονται σε σοβαρή σύγκρουση μεταξύ τους για τα όρια δικαιοδοσίας του ως προς τις αγορές κρατικών ομολόγων. Γι αυτούς πάντως αρχικά προέχει η «ανώδυνη απομόνωση» των 246,5 δις. ευρώ του ελληνικού δημόσιου χρέους που υπάρχει εκτός Ελλάδας, ενώ αναζητούν εναγωνίως τρόπους διασφάλισης των δυτικών μεγατραπεζών και των χωρών τους από το επαπειλούμενο ντόμινο της επερχόμενης χρεοκοπίας των κρατών. Μια διαδικασία που εξελίσσεται εδώ και 2 χρόνια ομολογουμένως πολύ αποτελεσματικά για τα συμφέροντα τους τουλάχιστον σε ότι αφορά το ελληνικό οιονεί προτεκτοράτο.

Κυβέρνηση Ελλάδας. Όλα στους Banksters

Από το τέλος του 2009, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό της Ελλάδας τον Γιώργο Παπανδρέου, οι ξένες μεγατράπεζες άδραξαν την ευκαιρία που τους προσφέρθηκε από του εντολοδόχους της Τρόικα απλόχερα ώστε να μπορέσουν να απαλλαγούν σταδιακά μέσα σε δύο χρόνια από το συνολικό ελληνικό χρέος. Αυτές, ενώ κατείχαν ως τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 γύρω στα 208 δις, στη συνέχεια ξεφορτώθηκαν πάνω από τα μισά ελληνικά ομόλογα και σήμερα στα χέρια τους βρίσκονται κάτω των 90 δις ευρώ. Εδώ πρωτοστάτησαν τα γαλλικά και γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με ρευστοποιήσεις άνω των 55 δις ευρώ . Έτσι στο Α εξάμηνο του 2011 η έκθεση στο ελληνικό χρέος των τραπεζών της Γαλλίας έφτανε πια στα 9,4 δις, της Γερμανίας στα 8,0 δις, του Βελγίου στα 4,1 δις, της Ολλανδίας στα 3,2 δις ευρώ. (πηγές: BIS, UBS, Guardian). 

 Γερμανία και Γαλλία σχεδιάζουν και υλοποιούν μέσα από αντιθέσεις την νεοαποικιοποίηση της ευρωπεριφέρειας. Ειδικότερα ως προς το «ελληνικό πειραματόζωο» απεργάζονται μεθοδικά μέσω Μνημονίου / Δανειακής σύμβασης / Μεσοπρόθεσμου καθώς και με σχεδιασμούς τύπου «EURECA project» την εργασιακή και κοινωνική «πακιστανοποίηση» καθώς και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας της χώρας. Ο πρώτος στόχος του σχεδίου «EURECA» είναι μέσω της δημιουργίας μιας Μητρικής Εταιρείας Συμμετοχών να περάσουν ελληνικά λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι , ακίνητα κλπ, συνολικού ύψους 125 δισ. ευρώ στα χέρια ενός Θεσμικού Φορέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αντάλλαγμα μια μελλοντική υποθετική, εικονική «ελάφρυνση» του ολοένα αυξανόμενου εξωτερικού δημοσίου χρέους της Ελλάδας ώστε να αποφευχθεί τυχόν δυσμενής αναδιάρθρωση / haircut για τους τοκογλύφους δανειστές μας [8].

Η Ελλάδα το Μάρτιο του 2011 εμφανίζεται να έχει συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 346,4 δις ευρώ. Περίπου το ένα τρίτο (36,35 %) αυτού του χρέους κατέχεται από ξένους ιδιώτες κερδοσκόπους, άλλο ένα τρίτο (34,82 %) ανήκει σε ΔΝΤ/ ΕΚΤ/κράτη ΕΕ και το υπόλοιπο (28,83 %) βρίσκεται εντός Ελλάδας και Κύπρου.
…………
Κάτοχοι  Ελληνικού Δημοσίου Χρέους (σε ευρώ):  ΔΝΤ 17,90  (5,17%), ΕΚΤ  55 δις.  (15,88%), Διμερή Ευρωκρατικά Δάνεια 47,7 δις. (13,77%), Χρηματοκατόχοι Ξένοι  Ιδιώτες 125,9 δις. (36,35%), Ελληνικά Συνταξιοδοτικά Ασφαλιστικά Ταμεία και Ασφαλιστικές Εταιρίες 26 δις. (7,5%), Ελληνικές Τράπεζες  56 δις. (16,17%), Κυπριακές Τράπεζες 17,9    δις. (5,16%) –(Πηγές: BIS, IMF, UBS, Guardian, Bloomberg Στοιχεία Μαρτίου 2011).

Γι αυτό είναι πλέον βέβαιο πως σήμερα πια ένα «κούρεμα» του ελληνικού δημοσίου χρέους (των 346,4 δις ευρώ) της τάξης του 50% - το οποίο δεν περιλαμβάνει τις οφειλές προς ΔΝΤ, κράτη ΕΕ, ΕΚΤ - θα απέδιδε ένα ασήμαντο «όφελος μείωσης» γύρω στα 25% για τη χώρα λόγω των μεγάλων αναγκών υποστήριξης των Συνταξιοδοτικών μας Ταμείων και της επανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία κατέχουν ομόλογα κοντά στα 25 δις ευρώ και ο Βενιζέλος, σε σύσκεψη του ΟΔΔΗΧ είχε ήδη αποδεχτεί την συμμετοχή τους στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων ( PCI ) της 21 Ιουλίου του 2011. Λαμβανομένων όλων αυτών υπόψη, για να επέλθει μια πραγματική ελάττωση κατά 50% του δημόσιου χρέους της, η Ελλάδα θα έπρεπε να υποστεί ένα Haircut 80% περίπου (συμπεριλαμβανομένων των χρεών της προς την ΕΚΤ) ή αυτό να πλησιάσει το 100% (δίχως την ΕΚΤ).
……..
Βέβαια είναι περιττό να τονιστεί πως ακόμα και σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση το πρόβλημα της χρεωστικής (και όχι μόνο) δουλείας της χώρας και του λαού της, θα παρέμενε εκρηκτικό όχι μοναχά γιατί η πραγματική οικονομία της εξαρθρώνεται πλήρως και σπρώχνεται στην Άβυσσο αλλά γιατί επίσης και το άλλο διατηρούμενο 50 % του χρέους θα ήταν άχθος αβάσταχτο και συντριπτικό. Ήδη μέσα στο Φθινόπωρο του 2011 η υπερχρέωση καλπάζει στα 370 δις ευρώ περίπου και το 2012 αυτή θα έχει εκτιναχθεί στο 189 % του ελληνικού ΑΕΠ  (ΔΝΤ, 20-9-2011).

( Γ. Κ. - 16 Οκτώβρη 2011 )

_.__



του Τάκη Φωτόπουλου


Οι δυο Χούντες που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, δηλαδή η εσωτερική κοινοβουλευτική Χούντα και η υπερεθνική ελίτ / χούντα (όπως αυτή εκφράζεται στη Χώρα μας με την Τρόικα) κατέφυγαν, τις τελευταίες μέρες, σε ένα όργιο εξαπάτησης για να περάσουν την αποικιοκρατική «δανειακή σύμβαση» της 26ης Οκτωβρίου. Δηλαδή, την ελεγχόμενη από την Τρόικα πτώχευση, η οποία καταργεί κάθε υπόλειμμα οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας της χώρας, μετατρέποντάς την και τυπικά σε προτεκτοράτο[1], ενώ καταδικάζει τα λαϊκά στρώματα σε μια πρωτόγνωρη φτώχεια, όμοια της οποίας γνώρισαν μόνο σε μια άλλη Κατοχή, στη διάρκεια του πολέμου! Έτσι με το πρόσχημα του δήθεν δημοψηφίσματος, όχι μόνο δόθηκε ευκαιρία στην υπερεθνική χούντα να δείξει καθαρά ποιος είναι το αφεντικό μας, όταν π.χ. με τελεσίγραφα και με ιταμό ύφος ο Γαλλοσιωνιστής εγκληματίας πολέμου Σαρκοζί και η Μέρκελ «απειλούσαν» να μας κόψουν την προσεχή δόση εάν δεν δεχόμασταν ασυζητητί τη σύμβαση αυτή, αλλά και   δόθηκε η αφορμή (και μόνο!) στο άλλο κόμμα εξουσίας, την ΝΔ, να αφήσει τις ψευτο-αντιρρήσεις του για τα Μνημόνια και να προσχωρήσει ουσιαστικά στην κοινοβουλευτική Χούντα, η οποία τώρα περιλαμβάνει όλο το πολιτικό φάσμα της εξουσίας.

