«Περαιτέρω, αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά την πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση μας «συνθηκολόγησε» (όχι οι Πολίτες), χωρίς να δώσει την παραμικρή μάχη (πως θα αντιδρούσαν αλήθεια οι Έλληνες το 1940, εάν αντί του «ΟΧΙ» ο τότε Πρωθυπουργός συμφωνούσε με την εισβολή του εχθρού – πόσο μάλλον πριν ακόμη πλησιάσει στα σύνορα;), θεωρούμε ότι οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.
(α) Ένα από τα ενδεχόμενα είναι χωρίς καμία αμφιβολία η απομάκρυνση της κυβέρνησης, αφού πιθανολογούμε ότι, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αιτιολογήσει σους Έλληνες Πολίτες τόσο τα σφάλματα, όσο και, κυρίως, τη συμπεριφορά της (συνθηκολόγηση). Η «διάδοχος» όμως κατάσταση δεν είναι καθόλου εύκολο να προβλεφθεί, αφού αρκετές πολιτικές δυνάμεις της χώρας «συμμετείχαν» έμμεσα στη «παράδοση». Επομένως, πιθανότατα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με συνθήκες «ακυβερνησίας», με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
(β) Ένα επόμενο είναι ο «αποπληθωρισμός» - μία τεράστια ασθένεια, την οποία οι ξένες δυνάμεις που διοικούν πλέον τη χώρα «απολυταρχικά», προσπαθούν να μας την παρουσιάσουν σαν «φάρμακο» (άρθρο μας: Αποπληθωρισμός: Το πλέον τρομακτικό σενάριο της οικονομικής κρίσης, στο οποίο βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ, με καλύτερη δυνατή ενδεχόμενη επένδυση τη διατήρηση των χρημάτων σε μετρητά 27/2/2009). Φυσικά, στις σημερινές συνθήκες που «προγραμματίζονται», ο αποπληθωρισμός θα προέλθει από τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, καθώς επίσης από την ανεργία (προβλέπεται να ξεπεράσει το 20%) – γεγονότα που θα συμβάλλουν στην τεράστια μείωση της ζήτησης, η οποία με τη σειρά της θα περιορίσει το ΑΕΠ, αυξάνοντας τη σχέση του δημοσίου χρέους προς αυτό, ενώ θα μηδενίσει τις νέες επενδύσεις, «υποτιμώντας» τις ήδη υπάρχουσες.
Σε τελική ανάλυση, η χώρα μας θα οδηγηθεί σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο χωρίς επιστροφή (άρθρο μας: Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ : Η «πιστωτική παγίδα» είναι μία βαριά οικονομική ασθένεια, η οποία εμφανίζεται όταν μία υφιστάμενη κρίση ρευστότητας, προερχόμενη συνήθως από μία ευρύτερη οικονομική κρίση, δεν μπορεί να θεραπευτεί βραχυπρόθεσμα 10/7/2009), από τον οποίο πολύ δύσκολα θα ξεφύγει. Φυσικά η μείωση όλων των αξιών είναι δεδομένη, ειδικά αυτή των ακινήτων, η οποία θα εντείνει ακόμη περισσότερο την κρίση – με κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα τελικά στη πτώχευση, παρά τα όσα μέχρι τότε θα αναγκασθούν να υποστούν οι πολίτες της.
(γ) Ένα τρίτο ενδεχόμενο θα είναι η «μετάλλαξη» μας σε προτεκτοράτο (άρθρο μας: Σύγχρονες αποικίες μέσω οικονομικών κατακτήσεων: Ο αφανής εθνικός κίνδυνος από την υπερχρέωση του ιδιωτικού & δημόσιου τομέα της χώρας μας 8/3/2009), αφού ο δανεισμός μας όχι μόνο δεν θα αποπληρωθεί, αλλά θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σαν αποτέλεσμα της λεηλασίας του εθνικού πλούτου μας (δημόσιου και ιδιωτικού), από τους εισβολείς.
(δ) Επομένως, το τέταρτο ενδεχόμενο είναι η λεηλασία της χώρας με διάφορες μεθόδους αφού, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, “Το ΔΝΤ, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο - έτσι ώστε, αφενός μεν να μην «διογκώνεται» το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου δε να αποπληρώνεται, τόσο από τη φορολόγηση, όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου. Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα ότι η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση”»
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου