Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Πολιτική σε βαθιά κρίση

(Ένα σπουδαίο άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδακη στη σημερινή Καθημερινή).

Πολιτική χωρίς αφήγημα, σε βαθιά κρίση

H κρίση στον Συνασπισμό της Αριστεράς, βαθιά, διαρκής, δομική, καθρεφτίζει την κρίση όλου του πολιτικού συστήματος. Τουλάχιστον του συστήματος που απαρτίζουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Κρίση ηγεσίας, κρίση γραμμής, κρίση τακτικής, κρίση στρατηγικής, κρίση λόγου, κρίση ταυτότητας. Κρίση οντολογική. Η Αριστερά συνταράσσεται όχι μόνο από τη δική της κρίση, αλλά από την κρίση που σιγοκαίει και κλυδωνίζει την πολιτική σκηνή, που διατρέχει σαν διαρκής τονικός σπασμός το κοινωνικό σώμα. Και επειδή αυτή η συγκεκριμένη Αριστερά, η συνασπίζουσα και στεγάζουσα αντίρροπους κι ανένταχτους, είναι μικρή στο δέμας, χαλαρή στην ύφανση, διαφανής και ευανάγνωστη, γι’ αυτό και η κρίση της, η αδυναμία και η αρρώστια της διαβάζονται σαν ανοιχτό βιβλίο.

Ολα τελούνται δημόσια: σκυλοκαβγάδες και κουβέντες με πόνο, μαχαιρώματα, πλατφόρμες συμμαχιών, η απεγνωσμένη νοσταλγία, ο τρόμος ενώπιον του νέου, η τρικυμία ενώπιον του νέου, η φιλαυτία του πρωτοπόρου και η αριστερόστροφη ηθικολογία, η αυταρέσκεια και η ξύλινη ρητορεία. Ολα δημόσια - ιδίως ο αυτοοικτιρμός και η αυτολοιδορία.

Οι λοξές κουβέντες του αριστεριστή Κοροβέση, οι έκκεντρες συμπεριφορές του ηγετικού Αλαβάνου, ανεξαρτήτως της αντικειμενικής αξίας που φέρουν, αυθόρμητες και πηγαίες ωστόσο, απρόβλεπτες, ερεθίζουν τα αντανακλαστικά των συντρόφων τους, διότι καταπατούν την άτυπη συμφωνία σιωπής, σπάνε τον κώδικα ηθικολογούσας διαγωγής, και κυρίως διότι δείχνουν το πολιτικό πάπλωμα τρύπιο και τριμμένο, φτενό. Κι αυτό το πάπλωμα δεν είναι μόνο της Αριστεράς, είναι το όλον. Είναι το σύνολο πολιτικό σύστημα.

Σε ό, τι αφορά την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία, είναι ολοφάνερη πλέον η δομική της ανικανότητα όχι να οδηγήσει τη χώρα στο βραχύ μέλλον, αλλά κυρίως η ολοσχερής ανικανότητά της να διαχειριστεί τα καθ’ ημέραν, να αντιμετωπίσει προβλεπτούς κινδύνους, να αντιδράσει ψύχραιμα και συντεταγμένα στα απρόβλεπτα. Η ανικανότητα πηγάζει από έλλειψη οποιουδήποτε σχεδίου, αφενός, από το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, αφετέρου. Αμορφωσιά, κυνισμός, ελαστικές συνειδήσεις, αδράνεια, θεμελιώδεις ανεπάρκειες, αδυναμία και απροθυμία να αφουγκραστούν τη μεταβαλλόμενη πολύμορφη κοινωνία.

Ανάλογη ανθρωπολογία συναντάμε στο ΠΑΣΟΚ. Δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι το κυβερνητικό επιτελείο του Γ. Παπανδρέου, εφόσον εκλεγεί, γνωρίζουμε όμως ότι το ΠΑΣΟΚ, το μεγάλο κόμμα της μεταπολίτευσης, είναι ένα κόμμα βαριά κουρασμένο και εσωστρεφές, το οποίο ακόμη και τώρα, μετά τρεις εκλογικές ήττες, ευρισκόμενο στα πρόθυρα της ποθητής του εξουσίας, του δικού του raison d’tre, παραμένει αορίστως καταγγελτικό, γενικολογεί, αντιπολιτεύεται, χωρίς να προτείνει τίποτε εκτός από τη δική του άνοδο στην εξουσία. Κόμμα διαχειριστών και όχι πολιτικών, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας, χωρίς επεξεργασία συνθέσεων.

Σε αρκετά ζωτικά θέματα, μάλιστα, οι άδηλες ή εκφρασμένες θέσεις του κεντροαριστερού Γ. Παπανδρέου δεν διαφέρουν ουσιωδώς από τις αντίστοιχες θέσεις του κεντροδεξιού Κ. Καραμανλή. Και οι δύο πενηντάρηδες ηγέτες άλλωστε ποντάρουν πολύ στην ίδια κληρονομική ρητορεία και σε συναισθηματικά φορτισμένη χρήση σχημάτων του καταγωγικού τους παρελθόντος. Και οι δύο, αναπόφευκτα και αντικειμενικά, μαζί με τους επιγόνους του Κ. Μητσοτάκη, εκφράζουν μια κληρονομιά οικογενειοκρατίας και δυναστειών, τέτοια που δεν υπάρχει ανάλογό της σε καμιία ευρωπαϊκή δημοκρατία σήμερα. Ποιον εκσυγχρονισμό και ποια ανανέωση του κοινωνικού σώματος να εγγυηθούν αυτά τα κουρασμένα κόμματα - δυναστείες;

Η πολιτική είναι τέχνη του εφικτού, είναι πραγματισμός. Πράγματι. Αλλά από καιρό τώρα, η τρέχουσα πολιτική έχει χάσει κάθε σχέση και με το εφικτό και με το πραγματικό. Ολο το σύστημα, από τη νεο-λαϊκή ακροδεξιά έως το φαραωνικό απολίθωμα του Περισσού, ασχολείται εργωδώς μόνο με την αναπαραγωγή και τη αυτοσυντήρησή του. Εν κενώ, προστατευμένο από κοινωνία, συγκυρία, γεωπολιτικό περιβάλλον - όσο μπορεί, όσο του επιτρέπουν οι κεραμίδες που κάθε τόσο πέφτουν επώδυνες ζητώντας εξηγήσεις και πράξη.

Διότι η πραγματικότητα εν τω μεταξύ καλπάζει. Δύσκολη, απρόοπτη, ανατρέπουσα βεβαιότητες και ευκολίες. Απαιτεί αναλυτικές και συνθετικές ικανότητες. Απαιτεί προ πάντων ένα συνεκτικό αφήγημα, το οποίο να καταγράφει την πραγματικότητα και ταυτοχρόνως να την αναλύει και να την επιλύει, και να την υπερβαίνει.

Εδώ γυρνάμε πάλι στην κρίση της Αριστεράς, που περιέχει όλες τις κρίσεις. Η ευρωπαϊκή Αριστερά στους νεώτερους χρόνους επιχειρούσε να αφηγηθεί τον κόσμο συνθέτοντας το ουτοπικό πρόταγμα, τις επιθυμίες της παρούσας κοινωνίας και τη διαχείριση των αναγκών της. Με ελλείμματα και παρεκκλίσεις (συχνά τερατώδεις), με συχνές ήττες και πισωγυρίσματα, αλλά και λαμπρά επιτεύγματα, έτσι ξετυλίχτηκε ο πολιτικός πολιτισμός της νεωτερικότητας, από τους πρωτοφιλελεύθερους και τους ρεπουμπλικανούς έως τους ουτοπιστές σοσιαλιστές και τους ελευθεριακούς: αφηγούμενος πειστικά τον κόσμο. Σε ένα αφήγημα όπου οι πολίτες δεν είναι αφηγούμενα αντικείμενα αλλά υποκείμενα και διαμορφωτές, αφηγητές.

Αυτή η κληρονομιά συνθέσεων και τόλμης έχει χαθεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Μάλλον, έχει θαμπώσει, έχει θαφτεί κάτω από υστεροβουλία, σκοπιμοθηρία, ανικανότητα, νεποτισμό και διαφθορά. Η κοινωνία χωρίς θεσμούς, χωρίς ενοποιητικό αφήγημα, χωρίς αίσθηση του ανήκειν και του συναποφασίζειν, έχει χάσει την πίστη στον εαυτό της, στις ανανεωτικές της δυνάμεις. Φοβάται το παρόν, τρέμει το μέλλον. Κερματίζεται και αλληλοσπαράσσεται, όπως ακριβώς πράττει τώρα το κόμμα της Αριστεράς. Ιδού, σε αυτό τουλάχιστον το πεδίο, πολιτική και κοινωνία συναιρούνται: εν κρίσει.

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Η Ελλάδα καίγεται. Κι εμείς στο ίδιο έργο θεατές…

Κάθε χρόνο πυρπολούν ό,τι γλίτωσε τον προηγούμενο.

Κάθε χρόνο θεατές εμείς της θεαματικής καταστροφής της χώρας.

Κάθε χρόνο αμνήμονες εμείς ξαναξεχνάμε τους ποικιλώνυμους εμπρηστές
και τους πολιτικούς ηθικούς αυτουργούς τους που σκυλεύουν το σώμα της πατρίδας.



Διαβάστε:

-Από το 1981 καίγεται η Ανατολική Αττική.

-Ελλάδα.Στάχτες και αποκαϊδια...


.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Γ.Γ. ΕΣΥΕ: Στο 6,3% η ανεργία στους αλλοδαπούς

Σύμφωνα με πρόσφατη ειδική έρευνα της Γ.Γ. ΕΣΥΕ για τη θέση στην αγορά εργασίας των μεταναστών και των αμέσων απογόνων τους, 148.323 άτομα εξ αυτών είναι άνεργοι, και σε ποσοστό το 6,3%. Κατ΄ επέκταση με τα στοιχεία αυτά και με απλή μέθοδο των τριών προκύπτει πως ο συνολικός ενεργός αλλοδαπός πληθυσμός εντός Ελλάδας είναι 2.354.333 άτομα. Το 2007 ο υπολογιζόμενος από την Γ.Γ. ΕΣΥΕ συνολικός πληθυσμός χώρα μας ήταν 11.192.849 άτομα. Οπότε το 21% είναι αλλοδαποί μετανάστες. Αν τώρα λάβουμε υπόψη πως στο συνολικό αλλοδαπό ενεργό πληθυσμό δεν συμπεριλαμβάνονται παιδιά και ηλικιωμένοι και οπωσδήποτε διαφεύγει της καταγραφής ένας μεγάλος αριθμός λαθρομεταναστών, τότε το ποσοστό των αλλογενών στο συνολικό πληθυσμό πιθανώς ξεπερνά το 30%.

Αλήθεια σε ποια άλλη χώρα του πλανήτη έχουμε εισροή μεταναστών σε τέτοια αναλογία; Και σε πόσα χρόνια υπολογίζουμε, λαμβάνοντας υπόψη το ρυθμό της λαθρομετανάστευσης και τα ποσοστά γεννήσεων ιθαγενών και αλλοδαπών, οι ‘Έλληνες να είναι μειοψηφία στην Ελλάδα;
_

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί

«Να ανακαλέσει» ζητάει η Πολιτική Γραμματεία του Συνασπισμού αποδοκιμάζοντας τον Περικλή Κοροβέση ο οποίος αναφέρθηκε χθες σε συνέντευξή του στην εμπλοκή του ενιαίου συνασπισμού το 1989-1990, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, στην υπόθεση Siemens – Intracom. Σχετικά με το θέμα αυτό αναδημοσιεύουμε σημερινή σχετική ανάρτηση του ιστολογίου Τηλέπλαγκτοι Πλάναι:

Μιζενς και διακομματική διαπλοκή

Η γενική διαφθορά δεν χαρακτηρίζει μόνο τον δικομματισμό αλλά απ΄ άκρου σ΄ άκρη ολόκληρο το καθεστωτικό πολιτικο-κομματικό σύστημα και σαφώς την αριστερά του. Δια μέσου της διανομής και αναδιανομής της «πολιτικής προσόδου» (η «μίζα» είναι μια μόνο από τις όψεις της, η κομματική χρηματοδότηση από το γενικό κρατικό προϋπολογισμό είναι η δεύτερη) επιτυγχάνεται ο προσεταιρισμός και η συστράτευση των αξιωματούχων και των παραγόντων της ελληνικής πολιτικής υπερδομής στην εξυπηρέτηση των τοπικών και διεθνικών συμφερόντων της πλανητικής κεφαλαιοκρατίας.

Η υπόγεια διαπλοκή της καθεστωτικής αριστεράς στη δημιουργία και κυκλοφορία της «πολιτικής προσόδου» σε συνδυασμό με την αυτιστική της πρόσδεση σε μια εκφυλιστική μεθερμηνεία του διεθνιστικού προτάγματος είναι δύο θεμελιώδεις αιτίες που αυτή η αριστερά έχει πια μεταβληθεί σε μια ξεδιάντροπή «αντι»καπιταλιστική υπηρέτρια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ειδικά των κυρίαρχων αντεθνικών και λαθρομεταναστευτικών / αντιπρολεταριακών αποδομητικών στρατηγικών της.

Σ αυτά τα πλαίσια το ζήτημα Μιζενς αφορά ένα από τα πολλά διακομματικά και όχι μοναχά πασοκονεοδημοκρατικά, δικομματικά σκάνδαλα. Και πολύ σωστά έπραξε ο Περικλής Κοροβέσης να επισημάνει σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Παιχνίδια Εξουσίας» στο Κανάλι 1 στους 90,4, την εμπλοκή ήδη από το 1989 -1990 του ενιαίου τότε Συνασπισμού και ότι «επί της κυβέρνησης Τζανετάκη πήρε χρήματα και η αριστερά και δεν αντέδρασε» (προφανώς λόγω σφάλματος εκ παραδρομής δεν είπε «κυβέρνηση Ζολώτα»). Οι αναίσχυντες αντιδράσεις από τους «Ηρακλείς» της ψευτοαριστερής υποκρισίας είναι αναμενόμενες. Και όσο και να φωνασκούν οι Μ.Μαΐλης και Π.Μεντρέκας (εκπρόσωποι του ΚΚΕ ) για «προβοκάτσια» και ότι «ο Κοροβέσης αναμασάει συκοφαντίες», καθώς και ο Λ. Κύρκος ότι πρόκειται για ένα «βδελυρό παραμύθι», η μοναδική αλήθεια είναι πως ο Π. Κοροβέσης έφερε στην επιφάνεια της πολιτικής δημοσιότητας αυτό που είναι γνωστό και καταπνιγμένο από πολλά χρόνια και στο οποίο πρόσφατα είχε κάνει πολύ συγκεκριμένη αναφορά ο Γιώργος Βότσης σε άρθρο του στην “Ελευθεροτυπία” της 13 Ιουλίου 2009 πως:

«Καμώνονταν όλοι ότι ξαφνιάστηκαν, όταν ξέσπασε κι εδώ από καραμπόλα -με τη σοβαρή και αποτελεσματική διερεύνηση του σκανδάλου στη Γερμανία. Χρονική αφετηρία και για τις εδώ ανακρίσεις είναι το 1995, αφού από τότε φέρονται να λειτουργούν τα «μαύρα ταμεία» της εταιρείας. Αλλά οι δραστηριότητες της «Ζίμενς» στη χώρα μας έχουν μια εξόχως ενδιαφέρουσα προϊστορία διάστικτη από σκανδαλωδώς χαριστικές πολιτικές ενέργειες. Η κορυφαία, το 1990: Η τότε «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξεν. Ζολώτα απεφάσισε να ακυρώσει διεθνή διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ, που έβαινε προς προκλητικά χαριστική κατακύρωση στη «Ζίμενς» σε σύμπραξη με την Intracom του Σωκ. Κόκκαλη και να προκηρύξει νέο. Και ξαφνικά παρενέβησαν από κοινού οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Αν. Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκης και Χαρ. Φλωράκης), ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την κυβερνητική απόφαση και η κατακύρωση ολοκληρώθηκε -ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για τη συναινετική διαπλοκή και όσα έκτοτε ακολούθησαν. Ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη «μίζα» σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε «Συνασπισμό». Ποια είναι η όλη αλήθεια, ο Θεός κι η ψυχή τους. Το απολύτως βέβαιο και εύγλωττο είναι το πολιτικά ομόθυμο αρχηγικό πραξικόπημα».


.

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος

Ένα καταπληκτικό σκίτσο του ΣΤΑΘΗ
δημοσιευμένο στην
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ".






Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

«Δαναΐδων υδρείαι ατελείς»


_

Οι Ταλιμπάν κερδίζουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν

«Οι Ταλιμπάν κερδίζουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν». Λιγόλογη, κατηγορηματική και πολιτικά βαρύνουσα η διαπίστωση αυτή, δεν μπορούσε να διατυπωθεί από πιο αρμόδια χείλη.

Ηταν ο στρατιωτικός διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, ο αμερικανός στρατηγός Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ που εξομολογήθηκε την άποψή του αυτή στην εφημερίδα «Wall Street Journal», η οποία την κάνει τίτλο.

Για την ακρίβεια, δεν ήταν απλώς άποψη αλλά το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η πολεμική αναφορά που έχει προετοιμάσει ο στρατηγός ΜακΚρίσταλ, προκειμένου να την υποβάλει στους πολιτικούς του προϊστάμενους, ενημερώνοντάς τους για την πορεία του πολέμου στο αφγανικό μέτωπο. Κακός διπλωμάτης ο αμερικανός στρατηγός, άφησε άκομψα να του ξεφύγουν λόγια, στην πιο ακατάλληλη στιγμή: λίγες μέρες πριν από τις γενικές εκλογές στο Αφγανιστάν, κι ενώ η κυβέρνηση Ομπάμα δυσκολεύεται να πουλήσει στη δυσφορούσα αμερικανική κοινή γνώμη τη νέα επιθετική πολεμική στρατηγική Af-Pak, για το αφγανο-πακιστανικό μέτωπο.

-

Όλη η κατατοπιστική δημοσίευση του Αχιλλέα Φακατσέλη σε Enet.gr

_

Οι κόκκινες προβιές

Οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου είναι όσοι προσποιούνται ότι είναι εχθροί του, όσοι, δηλαδή φορούν κόκκινες προβιές.

Η κόκκινη προβιά είναι το πιο δόλιο και πονηρό τέχνασμα: Στη μορφή είναι αντί-καπιταλιστική και στο περιεχόμενο βαθιά καπιταλιστική. Στα λόγια σπέρνει οβίδες εναντίον του ιμπεριαλισμού και στην πράξη προωθεί τα συμφέροντά του και τα ιδεολογήματά του.

Αποτελεί το χαρακτηριστικότερο σόφισμα της καπιταλιστικής σκέψης. Σόφισμα που διασπά την ενότητα περιεχομένου-μορφής, ανεξαρτητοποιεί τη μορφή και την ανάγει σε καθοριστικό παράγοντα: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ.

Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το πλήθος των ακροαριστερών σεχτών (οι περισσότερες επιδοτούμενες από τα Ιδρύματα του κεφαλαίου και τους ποικίλους καθεστωτικούς μηχανισμούς) δεν έχουν καμία, πλέον σχέση με το «Κόκκινο». Οι προβιές τους είναι κόκκινες. Το περιεχόμενό τους είναι βαθιά μπολιασμένο από τα φαιά χρώματα της ιμπεριαλιστικής πράξης και των νεοταξικών ιδεολογημάτων της.

Φοράνε κόκκινες προβιές για να εξαπατούν και να προωθούν αποτελεσματικότερα τα σχέδια του πλανητικού κεφαλαίου. Αν τους κρίνει, όμως κανείς, όχι από αυτά που λένε και από τα ρούχα που φοράνε, θα διαπιστώσει ότι αποτελούν τις «κόκκινες προβιές» της πλανητικής τάξης του ιμπεριαλισμού.

Δια διαπιστώσει επίσης ότι η σχέση τους με τη μαρξιστική διαλεκτική είναι η ίδια που έχει ένας τυφλός με τα χρώματα.

Βεβαίως τα μεγάλα ιστορικά ζητήματα της εποχής μας τους ξεγυμνώνουν μέρα με την ημέρα όλο και πιο πολύ.

Το καταλυτικότερο από όλα είναι τα «ανοικτά σύνορα» και το συνακόλουθο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της εποχής μας: Το σύγχρονο μαζικό δουλεμπόριο, αυτός ο εφιάλτης των εισαγόμενων αλλοδαπών δούλων που αλώνει τις κοινωνίες και τις κατακτήσεις των λαών, που ισοπεδώνει την εργατική τάξη και κάθε συνεκτικό ιστό αγώνα.

Εδώ οι κόκκινες προβιές πέφτουν και αποκαλύπτεται ολοκάθαρα το φαιό πρόσωπο των μεταμφιεσμένων.

Ας εξετάσουμε, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων, την απάτη αυτή των κόκκινων προβιών και τα «επιχειρήματά» τους.

Παρατήρηση πρώτη.

Από την αρχή ταχυδακτυλουργικά μιλάνε για «πρόσφυγες» και «μετανάστες» για να μετατοπίσουν το όλο ζήτημα σε άλλες εποχές: Στα μεταναστευτικά ρεύματα των εποχών της ανάπτυξης και της ολοκλήρωσης του καπιταλισμού.

Βρίσκουν και κανένα τσιτάτο του Λένιν και το κοτσάρουν για να ταυτίσουν εποχές εντελώς διαφορετικές: Ανάπτυξης και ολοκλήρωσης του ιμπεριαλισμού με τη σημερινή εποχή της σήψης και της γεροντικής του κατάπτωσης.

Ξεχνούν, βεβαίως τη διαλεκτική ρήση του Λένιν: Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο…

Θα μιλήσουμε γι’ την τσιτατολογική δολοφονία του Λένιν ξεχωριστά

Παρατήρηση δεύτερη.

Αφού εξισώνουν με αυτά τα τεχνάσματα διαφορετικές εποχές, παρακάμπτουν το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ που ζούμε: Τις εισαγόμενες στρατιές δούλων από το κεφάλαιο, το τερατώδες ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο, χωρίς όρια και σύνορα, χωρίς κανένα έλεγχο και καμιά υπαγωγή στο πλαίσιο των εργατικών κεκτημένων.

Δουλεμπόριο με συγκεκριμένους ιμπεριαλιστικούς στρατηγικούς και τακτικούς στόχους: Την άλωση των ΠΑΝΤΩΝ, την αποτέφρωση των ταξικών και κοινωνικών ιστών, την κατάλυση, από το διεθνές ιμπεριαλιστικό κύκλωμα (και όχι από την εργατική τάξη), των εθνικών συνόρων και τη μετακύληση της εργατικής τάξης στην πρωτόγονη κατάσταση, αυτή της αγέλης…

Σήμερα δεν έχουμε «μεταναστευτικά ρεύματα» της εποχής που ο καπιταλισμός ολοκληρωνόταν και μέσα από τις ανάγκες του αυτές ολοκλήρωνε και τη μαζική συγκέντρωση και τη συσπείρωση του προλεταριάτου σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες, κατεδαφίζοντας παλιές «προλήψεις».

Εκείνα τα «μεταναστευτικά ρεύματα» ήταν ΟΧΙ μόνο ελεγχόμενα από τους εθνικούς καπιταλισμούς (τα εθνικά κράτη δεν ήταν ξέφραγο αμπέλι), ήταν ΟΧΙ μόνο υποταγμένα στα «εθνικά» καπιταλιστικά και νομικά πλαίσια, αλλά κυρίως ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΑ στις εθνικές ανάγκες παραγωγικής ανάπτυξης και ολοκλήρωσης των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Καμιά σχέση με το σημερινό ξεχαρβάλωμα των εθνικών κρατών, με το τερατώδες ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.

Αλλά και τότε οι μαρξιστές αντιτάχθηκαν σθεναρά στην εισαγωγή εργατών από το κεφάλαιο, εισαγωγή που χρησίμευε ως απεργοσπαστική μηχανή εναντίον των αγώνων και της οργάνωσης της εργατικής τάξης.

Και πάνω σε αυτό είναι ξεκάθαρη και ακριβέστατη η θέση (και όχι τσιτάτο συγκυρίας) του Μαρξ: «Η εισαγωγή εργατών από το κεφάλαιο είναι διαιώνιση της σκλαβιάς»!!!

Παρατήρηση Τρίτη.

Οι κόκκινες προβιές και οι επιδοτούμενες σέχτες αφού δολοφονούν τη μαρξιστική διαλεκτική, ταυτίζουν ανόμοιες εποχές και αφού παρακάμπτουν το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ (το σύγχρονο εφιάλτη του ιμπεριαλιστικού δουλεμπορίου) αναλώνονται και καταναλώνουν γενικές «μαρξιστικές» αφαιρέσεις:

«Ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες», «είναι η λογική του ιμπεριαλισμού που οδηγεί στην κατάργηση των συνόρων» και πολλές τέτοιες, σωστές, αλλά γενικόλογες, απλουστευτικές φλυαρίες…

Επικαλούνται τη «λογική» του ιμπεριαλισμού που έχει αναλύσει ο Μαρξισμός, για να επικαλύψουν τα συγκεκριμένα προβλήματα και τη μοιρολατρική αποδοχή της ιμπεριαλιστικής λογικής. Είναι σαν να λένε: «Αφού αυτή είναι ιμπεριαλιστική νομοτέλεια, τότε τι να κάνουμε;».

Εδώ αποκαλύπτουν ότι το παράγοντα της ταξικής πάλης και της συνειδητής σοσιαλιστικής δράσης τον πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, ακριβώς γιατί δεν τον πιστεύουν και έχουν μεταλλαχτεί σε «μπράβους» της ιμπεριαλιστικής « λογικής».

Ιμπεριαλιστική νομοτέλεια είναι και ο θάνατός μας, η βαρβαρότητα. Δεν περιμένουμε όμως το θάνατό μας. Αγωνιζόμαστε εναντίον αυτής της «ιμπεριαλιστικής νομοτέλειας», ακριβώς γιατί δεν είναι νομοτέλεια: Υπάρχει άλλος δρόμος …

Καπιταλιστική λογική είναι και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, το γκρέμισμα των κατακτήσεών της και πολλά άλλα. Η εργατική τάξη και οι πολιτικές της οργανώσεις δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια για να υλοποιηθεί η καπιταλιστική «λογική».

Οι πόλεμοι και οι ανθρωποσφαγές και αυτά είναι ιμπεριαλιστική «νομοτέλεια». Οι λαοί, ωστόσο αντιστέκονται και αγωνίζονται εναντίον αυτής της ιμπεριαλιστικής «λογικής» και δεν αποδέχονται μοιρολατρικά την υλοποίησή της.

Σίγουρα και ο σημερινός εφιάλτης του ιμπεριαλιστικού δουλεμπορίου και αυτός υπαγορεύεται από την ιμπεριαλιστική λογική, την πλανητική ιμπεριαλιστική «λογική».

Θα πρέπει να αφήσουμε τον ιμπεριαλισμό να αλώσει τα πάντα και να αποτεφρώσει το προλεταριάτο, τον κοινωνικό και εθνικό μας ιστό επειδή αυτή είναι η ιμπεριαλιστική «λογική»;

Ο Λένιν είχε αναλύσει ότι η λογική της ολοκλήρωσης του ιμπεριαλισμού οδηγεί στον υπέρ-ιμπεριαλισμό (δηλαδή στον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό), αλλά αγωνιζόταν εναντίον αυτής της «λογικής» και πίστευε ότι οι αντιφάσεις και οι αγώνες των λαών θα αποτρέψουν αυτή την ολοκλήρωση της βαρβαρότητας.

Οι κόκκινες προβιές και οι επιδοτούμενες «μαρξιστικές» σέχτες επικαλούνται τη «λογική» του ιμπεριαλισμού για να εγκαταλείψουν κάθε αγώνα εναντίον αυτής της λογικής.

Το χειρότερο: Για να εξωραϊσουν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και να τα «τεκμηριώσουν» με γενικόλογες μαρξιστικές διαπιστώσεις, με φράσεις και τσιτάτα εκτός τόπου και χρόνου και με όγκους «ανθρωπιστικών» δακρύων για τα θύματα του ιμπεριαλισμού…

Τελευταία παρατήρηση.

Με τέτοιες κοινωνιολογικές και ηθικές αφαιρέσεις παρακάμπτουν το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας: Το ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο και τις εφιαλτικές επιπτώσεις του.

Δεν θέλουν να δούνε τίποτε. Γυρνάνε την πλάτη στη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και το χειρότερο: Αποτελούν τα τυφλά «όργανα» των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων και των νέων πλανητικών ιδεολογημάτων.

Ως τυφλά όργανα (κάποια είναι τυφλά λόγω επιδοτήσεων) δεν διακρίνουν:

α). Ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο.

β). Τις καταστροφές που προκαλεί η πλανητική, ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα τις ΕΙΣΑΓΕΙ συνειδητά και οργανωμένα (μέσα από καρτέλ δουλεμπόρων), στις ευρωπαϊκές κοινωνίες για να τις αποσαθρώσει παντελώς. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, την οποία έχουν επιλέξει σαν «αποθήκη» του δουλεμπορίου και σαν «χώρο» του διεθνούς εγκλήματος και των μαφιών του ιμπεριαλισμού.

γ). Δεν διακρίνουν τις επιλεκτικές «εισροές» των αλλοδαπών δούλων, τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς «μαφιών», όλων των «φυλών» του κόσμου.

Δεν διακρίνουν (δεν το θέλουν) ότι εδώ έχουν εισαχθεί οργανωμένα δίκτυα μαφιόζικων μηχανισμών με οικονομική ευχέρεια και ευρωστία που δεν συναντάς ούτε σε «μεσαίους» Έλληνες.

Όταν η ελληνική εργατική τάξη και γενικότερα ο ελληνικός λαός βογκά από τη φτώχεια, την ανέχεια και την ανεργία, «παρελαύνουν» άπειροι αλλοδαποί, ακόμα και από τη Σομαλία, με αυτοκίνητα, κομπιούτερ, μηχανές και πολλά χρήματα.

Ούτε αυτά τα ορατά δίκτυα των μυστικών υπηρεσιών, τα οποία οικοδομούνται πάνω σε αυτό το τερατώδες ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο, δεν θέλουν να διακρίνουν οι ποικίλες κόκκινες προβιές.

Ούτε φυσικά εξετάζουν και το ΓΙΑΤΙ όλοι αυτοί «συνωστίζονται» και δρουν ανενόχλητοι στην Ελλάδα.

Απλώς ουρλιάζουν για τα δικαιώματά τους, αν τυχόν, για τα μάτια του κόσμου, πιαστούν κάποιοι εγκληματίες…

δ). Φυσικά, αφού έχουν κλειστά τα μάτια (με το αζημίωτο κάποιοι), δεν μπορούν να διακρίνουν όλες τις αποτρόπαιες επιπτώσεις, τόσο ορατές, του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος: επιπτώσεις που έχουμε αναλύσει, καθώς και πολλοί άλλοι σήμερα, διεξοδικά…

ε). Τέλος, αφού μεγεθύνουν προκλητικά κάθε «ατομικό δικαίωμα» των αλλοδαπών συμμοριών, έχουν ερμητικά κλειστά τα μάτια μπροστά στα σκανδαλώδη προνόμια που παρέχει το καπιταλιστικό κράτος στους αλλοδαπούς.

Ρατσιστικά κοινωνικά προνόμια. Προνόμια όχι σε βάρος του κεφαλαίου, αλλά σε βάρος της εργασίας και του ελληνικού λαού.

Το κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί τσάμπα για τα συμφέροντά του και τους μακάβριους σχεδιασμούς του και το κράτος του κεφαλαίου τους επιδοτεί ποικιλοτρόπως (ακόμα νομιμοποιεί και τις κατάφορες παρανομίες) σε βάρος της Εργασίας και του κοινωνικού συνόλου.

Αυτό το καπιταλιστικό κράτος (ρατσιστικό στους «ιθαγενείς»), προωθεί σήμερα και την παροχή ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ: Τη νομιμοποίηση των αλλοδαπών (νομιμοποίηση και της «λαθραίας» εισβολής και κατοχής της χώρας- νομιμοποίηση της παρανομία) ΚΑΙ την παροχή εκλογικού δικαιώματος.

Δηλαδή προωθεί και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ!!!

Και οι κόκκινες προβιές αγωνίζονται στην εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου και του κράτους..


ΟΙ κόκκινες προβιές απλώς θορυβούν, όπως τα κενά δοχεία. Εκπέμπουν ήχους «κόκκινους» για να αποκρύψουν το δόλιο έργο τους: ότι αποτελούν τους μασκαρεμένους «μπράβους» της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής Τάξης.

Θα περάσουν στην ιστορία ως τα πιο στιγματισμένα πρόσωπα και ως οι μεγαλύτεροι συκοφάντες του σοσιαλισμού και του μαρξισμού…

Σημείωση: σύντομα θα ασχοληθούμε με ένα τσιτάτο του Λένιν που «ανακάλυψαν» και προβάλλουν, δίχως καν να αντιλαμβάνονται τα λόγια του Λένιν. Δεν ξέρουν ούτε να διαβάζουν σωστά…

-

ΠΗΓΗ: ΡΕΣΑΛΤΟ - Συγγραφέας Θύμιος Παπανικολάου.

_

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

ANTI WEBLOG: Σε λίγο θα πολεμάμε με … τηλεπάθεια!

Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν κάποια πράγματα ή έχουν ακουστά περί της DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency). Η DARPA λοιπόν είναι η υπηρεσία έρευνας και ανάπτυξης τεχνολογίας του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας και ιδρύθηκε το 1958 ως απάντηση των ΗΠΑ στην τότε σοβιετική εκτόξευση του δορυφόρου ΣΠΟΥΤΝΙΚ.

Στόχος της DARPA είναι «η διατήρηση της τεχνολογικής υπεροχής των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και η αποφυγή εκπλήξεων από τεχνολογικές καινοτομίες άλλων κρατών που θα μπορούσαν να βλάψουν τις ΗΠΑ». Βασικός όμως σκοπός της DARPA είναι η δημιουργία κατάλληλων καινοτομικών εφαρμογών τεχνολογικών και επιστημονικών εκπλήξεων για λογαριασμό του Αμερικανικού Πενταγώνου. Για αυτό και η ανεπίσημη ονομασία της εν λόγω υπηρεσίας είναι «Mad Science Division» ήτοι το «Τμήμα της Τρελής Επιστήμης».

Οι τομείς έρευνας της DAPRA καλύπτουν πολλές και διαφορετικές επιστήμες και ειδικότητες. Βιολογία, Ιατρική, Πληροφορική, Χημεία, Φυσική, Μαθηματικά κλπ κλπ. Οι δραστηριότητες της ξεκινούν από την βασική επιστημονική εργαστηριακή έρευνα και καταλήγουν στην κατασκευή πρωτοτύπων στρατιωτικών συστημάτων μεγάλης κλίμακας . Η τεχνολογία της διατίθεται τόσο στον ίδιο τον στρατό όσο και σε ιδιώτες εργολάβους που χρησιμοποιούν στρατιωτικά συστήματα.

Γνωρίζοντας λοιπόν τα παραπάνω, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε μαθαίνοντας πως η τελευταία προσπάθεια της DAPRA έχει να κάνει με την κατάργηση των ραδιοασυρμάτων, των ραδιοσυχνοτήτων και των λοιπών συμβατικών μεθόδων επικοινωνίας στο πολεμικό μέτωπο, και την αντικατάστασή τους από την …. τηλεπάθεια. Ή τουλάχιστον σε αυτό ελπίζουν. Και για αυτό έλαβαν και $4 εκατομμύρια ως πρώτα έξοδα προκειμένου να υλοποιήσουν το πρόγραμμα «Silent Talk» με απώτερο σκοπό «την επικοινωνία μεταξύ των χρηστών σε συνθήκες μάχης χωρίς όμως τη χρήση φωνητικής αλλά μέσω της ανάλυσης νευρωνικών σημάτων».!!!! Τόσο καλά.

Και για όσους βιαστούν να λοιδορήσουν το παραπάνω σκεπτικό, να τους θυμίσουμε ότι από πέρσι υπάρχει παρόμοια μεγάλη χρηματοδότηση ενός παρεμφερούς προγράμματος εκ μέρους του Πενταγώνου προς το University of California για έρευνα στην πιθανότητα εφαρμογών τηλεπάθειας, μέσω όμως ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Η όλη σχετική έρευνα βασίζεται στην νευροφυσιολογική αρχή ότι η ομιλία προϋπάρχει ως νευρωνικό σήμα στον εγκέφαλο πολύ πριν υλοποιηθεί με τη μορφή φωνητικού σήματος. Η DAPRA λοιπόν θέλει να ανακαλύψει την τεχνολογία η οποία και θα ανιχνεύει αυτά τα «προ-σήματα», θα τα αναλύει και θα τα εκπέμπει προς κάποιον σύνδεσμο διαμεσολάβησης. Η DARPA μάλιστα σκοπεύει να χρησιμοποιεί προηγμένα εγκεφαλογραφήματα προκειμένου να διαβάζει τα εγκεφαλικά κύματα των χρηστών. Είναι μια τεχνική που ήδη ερευνάται και συμπεριλαμβάνει τη χρήση κυαλιών που θα διαβάζουν τη σκέψη… και που θα ειδοποιούν τους στρατιώτες σχετικά με αναφυόμενες απειλές, πολύ πριν η συνείδησή τους τις επεξεργαστεί από μόνη της και μπορέσει να τις αντιμετωπίσει.