Έτσι, μέσα σε ένα πρωτόγνωρο όργιο ασύστολης ψευδολογίας και διαστρεβλώσεων ο «άνθρωπός (τους) στην Αθήνα» και ο εξίσου απατεώνας πολιτικάντης που παριστάνει τον Υπ. Οικονομικών δεν δίστασαν να βαφτίσουν την παράδοση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, που καμιά άλλη κυβέρνηση στην Ιστορία δεν έκανε χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτική καταστροφή, ως…εθελοντική (δήθεν για ν αποφευχθεί η δραματοποίηση των επισκέψεων της τρόικας)! Και αυτό, ενώ βέβαια είναι γνωστό ότι αυτός ήταν απαραίτητος όρος για την «σωτηρία» μας, δηλαδή την ελεγχόμενη χρεοκοπία που απλά στοχεύει στο να περισώσουν οι ιδιωτικοί δανειστές αυτά που μπορούν να αρπάξουν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Έτσι, ξέροντας ότι οι αγορές έχουν ήδη υποτιμήσει  σε κάτω από το μισό την αξία των Ελληνικών ομολόγων στα χέρια τους, μας... χάρισαν ανάλογο «κούρεμα» του Χρέους, αφού όμως είχαν πάρει απόλυτες εγγυήσεις για το υπόλοιπο της αξίας των νέων ομολόγων που θα ανταλλάξουν με τα παλιά! Φυσικά, με το αζημίωτο πάλι, αφού η σύμβαση υποχρεώνει τους δωσίλογους της κοινοβουλευτικής μας Χούντας να ξεπουλήσουν  (δυνητικά στους ίδιους!) τον κοινωνικό μας πλούτο (που, σήμερα, διατίθεται σε εξευτελιστικές τιμές), ενώ έχουν ήδη εξασφαλίσει συνθήκες Κινεζοποίησης της εργασίας για τις μελλοντικές «επενδύσεις» τους.

Όλη αυτή η ληστεία γίνεται βέβαια χωρίς την παραμικρή λαϊκή έγκριση , όπως κανένας δεν ρώτησε τον λαό στη «δημοκρατία» μας για την ένταξή μας στην ΕΕ και, στη συνέχεια, στην Ευρωζώνη, την οποία τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν τόσο ακριβά σήμερα--ενώ τα «παιδιά του Πολυτεχνείου» στην εξουσία την ονομάζουν  «κεκτημένο» και, μαζί με την υπερεθνική Χούντα, επικαλούνται την έξοδο από αυτή σαν μπαμπούλα! Όμως, η εσωτερική αυτή Κατοχή δεν στηρίζεται μόνο στις ψήφους 150 τόσων επαγγελματιών πολιτικάντηδων που «θα πούλαγαν και τη μάνα τους» για να μη χάσουν το επικερδές βουλευτιλίκι, ούτε απλά στην υποστήριξη της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ στην ΕΕ και της δικής μας οικονομικής ελίτ. Βασίζεται επίσης στην άμεση στήριξη (παρά τη ρητορική τους για ψηφοθηρικούς λόγους) της ΝΔ, του ΛΑΟΣ, της Δημοκρατικής Συμμαχίας και της Δημοκρατικής  Αριστεράς, που προτιμούν να φτωχοποιήσουν τον λαό για να παραμείνουμε στην ΕΕ/Ευρωζώνη, και υιοθετούν επίσης όλες τις «θεσμικές αλλαγές» που απαιτούν οι ελίτ: για την «απελευθέρωση» των αγορών (ώστε να μπορούν να τις αλώσουν οι ξένες εταιρείες), για το πετσόκομμα του δημοσίου Τομέα και των κοινωνικών Δαπανών (ώστε να εισβάλλουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις), καθώς και για το ξεπούλημα του κοινωνικού Πλούτου. Και φυσικά η Χούντα διαθέτει τον εσωτερικό στρατό Κατοχής (ΜΑΤ) που στην ανάγκη μπορεί να ενισχυθεί και από ένα εξωτερικό στρατό κατοχής (Ευρω-στρατοχωροφυλακή) .