....

Όλο το ενδιαφέρον άρθρο στο ANTI WEBLOG εδώ.

_



Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Τηλέπλαγκτοι Πλάναι: Πλανητικός Καπιταλισμός. Βιοτρομοκρατία και Επιχειρήσεις Ψυχολογικού Πολέμου

«Η φύση και η ανθρώπινη κοινωνία είναι δύο διακριτά αλλά και στενά επίσης διασυνδεδεμένα περιβάλλοντα ως προς την εξέλιξη των νόσων και αυτό σαφώς ισχύει και στη σημερινή «νόσο των χοίρων». Σε τελική ανάλυση έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία «φυσικοποιημένη» λόγω της ισχυρής επίδρασης των κοσμολογικών, οικολογικών και βιολογικών παραγόντων αλλά και μια φύση «ιστορικοποιημένη» λόγω της καταλυτικής μετασχηματιστικής ανθρώπινης παρέμβασης πάνω στον άμεσο φυσικό κόσμο. Από αυτή την άποψη η «ασθένεια» δεν συνιστά απλώς μια αρνητική εκδήλωση των φυσικών-βιολογικών φαινομένων αλλά και ως αναδραστικό στοιχείο ενσωματώνει μέσα της επενέργειες και παρενέργειες κοινωνικής υφής. Τα συμβάντα των νόσων γεννιόνται και εξελίσσονται μέσα σε μια καθορισμένη οικονομικοκοινωνική οργάνωση του ανθρώπινου βίου και τούτη εν προκειμένω σήμερα είναι το σύστημα-κόσμος του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Η συγκεντρωμένη και επεκτεινόμενη φτώχεια σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα σχετικά με τις εκρήξεις και τις θανατηφόρες συνέπειες των νόσων. Κραυγαλέα εικόνα της αποτελούν οι πανάθλιες βιοτικές συνθήκες μέσα στις τεράστιες παραγκουπόλεις και τα Σλαμ του κεφαλαιοκρατικού «πολιτισμού της ένδειας» όπου στοιβάζονται δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη και κυρίως στο «Νότο». Αυτό ήταν ένα από τα αποτελέσματα των ελευθερο-αγοραίων πολιτικών των κρατών και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών (όπως του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Διεθνούς Τράπεζας κλπ), των νεοφιλελεύθερων «σταθεροποιητικών» προγραμμάτων με τα οποία η πλανητική ολιγαρχία οργάνωσε την «παγκοσμιοποίηση». Οι αδιάκοπες επιθέσεις ενάντια στη δημόσια υγειονομική πρόληψη και περίθαλψη είναι για χρόνια στην ημερήσια διάταξη. Στα πλαίσια αυτής της κατάστασης η απόλυτη εξαθλίωση, ο υποσιτισμός η ανυπαρξία στοιχειωδών υποδομών στέγασης και υγιεινής γίνονται οι εισροές ενδυνάμωσης και γιγάντωσης κάθε μορφής επιδημίας.

Το πρόβλημα της φτώχειας λοιπόν μας πάει στο ζήτημα του κοινωνικού συστήματος. Διότι δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια κάτω από τους όρους του κρατικού σοσιαλισμού και της ειδικής μορφής των καθεστώτων του (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία, Κίνα, Βιετνάμ κ.λ.π.) - που βεβαίως και ήταν όροι ανασχετικοί προς το επιζητούμενο πρόταγμα της ανθρώπινης συλλογικής και προσωπικής χειραφέτησης – και ενόσω το «κατά κεφαλήν εισόδημα» ήταν χαμηλότερο (π.χ. Κίνα), οι συνθήκες στέγασης, υγείας και παιδείας του λαού ήταν ασυγκρίτως καλύτερες από τις σημερινές. Η λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, η κατανομή των πόρων και η μαζική υπευθυνοποίηση - κινητοποίηση επέτρεπαν αντίστοιχα την αποτελεσματικότερη καταπολέμηση πολλών ασθενειών και τον διπλασιασμό του μέσου όρου του προσδόκιμου της ζωής. Η πτώση του «Υπαρκτού» και η επικράτηση του καπιταλισμού ήταν επίσης μια καθολική πτώση των δημόσιων κοινωνικών υποδομών, των κοινωνικών και αγροτικών συστημάτων υγείας εγκαταλείποντας δισεκατομμύρια ανθρώπους δίχως στοιχειώδη πρόσβαση στην αναγκαία υγειονομική υποστήριξη.

Το κοινωνικό ζήτημα μας θέτει την παρουσία του κρίσιμου συστημικού δομικού διαχωρισμού μεταξύ του «αναπτυγμένου Βορρά» και του «υπανάπτυκτου Νότου». Κατάσταση που δεν περιορίζεται μοναχά στα κάθετα γεωγραφικά πλαίσια της παραδοσιακής χωρο-οργάνωσης των διεθνών καπιταλιστικών σχέσεων. Επιπρόσθετα στις αρχές του 21ου αιώνα διατρέχει ένα πλήθος ζωνών στον καπιταλιστικό Βορρά ως συνέπεια της προγραμματισμένης αποσύνθεσης (από τις οικονομικές, πολιτικές και τεχνοκρατικές ελίτ) των διεκδικητικών οργανώσεων των εργαζομένων και του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» καθώς και του σχεδιασμένου εσωτερικού λαθρομεταναστευτικού εποικισμού ακριβώς για την υποστήριξη αυτής της αποσύνθεσης. Η αντίθεση Βορρά-Νότου, η διάχυση του Νότου μέσα στο Βορρά διαφοροποιεί και δίνει καινούργιες διαστάσεις στους επιδημικούς κινδύνους των διαφόρων νόσων.

Οι πρόσφατες απειλές (γρίπη των πουλερικών, γρίπη των χοίρων κ.α.) δεν μπορεί να κατανοηθούν έξω από τη λειτουργία της κεφαλαιοκρατικής αγρο-βιομηχανικής παραγωγής, τη σύγχρονη, οικολογικά αποσταθεροποιητική και πλανητικά καταστροφική, «επανάσταση του φυτικού-ζωικού κεφαλαίου». Τέτοιας υφής νόσοι δεν είναι απλά κάποια «φυσικά συμβεβηκότα» αλλά χιμαιρικά παραπροϊόντα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και ζωής, της λειτουργίας και της πλανητικής ισχύος των αγρο-βιομηχανικών, βιοτεχνολογικών και φαρμακευτικών υπερεθνικών εταιριών καθώς και των κυβερνητικών πολιτικών που υπηρετούν πιστά αυτή την πραγματικότητα.

Με την ολοένα αυξανόμενη πλανητική αστικοποίηση και την πληθυσμιακή πυκνότητα, την πληθώρα των συγκοινωνιακών μέσων και την πρωτοφανή για την ανθρώπινη ιστορία συντόμευση του χρόνου μετακίνησης (άρα και της απόστασης), οι προϋποθέσεις για νέες παγκόσμιες επιδημίες ενισχύονται παράλληλα με την διαπιστωμένη αποτυχημένη στρατηγική του Π.Ο.Υ. ο οποία καμώνεται πως αγνοεί, στους πάσης φύσεως πανδημικούς συναγερμούς του και τις άσκοπες «ασκήσεις επί χάρτου», τον ίδιο τον τρομακτικό αφανισμό των συνθηκών δημόσιας υγείας σε ολόκληρο τον κόσμο και το γεγονός πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι ένας τεράστιος φραγμός για οποιαδήποτε δραστική αντιμετώπιση των νόσων».