Τέλος, η Χούντα αυτή εξακολουθεί να υπάρχει, παρά την ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση εναντίον της που πήρε μεγαλειώδεις διαστάσεις τελευταία, διότι σημαντικό τμήμα της Αριστεράς μας (ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) δεν θέτει θέμα εξόδου από την ΕΕ/Ευρωζώνη, δυσχεραίνοντας έτσι τη δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου εθνικό-κοινωνικής απελευθέρωσης ενάντια στις δυο Χούντες. Έτσι, από τη μια μεριά, υποστηρίζει ανοησίες όπως της Λογιστικής Διαχείρισης του Χρέους, ώστε να επιτύχουμε σημαντικό «κούρεμά» του (που ήδη το έκαναν οι ελίτ από μόνες τους, όπως είχαμε προβλέψει!) Και, από την άλλη, διάφοροι «Μαρξιστές» οικονομολόγοι[2] στον ίδιο χώρο θεωρούν ανάθεμα  την έξοδο από το Ευρώ, τη στιγμή μάλιστα που σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας διεθνής, ανεξάρτητος (από ερευνητικά κονδύλια της ΕΕ κ.λπ.), οικονομολόγος, που να συζητά καν την περίπτωση αποτροπής της συνεχώς επιδεινούμενης κρίσης, χωρίς την αναγκαία (αλλά όχι και επαρκή) έξοδο από την ευρωζώνη. Όμως για το θέμα του Μετώπου θα πρέπει να επανέλθουμε.

[1] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος,
Νοεμ. 2010).
 [2] Βλ. πχ. Κ. Βεργόπουλο, Γ. Μηλιό και, τελευταίο παράδειγμα, Γ. Σταθάκη, «Ε»,
26/10/2011.

.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου. Λαϊκή Οργή ενάντια στην Ολιγαρχία


Στην  Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου η λαϊκή οργή ξεχείλισε σε όλα τα σημεία των εκδηλώσεων της Χώρας βροντοφωνάζοντας ένα νέο ΌΧΙ απέναντι στους ολιγάρχες δουλόφρονες της νέας κατοχής.

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω τρεις ανακοινώσεις, που παρά την διαφορετική αφετηρία και την οπτική των φορέων τους, ερμηνεύουν  με τρόπο ζωντανό και γόνιμο τα συμβάντα στη φετινή Εθνική Επέτειο:

-«ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΜΗ ΦΩΤΙΑ!»
Οδυσσέας Ελύτης «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»

Σήμερα, ιερομηνία. Έπους του '40, ο ελληνικός λαός ξανατίμησε την ιερομνήμη του: «Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω» μας παροτρύνει πάλι ο ιεροπρόπος Ελύτης.

« Όχι στο Δ Ράϊχ» βροντοφώνησαν πλήθη λαού, σήμερα, επέτειο του ΟΧΙ.
Ο ελληνικός λαός έφτυσε, σήμερα στις παρελάσεις του, όλους τους θεσμικούς γερμανοτσολιάδες των μνημονίων, της εθελοδουλίας και της κλεπτοκομματοκρατίας.

Στις εξέδρες ανέβηκαν σήμερα, οι πραγματικοί επίσημοι: ο ίδιος ο λαός, αφού προηγουμένως έδιωξε τους επίσημους οσφυοκάμπτες, κλεφταράδες και παρακεντέδες της Τρόϊκας.