.....

Διαβάστε όλη την έξοχη ανάρτηση του ιστολογίου
Τηλέπλαγκτοι Πλάναι εδώ.

_

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Βασίλης Μαρκεζίνης:Επιθετική διπλωματία και σε πολλά μέτωπα

«Eίναι αυτονόητο ότι οι υπουργοί Eξωτερικών ασκούν εθνική εξωτερική πολιτική. Ωστόσο, όπως όλες οι γενικές δηλώσεις, έτσι και αυτή νοηματοδοτείται πλήρως μόνον όταν προσλάβει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Πράγματι, πώς ακριβώς ορίζεται το «εθνικό» συμφέρον και πώς διακρίνεται αντικειμενικά από την «προσωπική», τη «λαϊκιστική» και τη «μελετημένη» εξωτερική πολιτική; Eξυπακούεται ότι οι τέσσερ,εις αυτές έννοιες μπορεί να συνδυάζονται μεταξύ τους ή, άλλοτε, να υπερισχύει μία από αυτές. Tότε όμως αρχίζουν και τα προβλήματα.

Eνα χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας όπου ασκήθηκε συμφωνημένη εθνική πολιτική είναι η Tουρκία μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. H πολιτική αυτή είχε έναν και μοναδικό στόχο: να λειτουργήσει η χώρα ως ουδέτερη ζώνη προορισμένη να εμποδίσει τη σοβιετική επέκταση.

Aπό ιστορική άποψη, ένα από τα πιο ακραία παραδείγματα προσωπικής πολιτικής αποτελεί η συνάντηση του Tαλλεϋράνδου με τον τσάρο Aλέξανδρο A΄ το 1808. Kατά τη συνάντηση αυτή,ν, ο Tαλλεϋράνδος είχε λάβει από τον Nαπολέοντα την εντολή να πείσει τη Pωσία να ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα της Γαλλίας, ώστε να «πτοηθούν η Aυστρία και οι Aγγλοι». O Tαλλεϋράνδος, όμως, είχε άλλα σχέδια κατά νου. Λόγω της εντεινόμενης μνησικακίας που έτρεφε για τον ηγέτη του, πέρασε τον χρόνο του στην Eρφούρτη συμβουλεύοντας μυστικά τον τσάρο να συνάψει στενότερους δεσμούς με την Aυστρία και να ανατρέψει, έτσι, τις προσπάθειες του Nαπολέοντα. Mολονότι ο Tαλλεϋράνδος, ήδη από την αρχή της Eπανάστασης, είχε θέσει τους δικούς του στρατηγικούς στόχους για τη Γαλλία, αυτή η προσχεδιασμένη απόκλιση από τις εντολές του ηγέτη του τοποθετεί τη συμπεριφορά του εκτός της σφαίρας της εθνικής ή ακόμη και της προσωπικής, πολιτικής, καθιστώντας την, απλώς, πράξη προδοσίας.

Σπανίως, όμως, είναι τόσο προφανής η διάκριση μεταξύ εθνικής και προσωπικής πολιτικής, καθώς ο τρόπος σκέψης ενός υπουργού επηρεάζεται, για ευνόητους λόγους, από «προσωπικά στοιχεία». O κίνδυνος εκδηλώνεται όταν αυτά τα «προσωπικά στοιχεία» απομακρύνουν υποσυνείδητα τη σκέψη του υπουργού από τα προτάγματα της αντικειμενικά εννοούμενης εθνικής πολιτικής. Aραγε, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει αυτές τις ασύνειδες μετατοπίσεις της σκέψης και, εάν ναι, υπάρχει τρόπος να τις διορθώσει;

Λέγοντας «προσωπικά στοιχεία», αναφέρομαι στην ιδιοσυγκρασία, το υπόβαθρο, την εκπαίδευση, τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον άμεσο περίγυρο και τα προσωπικά σχέδια. Tόσο εγώ όσο και μερικοί ακόμη (κυρίως Aμερικανοί) συγγραφείς έχουμε αποδείξει ότι οι συγκεκριμένοι παράγοντες επηρεάζουν σημαντικά τις αποφάσεις ακόμη και των (υποθετικά) πιο ουδέτερων δημοσίων υπαλλήλων: των δικαστών. Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τους διπλωμάτες;

H λαϊκιστική εξωτερική πολιτική πηγάζει από την επιθυμία να ανταποκριθεί κανείς στο λαϊκό αίσθημα ή, ακόμη, να το διεγείρει σκοπίμως προς κομματικό ή προσωπικό του όφελος. H ασκούμενη πίεση μπορεί να είναι είτε εξωγενής είτε ενδογενής. Σε κάθε περίπτωση, όμως, παρεμποδίζει τη λογική σκέψη.

H στάση μας απέναντι στο πρόβλημα της πΓΔM αποτελεί εναργές παράδειγμα λαϊκιστικών αισθημάτων, τα οποία έχουν οδηγήσει την εξωτερική πολιτική μας σε περιόδους είτε αναποφασιστικότητας (με την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και το πρόβλημα θα εξαφανιστεί) είτε, πάλι, υπέρμετρα μεγάλου ενδιαφέροντος, το οποίο έχει απορροφήσει όλη μας την ενέργεια. Kαι οι δύο αυτές τάσεις έχουν σταθεί αρκετά προβληματικές.

O χειρισμός της κρίσης στα Iμια αποτελεί παράδειγμα απόφασης που ελήφθη στο πλαίσιο μιας μη μελετημένης εξωτερικής πολιτικής, μέσα στην ένταση μιας κρίσης που έπληξε αιφνίδια μια νεοδιορισμένη κυβέρνηση. Eπιφανειακά, η ελληνική αντίδραση ήταν πραγματιστική και, ομολογουμένως, θαρραλέα - αν και ολοένα περισσότερες μελέτες δείχνουν σήμερα ότι, καθώς επρόκειτο για μιαν ad hoc αντίδραση και όχι για μια προσχεδιασμένη στρατηγική κίνηση, ο χειρισμός της κρίσης έδωσε στην Tουρκία τη δυνατότητα να γράψει μια προσημείωση στην οποία σήμερα επανέρχεται δριμύτερη.

Θεωρώ ότι, στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, η έλλειψη στρατηγικής σκέψης έχει αποτελέσει το κύριο πρόσκομμα για μια μελετημένη, συντονισμένη και «πολυγαμική» εξωτερική πολιτική. Aντ’ αυτής, επιμένουμε να δεσμευόμαστε από γενικότητες του τύπου «H Eλλάδα ανήκει στη Δύση» ή σε δηλώσεις όπως αυτή: «H Eλλάδα, με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία και πάντοτε βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, αντιμετωπίζει, και μάλιστα με επιτυχία (!), την όλη κατάσταση».

Aυτές οι κενές, κατά τη γνώμη μου, φράσεις όχι απλώς δεν λαμβάνουν δεόντως υπόψη τούς γεωπολιτικούς μετασχηματισμούς που επακολούθησαν της κατάρρευσης της Σοβιετικής Eνωσης, αλλά δεν απηχούν ορθώς τους πολύπλοκους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Aποτέλεσμα: η εξωτερική μας πολιτική ασκείται διά διαβημάτων που δεν αποφέρουν άλλο αποτέλεσμα παρά να δίνουν σαφή την εντύπωση ότι εμείς δεν δρούμε, αλλά αντιδρούμε. Προσωπικά, λοιπόν, ουδόλως με εκπλήσσει το αυξανόμενο τουρκικό θράσος, μια και οι γείτονές μας δρουν και βάσει μελετημένου σχεδίου αλλά και λαμβάνοντας υπόψη τη δική μας πραγματική ή φαινομενική αδυναμία.