Στην παρέλαση, παντού ο αρχέγονος λαός των Ελλήνων, χειροκροτούσε τα παρελαύνοντα παιδιά του, που έστρεφαν αλλού με περιφρόνηση το κεφάλι, αγνοώντας τα επίσημα κομματοθεσμικά ρεμάλια.

Για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός πήρε στις παρελάσεις την θέση του: Αυτός Επίσημος, στις εξέδρες των επισήμων, προγκάροντας τους ξεφτίλες επισήμους.
«Όχι στο Δ Ράϊχ». ΟΧΙ στους ξεπουλημένους γερμανοτσολιάδες, μπουραντάδες και λοιπούς νεοχίτες του Ναιναίκου δικομματισμού που πρόδωσε την Ελλάδα.
Όχι στον δοσιλογισμό της δικομματοκρατίας και των μνημονιοπροσκηνημένων.
« Φωτιά στην άνομη φωτιά!»

Ναι Ελύτη, ναι Ρωμιοσύνη Συ δοξαστική!

Ναι στο ΟΧΙ.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ
Πολιτειολόγος
Μέλος της  Συμβουλευτικής Επιτροπής ΚΑΠ   
_._

-ΜΙΑ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ 

 Η Θεσσαλονίκη έζησε μια διαφορετική επέτειο του ΟΧΙ. Τα ανδρείκελα της Μέρκελ περίμεναν ότι θα έχουν μια εθιμοτυπική γιορτή, διαλέγοντας μάλιστα για πρώτη φορά να στήσουν την εξέδρα τους μπροστά στην Γερμανική πρεσβεία, ώστε τα αγήματα να αποδίδουν τιμές κάτω από την Γερμανική σημαία, για να τονίσουν την καταισχύνη των όπλων μιας πατρίδας που παραδίδουν αμαχητί στη νέα εποπτεία -κατοχή.

Ο λαός όμως είχε διαφορετική γνώμη, όπως διαφορετική γνώμη είχε και στις 25 Μάρτη του ’42, όταν μετέβαλλε την επέτειο της απελευθέρωσης σε πράξη αντίστασης. Ήταν μια παρέλαση διαφορετική, τα τμήματα παρέλασαν και καταχειροκροτήθηκαν από τον λαό, που ήταν ο πραγματικός τιμώμενος έχοντας αναγκάσει τους εγκαθέτους της τρόικας σε ατιμωτική αποχώρηση. Το ΟΧΙ στη νέα κατοχή ακούστηκε ηχηρό και έχει πολλούς αποδέκτες στο πολιτικό κατεστημένο, συμπολιτευόμενο και «αντιπολιτευόμενο», που έσπευσε σύσσωμο να καταδικάσει το αυθόρμητο ξέσπασμα του κόσμου, που πια δεν χωράει στην προκρούστεια κλίνη των πολιτικών τους.

Προσπαθούν μαζί με τα γνωστά παπαγαλάκια των ειδησεογραφικών δελτίων που χθες πανηγύριζαν για το νέο «κατόρθωμα» της προδοσίας να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα που πήραν πανελλαδική διάσταση, μιλώντας για μειοψηφίες που θέλησαν να ματαιώσουν την παρέλαση, αποσιωπώντας ότι η παρέλαση έγινε με προτροπή των διαδηλωτών, με τεράστια συμμετοχή του λαού, πλην των στρατιωτικών αγημάτων, που, άγνωστο με ποιού διαταγή, αποσύρθηκαν και στερήθηκαν τις εκδηλώσεις συμπάθειας και το χειροκρότημα  που δέχτηκαν τα τμήματα που επέλεξαν να παρελάσουν.

Ο λαός της Θεσσαλονίκης έστειλε με τον τρόπο του το μήνυμα της νέας αντίστασης τόσο στους επικυρίαρχους, που είδαν τη γερμανική σημαία τους να φλέγεται, όσο και στους επιγόνους του Τσολάκογλου, που προδίδοντας την πατρίδα και την ιστορία τους εισέπραξαν και θα εισπράττουν το τίμημα των πράξεων τους. Έτσι τιμάει ο ελληνικός λαός  την επέτειο του ΟΧΙ.