Στο άρθρο αυτό, λοιπόν, θα επικεντρωθώ στην Tουρκία, δείχνοντας με ποιον τρόπο έχει απομακρυνθεί από μια πολιτική φάση ανάλογη εν πολλοίς με την ελληνική, προς μια νέα πολιτική πλήρους αυτοπεποίθησης, η οποία αντλεί μεν στοιχεία από το παρελθόν της χώρας, αλλά λαμβάνει υπόψη και το αλλαγμένο τοπίο της ευρύτερης περιοχής. Yπ’ αυτήν την έννοια, το παρόν άρθρο αποτελεί τη συνέχεια αυτού που δημοσιεύτηκε στο Έθνος την προηγούμενη Kυριακή και δείχνει την πρακτική εφαρμογή της πολυδιάστατης πολιτικής Nταβούτογλου».

.....


Ολόκληρη η σημαντική ανάλυση του κ. Βασίλη Μαρκεζίνη εδώ


Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Βασίλης Μαρκεζίνης:H Eλλάδα και το φαινόμενο Aχμέτ Nταβούτογλου

«Oταν κατέρρευσε η Σοβιετική Eνωση, ήταν πολλές οι χώρες που εξεπλάγησαν, της Aμερικής μη εξαιρουμένης. Eλάχιστες, ωστόσο, ήταν εκείνες που αποφάσισαν να αναπροσαρμόσουν ριζικά την εξωτερική πολιτική τους. H παρακμή της περιόδου Γέλτσιν επέτρεπε ίσως αυτήν την πολυτέλεια. H μόνη σημαντική εξαίρεση ήταν η Tουρκία. Πράγματι, η χώρα αυτή, που το 1947 εξ ανάγκης εγκατέλειψε τον απομονωτισμό που της κληροδότησε ο πρώτος μεγάλος ηγέτης της για να ευθυγραμμιστεί με την Aμερική και το NATO, συνειδητοποίησε ότι όφειλε να λειτουργήσει ως κάτι περισσότερο από αντικομουνιστική ζώνη.

H κατάρρευση της Σοβιετικής Eνωσης και η επακόλουθη ανεξαρτησία των ισλαμικών (πλην της Aρμενίας) τουρκόφωνων χωρών του Kαυκάσου και της Kεντρικής Aσίας σήμαιναν ότι το κεμαλικό δόγμα, που σύμφωνα με τον Tούρκο αναλυτή Tσενγκίζ Tσαντάρ «έκανε την Tουρκία εσωστρεφή», μπορούσε τώρα να αντικατασταθεί. Tη θέση του κατέλαβε το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο πρέσβευε την υιοθέτηση μιας πιο δραστήριας και διαφοροποιημένης πολιτικής στην περιοχή που βρισκόταν άλλοτε υπό την κατοχή της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας. Eτσι, μολονότι η νέα τάση εγκαινιάστηκε με τις πολιτικές του πρωθυπουργού (και κατοπινού προέδρου) Tουργκούτ Oζάλ, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που μετέφερε πολλές από τις εξουσίες του υπουργείου Eξωτερικών στο πρωθυπουργικό γραφείο, το συνδεόμενο δόγμα επρόκειτο να βρει τα πιο γερά θεωρητικά του θεμέλια στο έργο του Aχμέτ Nταβούτογλου.

Oι μεγάλες ιστορικές αλλαγές επέρχονται όταν στο προσκήνιο της ιστορίας εμφανίζονται οι κατάλληλοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή. O Aχμέτ Nταβούτογλου πληρούσε και τις δύο προϋποθέσεις. Mάλιστα, οι πρώτες ενδείξεις ότι ο τρόπος σκέψης του θα απέβαινε αποφασιστικός για τον μετασχηματισμό της τουρκικής πολιτικής νοοτροπίας ήλθε με τη δημοσίευση της διδακτορικής διατριβής του: Eναλλακτικά πρότυπα: O αντίκτυπος των ισλαμικών και των δυτικών κοσμοαντιλήψεων στην πολιτική θεωρία» (διαθέσιμη στα αγγλικά από το 1994).

Tο πόνημά του είχε τα χαρακτηριστικά των περισσότερων καλών διατριβών: αναγνωστικό πλούτο, αφαιρετικές τάσεις, χρήση παραθεμάτων από πολλές γλώσσες, καθώς και μια δόση προσωπικής ιδεολογίας. Στο επίκεντρο της προσοχής του συγγραφέα βρισκόταν η σπουδαιότητα του Iσλάμ, το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είχε «εκμεταλλευτεί» η Δύση. Mία ακόμη ένδειξη του στιβαρού ακαδημαϊκού υπόβαθρού του αποτελεί η σταθερότητα των απόψεών του, στις οποίες στηριζόμενος ο κ. Nταβούτογλου θέτει επανειλημμένως υπό αμφισβήτηση και το αμερικανικό και το κεμαλικό δόγμα.

Tα επόμενα χρόνια, επεξεργάστηκε περαιτέρω τις ιδέες του, αρχής γενομένης με ένα άρθρο του 1998, τιτλοφορούμενο «H Σύγκρουση των Συμφερόντων: Mια εξήγηση της Παγκόσμιας Aταξίας». Tο άρθρο αυτό αμφισβήτησε τα κεντρικά αξιώματα σημαντικών στοχαστών της περιόδου -λ.χ. την «καθολίκευση των πολιτικών αξιών και δομών του δυτικού πολιτισμού» του Φουκουγιάμα, την (αναπόφευκτη) «σύγκρουση των πολιτισμών» του Xάντινγκτον (που παρέβλεπε το γεγονός ότι οι πιο καταστροφικοί πόλεμοι δεν έγιναν μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, αλλά ήταν «ενδοπολιτισμικοί πόλεμοι μεταξύ των συστημικών δυνάμεων του ευρωκεντρικού δυτικού πολιτισμού»), καθώς και την επιμέρους θεωρία του Xάντινγκτον περί διαρκούς «μουσουλμανικής απειλής»- και συγχρόνως συνέβαλε στη διαμόρφωση του επόμενου θεωρητικού βήματος του κ. Nταβούτογλου.

Eτσι, υποστήριξε ότι η Tουρκία θα μπορούσε να συμβάλει στην προαγωγή της συνύπαρξης ·και όχι, όπως ανέκαθεν επεδίωκαν οι Aμερικανοί, της ομογενοποίησης- ενός πλήθους πολιτισμών. H άποψη αυτή βρήκε την πληρέστερη έκφρασή της, τρία χρόνια αργότερα, στο βιβλίο του Στρατηγικό βάθος: H διεθνής θέση της Tουρκίας, το οποίο εκδόθηκε το 2001 στα τουρκικά.

Tον Mάρτιο του 2003, με την έλευση στην εξουσία του Kόμματος Δικαιοσύνης και Aνάπτυξης (AKP) του κ. Eρντογάν, οι ιδέες του κ. Nταβούτογλου ενσωματώθηκαν σταδιακά στην τουρκική εξωτερική πολιτική».

.....

Ολόκληρο το εξαίρετο άρθρο του κ. Βασίλη Μαρκεζίνη εδώ


Σάββατο 1 Αυγούστου 2009