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – ΤΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΟΧΙ ΣΕ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑΖΙΣΜΟ
ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ- ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΩΝ

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ

ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ•ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ
ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ • ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

_._


-ΤΟ ΛΑΪΚΟ «ΟΧΙ» ΚΑΙ Η ΦΑΣΙΖΟΥΣΑ ΧΟΥΝΤΑ

Το θρασύτατο πανηγύρι που είχαν στήσει χθες οι πολιτικοί απατεώνες της Κοινοβουλευτικής Χούντας (με την απαραίτητη βοήθεια των αντίστοιχων απατεώνων και ακαδημαϊκών «ΕΕ-δίαιτων αναλυτών» στα ΜΜΕ) για τη «σωτηρία της Πατρίδας», που προφανώς περνά μέσα από τη μεταμόρφωση της χώρας και σε τυπικό προτεκτοράτο, είχε, σήμερα, άδοξο τέλος, με τα λαϊκά στρώματα να βροντοφωνάζουν ένα μυριόστομο «ΟΧΙ» σχεδόν σε κάθε πόλη της  χώρας όπου είχαν μαζευτεί οι «επίσημοι». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μετατρέπουν σε λαϊκή γιορτή το ΟΧΙ, καταλαμβάνοντας τις θέσεις των «επισήμων», όπως άλλωστε λαϊκή γιορτή ήταν και το ΟΧΙ κατά του φασισμού το 1940, που ξεστόμισε μυριόστομα πάλι ο λαός και όχι μια άλλη Χούντα που κυβερνούσε τότε. Το σημερινό μάλιστα ΟΧΙ είναι πολύ πιο βαθιά κοινωνικό γιατί δεν έχει μόνο στόχο την εθνική απελευθέρωση, αλλά —και προπαντός— την κοινωνική απελευθέρωση των λαϊκών στρωμάτων από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα, όπως εκφράζονται από την ντόπια Χούντα που παριστάνει την κυβέρνηση,  και από την υπερεθνική ελίτ/Χούντα, με τη μορφή της Τρόικας, η οποία τώρα θα παίρνει κάθε σημαντική οικονομική (και εξαρτώμενα πολιτική) απόφαση για τις ζωές μας. Γι’ αυτό και τα καθεστωτικά ΜΜΕ ήδη καταδίκασαν τις λαϊκές εκδηλώσεις και μιλούν για προσβολή του συμβόλου της «εθνικής ενότητας» (αλήθεια ποια είναι αυτή;).

Αποτελεί όμως άκρο άωτο του θράσους, η χούντα που υφάρπαξε με καθαρή απάτη τη λαϊκή εξουσία, με τον Ηγετίσκο της να υπόσχεται τότε λαγούς με πετραχήλια, και τώρα να μην τολμά να ζητήσει λαϊκή έγκριση για το έγκλημα της καταρράκωσης κάθε κοινωνικής κατάκτησης της τελευταίας εκατονταετίας, αλλά και για το ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα του ξεπουλήματος του κοινωνικού μας πλούτου και της επιτροπείας της χώρας, να αποφαίνεται, σαν νέος υπό-Φύρερ πως «ο Λαός δεν θέλει εκλογές, αλλά αλλαγές»! Παράλληλα, ο Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» και σύμβολο της «εθνικής ενότητας» αναρωτιέται: «Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια», «ξεχνώντας» ότι ακόμη και στην κοινοβουλευτική «δημοκρατία», η κυβέρνηση, σε εξαιρετικές συνθήκες όπως σήμερα, έχει ηθική υποχρέωση να ζητήσει τη λαϊκή εντολή για να εισάγει παρόμοια καταστροφικά μέτρα, όπως άλλωστε έκαναν για την επιβολή πολύ ηπιότερων μέτρων από τα ελληνικά, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας, Ουγγαρίας, Πορτογαλίας κ.ά.  Και βέβαια ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα μπορούσε να μιμηθεί το παράδειγμα του Προέδρου της Ισλανδίας που αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό Νομοσχέδιο που υπέβαλε η εκεί ελίτ και δέχτηκε την λαϊκή έκκληση για δημοψήφισμα, πράγμα που κατέληξε σε λαϊκή απόρριψη των μέτρων με πλειοψηφία 93%, επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι πράγματι εξέφραζε την εθνική ενότητα και όχι τις ελίτ και τους τραπεζίτες!

Η ομόθυμη υπεράσπιση της εκδήλωσης της λαϊκής οργής σήμερα ήταν απαραίτητη, έστω και αν σε αυτή μετείχαν και εθνικιστικά στοιχεία κ.λπ. που όμως δεν τα είδαμε ούτε να επιτίθενται κατά συνδιαδηλωτών, όπως στο Σύνταγμα (βλ. σχετική ανακοίνωση μας), ούτε να προβαίνουν σε εθνικιστικές εκδηλώσεις, αλλά αντίθετα να προσπαθούν και αυτά να ματαιώσουν την παρέλαση. Το «επιχείρημα» άλλωστε του «εθνικιστικού κινδύνου» έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται έντεχνα από την κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της στη ρεφορμιστική «αριστερά» για να στιγματίσει τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις. Από αυτή τη σκοπιά, ήταν ακατανόητη η σχετική στάση του ΚΚΕ ότι «αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς». Είναι εντελώς απογοητευτικό, αν όχι καταστροφικό για το αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα, το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα με ισχυρό εργατικό κίνημα από πίσω του, που υιοθετεί σωστές θέσεις για την έξοδο από την κρίση μέσω της εξόδου από την ΕΕ και τη διαγραφή όλου του χρέους –αντί για τις αποπροσανατολιστικές θέσεις για διέξοδο από την κρίση μέσα στην ΕΕ και την καταστροφολογία που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακαδημαϊκοί «αναλυτές» του για τις συνέπειες  τυχόν εξόδου από το Ευρώ–, να αφήνει να υπερφαλαγγίζεται από τη ρητορική της ρεφορμιστικής «Αριστεράς». Αντίστοιχα, με τον έμμεσο στιγματισμό των αυθόρμητων λαϊκών αντιδράσεων ως χειραγωγούμενων από «θύλακες που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα», τροφοδοτείται το κλίμα εμφυλίου που καλλιεργήθηκε κατά τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας μεταξύ διαδηλωτών, ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό μια εν δυνάμει διαδικασία συνειδητοποίησης για κοινό μέτωπο κατά του νο 1 εχθρού αυτή τη στιγμή, δηλαδή της ΕΕ/ΟΝΕ και του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου.

Η λαϊκή οργή σήμερα κάνει πεντακάθαρο ότι η μόνη διέξοδος από την καταστροφική κρίση και την αποτροπή της εσωτερικής Κατοχής από την ντόπια και την υπερεθνική Χούντα και τους πραιτοριανούς τους (ΜΑΤ, Ευρωστρατοχωροφυλακή-EUROGENDFOR) είναι η σύμπηξη ενός νέου ΕΑΜ, με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση, που θα απαρτίζεται από όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα αγωνίζονταν για την ανατροπή της Χούντας, την έξωση της Τρόικας και την έξοδο μας από την ΕΕ, παράλληλα με τη διαγραφή ολόκληρου του Χρέους, καθώς και εκλογές για Συντακτική Συνέλευση που θα έβαζε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας, χωρίς εξαρτήσεις από την ΕΕ του κεφαλαίου και από τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (βλ. σχετική ανακοίνωση).

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

28 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011

.

  

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του


Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος

Eγκύκλιος

Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας.

Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω.

Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμβαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς. Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας. Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα; Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; Και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας;

Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό. Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις. Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας.

Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί.

Πρέπει να το καταλάβετε, δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτο­βουλία».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας.

Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας. Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι.

Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστατημένους. Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλάξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας. Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα.

Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.

Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνήθειες και νοοτροπία μας.

Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί.

Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος.

Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε. Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.

Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος.

Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός. Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας.

Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της.

Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει. Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός.

Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα.

Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε! Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας.

Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις.

Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις.

Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς.

Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε. Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν».

Πράγματι, δεν θα προλάβουν! Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.

Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια.

Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος.

Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;

Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας. Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς.

Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια. Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.

Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές.

Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα.

Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες.

Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό.

Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.

Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

† Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ



.